بریده‌هایی از کتاب شهرهای بی‌نشان

آنچه در وراست خالی از خوشی است.

«تصاویر خاطره، وقتی به کلمات قلاب شدند، پاک می‌شوند»

مقیمان والدرادا مقرّند که هریک از اعمالشان هم زمان هم عمل است و هم «عکس» عمل، متصل به وقار خاص عکس و تصویر، و این اقرار و ایقان لحظه‌ای آنان را آزاد نمی‌گذارد تا در تالاب تصادف و فراموشی فرو شوند.

هیچ زبانی بی‌فریب ممکن نیست.

شهرها هم مانند رویاها از شوق‌ها و ترس‌ها ساخته شده‌اند، حتی اگر رشته گفتارشان پنهان، قاعده‌شان مهمل، چشم‌اندازشان فریبکارانه باشد و هر چیزی، چیز دیگری را پنهان کرده باشد.

کلانشهر این جذابیت اضافی را دارد که به خاطر چیزی که به آن تبدیل شده است آدم می‌تواند به آنچه قبلاً بوده با غم غربت نگاه کند.

رهرو از خُردی آنچه دارد باخبر می‌شود و از گرانی آنچه نداشته و هرگز نخواهد داشت.

آینده‌های دست نیافته تنها شاخه‌هایی از گذشته هستند: شاخه‌های مرده.

چیزی که می‌توانست آینده او باشد و اکنون حالای کس دیگری است.

رهرو به هر شهری که وارد می‌شود دوباره گذشته‌ای از خویشتن را کشف می‌کند که خودش هم از وجودش خبر نداشته

گذشتۀ رهرو بر اساس مسیری که او اتخاذ کرده است دستخوش تغییر می‌شود

آدم هرچه در جاهای غریب شهرهای دوردست بیشتر گم شود، بیشتر از شهرهایی که تا بدان شهر رسیده باشد از آنها گذشته، چیزی دستگیرش می‌شود؛

او از مارکو پرسید: آن روزی که من تمام عَلَم‌ها را بشناسم، بالاخره می‌توانم مالک بی‌رقاب امپراتوری به حساب آورده شوم؟ و ونیزی جواب داد: والا حضرتا، بر این باور مباشید. چه در آن هنگام شما هم عَلَمی هستید در میان سایر عَلَم‌ها.

کتابها فرزندان نویسنده نیستند، فرزندان زمانه اویند و نویسنده البته قابلۀ ماهری است.

روزهای روز است که از میان درختان و از لای سنگ‌ها راه می‌روید. به ندرت اتفاق می‌افتد که چیزی برق نگاه شما را می‌گیرد، زمانی که نگاهتان دریافته که آن چیز نشان چیزی دیگر است