بریده‌هایی از کتاب کتاب دزد

می‌گویند جنگ بهترین دوست مرگ است، اما من اینجا باید نقطه نظر متفاوتی را به شما ارائه کنم؛ برای من، جنگ شبیه ارباب جدیدی است که انتظار انجام کارهای غیرممکن را دارد. او بالای سرتان می‌ایستد و مدام یک حرف را تکرار می‌کند: «تمومش کن، تموش کن.» و شما هم مجبورید بیشتر کار کنید. کارتان را تمام می‌کنید اما ارباب از شما تشکر نمی‌کند. او خواهان کار بیشتری است.

اما باور کنید، کلمات در راه بودند و وقتی رسیدند، لیزل آنها را همانند ابرها در مشت گرفته و فشرد تا باران کلمات از میان انگشتانش ببارد.

اینجا یک حقیقت کوچک وجود دارد خواهید مُرد.

به دلیلی، مردهای در حال مرگ، همیشه سؤالی را می‌پرسند که خودشان جوابش را می‌دانند. شاید به این خاطر است که می‌خواهند حق به جانب بمیرند.

شکی نیست که جنگ به مفهوم مردن بود، ولی همیشه، وقتی کسی بمیرد که زمانی در کنارتان زندگی کرده و نفس کشیده، زمین زیر پایتان می‌لرزد.

معنای لغت شمارۀ هشت فرهنگ لغت دودن ‫ Nachtrauern ـ پشیمانی: اندوهی سرشار از آرزو، یأس یا فقدان. کلمات مرتبط: غصه، ندامت، سوگواری، تأسف خوردن.

معنای لغت شمارۀ شش فرهنگ لغت دودن ‫Elend ـ بدبختی: دردی بزرگ، غم و اندوه. واژه‌های مرتبط: محنت، شکنجه، یأس، رنج و ویرانی.

معنای لغت شمارۀ سه فرهنگ لغت دودن ‫Angest ـ ترس: حسی نامطبوع و غالباً قوی که به جهت پیش‌بینی و یا آگاهی از خطر ایجاد می‌شود. کلمات مرتبط: وحشت، دهشت، اضطراب، خوف، هراس.

معنای لغت شمارۀ یک فرهنگ لغت دودن ‫Zufriedenheit ـ شادمانی: از کلمات شادی ـ لذت بردن ـ خوشی و رضایت مشتق می‌شود. کلمات مرتبط: لذت، خرسندی، خوش شانسی، کامیابی.

با وجود آنکه هرچه در این دنیا می‌بینم از رنگ‌ها تأثیر گرفته و با آنها درهم آمیخته است، اما اغلب هنگام مرگ یک انسان، باز گرفتگی را می‌بینم. میلیون‌ها بار آن را دیده‌ام. بیشتر از آنچه که به خاطر بیاورم شاهد گرفتگی بوده‌ام.

انگاری تمام دنیا لباسی سفید به تن کرده بود. مثل اینکه پلیوری پوشیده بود درست مثل پلیور پوشیدن خودتان. کنار خط راه‌آهن، ردّی از پاهایی که تا قوزک در برف فرورفته بودند، وجود داشت. درخت‌ها پتویی یخی رویشان کشیده بودند.

خم شد و صورت بی‌جانش را نگریست و بعد بهترین دوستش را، رودی اشتاینر را خالصانه و به نرمی بوسید. مزۀ خاک می‌داد و شیرین بود. مزۀ افسوس می‌داد

اشتباه، اشتباه، گاهی به نظرم تنها کاری که می‌توانم انجام دهم همین اشتباه کردن است.

بتدا رنگ‌ها سپس آدم‌ها. معمولاً وقایع را اینگونه می‌بینم یا بهتر بگویم سعی می‌کنم اینگونه ببینم. اینجا یک حقیقت کوچک وجود دارد خواهید مُرد.

این روح‌ها همیشه سبک‌اند، چون بخش‌های زیادی از آنها پیش از این رفته‌اند.

می‌گویند جنگ بهترین دوست مرگ است، اما من اینجا باید نقطه نظر متفاوتی را به شما ارائه کنم؛ برای من، جنگ شبیه ارباب جدیدی است که انتظار انجام کارهای غیرممکن را دارد. او بالای سرتان می‌ایستد و مدام یک حرف را تکرار می‌کند: «تمومش کن، تموش کن.» و شما هم مجبورید بیشتر کار کنید. کارتان را تمام می‌کنید اما ارباب از شما تشکر نمی‌کند. او خواهان کار بیشتری است.

بله. پیشوا تصمیم گرفته بود با کلمات به دنیا حکومت کنه. گفت: "هیچ وقت اسلحه دستم نمی‌گیرم؛ اصلا لازمم نمی‌شه." با این حال، عجله نکرد. دست‌کم باید این رو در موردش بگم: اون اصلا آدم احمقی نبود. اولین نقشۀ حمله‌ش این بود که واژه‌ها رو در هرجای سرزمنیش که ممکن بود، بکاره.

یک ساعت می‌تواند هزاران رنگ مختلف در خود داشته باشد؛ زرد مومی، آبی ابری، سیاه تیره

تنها یک چیز بدتر از پسری است که از شما متنفر است پسری که شما را دوست دارد.

صادقانه تلاش می‌کنم در مورد این موضوع با شادمانی حرف بزنم، اما به‌رغم تلاشم اغلب آدم‌ها از باور من هراس دارند. لطفاً به من اعتماد داشته باشید، بدون شک من هم می‌توانم خوشرو باشم. می‌توانم دلنشین باشم. دوست‌داشتنی، یا چیزهایی از این دست. فقط از من نخواهید خوب باشم. خوب بودن هیچ نسبتی با من ندارد. عکس‌المعل نسبت به حقیقتی که قبلاً گفته شد آیا این موضوع نگرانتان می‌کند؟