بریده‌هایی از کتاب خواب باران

نمی‌دونم با دختر مصیبت‌دیده‌ای که حتی از خدای خودش هم بریده، چی کار باید کرد؟ ـ هیچ‌کس واقعاً از خدای خودش نمی‌بره مادر من. آدم‌ها فقط گاهی فراموشش می‌کنن. یا ادای بریدن رو درمیارن... همین!

«خیلیا تو زندگی آدم میان و میرن... اما بود و نبود و رفت‌وآمدشون هیچ تأثیری تو زندگی آدم نداره... اما بعضیا... وقتی وارد زندگی آدم میشن، حتی اگه نمونن و برن، چنان رد پایی از خودشون تو قلب آدم به جا میذارن... که ما دیگه هیچ‌وقت همون آدم قبلی نیستیم...»

توکل هم یعنی همین؛ یعنی سپردن همه‌ی کارها به خودش... به خود خودش.

«من به هر چیزی که وابسته شدم، خدا ازم گرفت تا یاد بگیرم تو این دنیا، نباید مطلق به کسی یا چیزی جز خودش وابسته و دلبسته شد. طول کشید تا یاد بگیرم... با سخت‌ترین چیزها هم یادم دادن؛ اما بالاخره یاد گرفتم...»

همین خدا یکی یکی وابستگی‌هامو ازم گرفت، تا یاد بگیرم تو این دنیا، نباید مطلق به کسی یا چیزی جز خودش وابسته و دلبسته شد.

«باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت در دل آتش میسر است.»

«ما ودعک و ما قلی... و خداوند هرگز تو را رها نکرده و بر تو خشم نگرفته است.»

«باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت در دل آتش میسر است.»

آرزو می‌کرد یک‌بار که از خواب بلند می‌شود، تمام خاطرات تلخ گذشته از صفحه‌ی ذهنش پاک شده باشد. ذهنش خالی خالی باشد، درست مثل دفتر سپیدی که قرار است از اول در آن بنویسد. اما این آرزوی محالی بود. گذشته و کابوس تلخ آن، دیگر جزئی از وجود او شده بود. همیشه با او بود و حتی برای یک لحظه رهایش نمی‌کرد

خدا همیشه بنده‌هاشو امتحان می‌کنه. یه روز با نعمت و خوشی، یه روزم با بلا و مصیبت. مهم اینه که ما چطوری از هر دو امتحان بیرون بیاییم.»