کتاب ژان کریستف (جلد ۴)

من یک جغد پیرم.

مرگ، چه شتابان درمی‌رسد! چند ساعت بسنده است برای ویران کردن آنچه که سده‌ها باید، تا ساخته شود...

هیچ، کتاب نمی‌خواند. در این محفل، دیگر کسی کتاب نمی‌خواند. تنها، به موسیقی گوشه چشمی دارند.

فرانسویان را، هوشمندی‌شان، رستگارشان می‌کند.

زندگی، چکه چکه سپری می‌شود.

خرد، خورشیدی است سوزان؛ روشنایی می‌بخشد، امّا نابینا می‌کند.

مرده‌ها، مرده‌اند. باید زنده‌ها را نجات داد.

گل‌ها، برای شکفتن، نیاز ندارند که ببیندشان.

به شما می‌گویم، که سرپا شکم‌اید. شکم‌های تهی که جز انباشتن آن، اندیشه‌ای در سر ندارید.

بیچاره آزادی، تو، از آن این جهان نیستی!...