بریده‌هایی از کتاب خواب باران

«من به هر چیزی که وابسته شدم، خدا ازم گرفت تا یاد بگیرم تو این دنیا، نباید مطلق به کسی یا چیزی جز خودش وابسته و دلبسته شد. طول کشید تا یاد بگیرم... با سخت‌ترین چیزها هم یادم دادن؛ اما بالاخره یاد گرفتم...»

«گاهی به زمان نیازه تا حکمت بعضی چیزا مشخص بشه... گاهی هم هیچ‌وقت از بعضی چیزا سر درنمیاریم. چون ذهنمون محدود به این دنیاست. اونی که داره قصه‌ی زندگی‌مون رو می‌نویسه و کارگردانی می‌کنه، به کل زندگی‌مون از اول تا آخرش اشراف داره. حتماً حواسش به همه‌چیز هست.»

حسام به تأیید سر تکان داد: «ایمان به اینکه شرایطی که من الان دارم، بهترینه و از روی عدالت و حکمت خداست و قطعاً اشتباه نیست، آدم رو به مرحله‌ی صبر و یقین و حتی شکر می‌رسونه.»

«باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت، در دل آتش میسر است.»

«داشت می‌سوخت... دیدم که می‌سوخت... داد می‌کشید... قهقهه می‌زد... می‌سوخت و قهقهه می‌زد...»

اونی که داره قصه‌ی زندگی‌مون رو می‌نویسه و کارگردانی می‌کنه، به کل زندگی‌مون از اول تا آخرش اشراف داره. حتماً حواسش به همه‌چیز هست.»

«خیلیا تو زندگی آدم میان و میرن... اما بود و نبود و رفت‌وآمدشون هیچ تأثیری تو زندگی آدم نداره... اما بعضیا... وقتی وارد زندگی آدم میشن، حتی اگه نمونن و برن، چنان رد پایی از خودشون تو قلب آدم به جا میذارن... که ما دیگه هیچ‌وقت همون آدم قبلی نیستیم...»

«ایمان به اینکه شرایطی که من الان دارم، بهترینه و از روی عدالت و حکمت خداست و قطعاً اشتباه نیست، آدم رو به مرحله‌ی صبر و یقین و حتی شکر می‌رسونه.»

«لقد خلقنا الانسان فی کبد... ما انسان را در رنج و سختی آفریدیم. این فرمایش خود خداست تو قرآن.»

هیچ‌کس واقعاً از خدای خودش نمی‌بره مادر من. آدم‌ها فقط گاهی فراموشش می‌کنن. یا ادای بریدن رو درمیارن... همین!

«من به هر چیزی که وابسته شدم، خدا ازم گرفت تا یاد بگیرم تو این دنیا، نباید مطلق به کسی یا چیزی جز خودش وابسته و دلبسته شد. طول کشید تا یاد بگیرم... با سخت‌ترین چیزها هم یادم دادن؛ اما بالاخره یاد گرفتم...»

صدای حسام در گوشش پیچید: «اونی که داره قصه‌ی زندگی‌مون رو می‌نویسه و کارگردانی می‌کنه، حتماً حواسش به همه‌چیز هست.» سرش را به پشتی مبل تکیه داد و نگاهش از پنجره‌ی اتاق، رو به آسمان پر کشید: «داری قصه‌ی زندگی‌ام رو چه‌جوری می‌نویسی؟»

«جلسات قرآن‌خونی‌مون تقریبا بعد از حامد تو این خونه شروع شد... چند سالی هم هست که به اصرار تو، هر جلسه معنی آیه‌ها رو هم با خانم‌ها می‌خونیم... امروز که خانم اسکندری این‌طور حرف زد و رفت، یه لحظه با خودم فکر کردم پس نتیجه‌ی این همه سال دور هم جمع‌شدن و قرآن‌خوندن چی بوده؟ وقتی این‌قدر راحت تهمت می‌زنن و پشت سر دختر مردم غیبت می‌کنن و به هزار گناه کرده و نکرده متهمش می‌کنن... بعد هم به راحتی حکم صادر می‌کنن و محکومش می‌کنن و این‌طور دلش رو می‌شکنن... پس به چیه قرآن خوندنمون باید دلخوش باشم؟!»

باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت در دل آتش میسر است

«باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت، در دل آتش میسر است.»

«من به هر چیزی که وابسته شدم، خدا ازم گرفت تا یاد بگیرم تو این دنیا، نباید مطلق به کسی یا چیزی جز خودش وابسته و دلبسته شد. طول کشید تا یاد بگیرم... با سخت‌ترین چیزها هم یادم دادن؛ اما بالاخره یاد گرفتم...»

«باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت، در دل آتش میسر است.

سرنوشت هرکسی رو خدا براساس حکمت و تقدیر خودش رقم می‌زنه، نه لزوماً لیاقت آدم‌ها.»

قضاوت آن‌ها هم از روی ترس و تجربه‌های مشابه و مشترکی است که زیاد شنیده می‌شد. اما قضاوت شتاب‌زده، منصفانه نبود

«ایمان به اینکه شرایطی که من الان دارم، بهترینه و از روی عدالت و حکمت خداست و قطعاً اشتباه نیست، آدم رو به مرحله‌ی صبر و یقین و حتی شکر می‌رسونه.»