بریده‌هایی از کتاب رحمت واسعه

وقتی بلایی مانند وبا در نجف پیدا می‌شد، حتی در بازارها هم گاهی مجالس روضه‌خوانی و توسل برقرار می‌شد، ولی ما مثل آدم‌های مأیوس و ناامید، گویا نمی‌خواهیم از این درِ رحمت داخل شویم و برای رفع بلا و گرفتاری‌ها به حضرات معصومین (ص) متوسل شویم!

پرسش: نظر شما دربارۀ شعائر حسینی چیست؟ پاسخ کسانی که می‌گویند این شعائر مراسمی است که چون در زمان ائمۀ اطهار (ص) نبوده است، مشروعیت ندارد، چیست؟ پاسخ: هرآنچه موجب یادآوری مصائب امام‌حسین (ع) شود از شعائر الهی است و تا زمانی که با فعلی که به‌خودی‌خود حرام است، انجام نشود، خداوند و رسول او (ص)‌ آن را دوست دارند.

کربلایی محمود مردی صالح بود و معتمد مردم فومن. زندگی را با درآمد پخت‌وپز کلوچه مخصوص و نوعی نان سپری می‌کرد.

مرگ ترسی ندارد. ازنظر ظاهر، همان خواب است. درخصوص مشکلات پس از مرگ هم به‌اندازۀ یک مو، محبت اهل‌بیت (ص)، برای نجات کافی است و آن مقدار محبت را [هم که ما] داریم.

قالَ رَسُولُ اللهِ (ص): لَوِ اجْتَمَعَ النَّاسُ عَلَی حُبِّ عَلِی بن أَبِی طَالِبٍ لَمَا خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ النَّارَ» (رسول‌خدا (ص) فرمود: «اگر همۀ مردم بر محبت علی (ع) گِرد می‌آمدند، هرگز خداوند آتش جهنم را نمی‌آفرید.»)

گذاشتن دو شاخه نخل بر روی کفن از مستحبات است و شاگردان می‌خواستند هیچ مستحبی جا نماند. آن را نیز طلبه‌ای آورده بود. می‌گفت این شاخه‌ها، شاخه‌های نخلی است که سال‌ها پیش، از هستۀ خرمای مجلس روضۀ ایشان به عمل آمده است و سرمای شدید زمستان سال پیش هم آن را از پا درنیاورده است.

حضرت سیدالشهدا (ع) با اختیار خود آن‌همه مصائب و شهادت و اسارت اهل‌وعیال خود را تحمل نمود؛ زیرا پیوسته و حتی در روز عاشورا بر آن حضرت عرضه می‌شد که یا نصر و پیروزی را انتخاب کنند یا لقاءالله و معاهده و پیمانی را که با خدا بسته است، ولی ایشان با اختیار خود آن مقامات عالیه را انتخاب کردند.

روزی در حرم رضوی، جوانی به او گفت: «آقا، ما که جوانیم از پا افتادیم. شما خسته نمی‌شوید؟!»، حرفی نزد. تمام رواق‌ها را طی کرد و از صحن‌ها هم گذشت. در طول مسیر برای بسیاری از اموات، فاتحه می‌خواند. از حرم که خارج شد، دست در جیب کرد و پولی به آن جوان داد و گفت: «به مغازۀ عطاری برو و داروی عین، شین، قاف (عشق) طلب کن و مصرف کن تا خسته نشوی».

توابین هم آمدند توبه کردند. اما توبه‌اش به چیست؟ توبه‌اش به این است که بروند جهاد بکنند؟! مثل زمان وجود خود [سیدالشهدا (ع)] و دعوت او؟! نه! توبه‌اش به این است که به امام فعلی و وصی فعلی مراجعه بکنند و [بپرسند] چه کار بکنند. آیا جای تقیه است یا نه، برویم و [بجنگیم]؟! سلیمان‌بن‌صرد رئیس آن‌ها بود. آن‌هایی که [برای سیدالشهدا (ع) نامه] نوشته بودند و بعد [در کربلا] حاضر نشدند، اسمشان را توابین گذاشتند.

اگر بخواهند اهل علم از نواقص دینی مردم چشم پوشی بکنند، گرگ‌ها می‌آیند و به بهترین وجه نقائص را رفع می‌کنند. با رشوه‌ها و با آن کارهایی که بلدند مردم را بالکل منحرف می‌کنند. آن وقت مسئولیتش برای ما می‌ماند. ما نباید ساکت باشیم در جایی که می‌توانستیم ساکت نباشیم.

از اینها راه مناجات با خدا و راه عبودیت خدا و اعمال را [می‌توانیم یاد بگیریم]، بلکه می‌توانیم به تبعیت اینها، اوقات ما در طاعت خدا، مستغرق بشود

در فکر قول و مقال نباشیم، در فکر عمل باشیم. اگر در فکر عمل به معلومات باشیم، خاطرجمع باشیم شکست نخواهیم خورد، و روزبه‌روز روشن‌تر می‌شویم.

حضرت ابوالفضل (ع) نیز با آن فداکاری‌هایش می‌خواست به آنان بفهماند که محبت خدا و محبت دوستان خدا چیز دیگری است که تحمل هرگونه دشواری و ناگواری و سختی در راه رسیدن به آن، سهل و آسان و شیرین است.

ما نمی‌توانیم درجات و مقامات آن‌ها را تعقل و درک کنیم که چه خبر بوده و چه درک می‌کردند و چه می‌دیدند، همین‌قدر نقل شده که امام‌حسین (ع) مقامات اخروی آن‌ها را به آنان نشان داد.

خدا کند در ما عشقی پیدا شود به مجموع قرآن و عترت تا اولاً بتوانیم یگانگی قرآن و عترت و معجون مرکّب از آن دو را بیابیم و ثانیاً در مقام پیروی و عمل، باتوجه‌به آن دو و بر محور آن دو، طواف عاشقانه بنماییم و بدانیم که آن‌ها از هر معشوقی بیشتر شایستهٔ عشق‌ورزی هستند.

وای بر کسانی که مدعی قرب به خدا هستند؛ اما ولیّ او را نمی‌شناسند!

ما قدردان اهل‌بیت (ع) نیستیم، مثل کسانی که گنجی در خانه دارند؛ ولی گویا ندارند و از آن غافل محض‌اند! بلکه کار و حال ما بدتر از آن‌هاست. گویا مانند کسانی که به امامت اعتقاد ندارند، ما نیز امیرالمؤمنین (ع) را نداریم و مانند آن‌ها زندگی می‌کنیم که آن حضرت را ندارند. بااینکه قرآن را در یک دست و عترت را در دست دیگر داریم؛ ولی گویا دستمان خالی است و هیچ نداریم و سنگینی آن‌ها را احساس نمی‌کنیم. گویا چیزی در اختیار ما نیست!

«جُعِلَ الشِّفَاءُ فِی تُرْبَتِهِ و [إجَابَةُ] الدُعَاءُ تَحْتَ قُبَّتِهِ، و الإمَامَةُ فِی ذُرِّیَّتِهِ»

به خدا بگو: تو گفتی و من هم آمدم. من همان محبتی را که تو می‌خواهی، انجام می‌دهم. به کسانی که تو دوستشان داری محبت می‌کنم.»

هر بار که به زیارت می‌رفت، چنان مشتاقانه زیارت می‌کرد که گویی پس از مدت‌ها، توفیق زیارت یافته است. می‌فرمود: یکی از نعمت‌های بزرگی که خدا به ما داده، همین حرم حضرت‌رضا (ع) در ایران است. زیارت حرم امام رضا (ع) نعمت بزرگی است که در اختیار ایرانی‌هاست. عظمتش را خدا می‌داند.