بریده‌هایی از کتاب مجنون در تهران

بیا و قلب مرا دور کن از این دنیا

از دست من این سه‌تار دیوانه شده بی‌تو همه شب به سیم آخر زده‌ام

خوب است که بی‌بهانه درخواست کنیم با منطق شاعرانه درخواست کنیم برمی‌گردد اگر که از عمق وجود یک جمعه‌ی عاشقانه درخواست کنیم

می‌ترسم نه مغرورم، نه دلسنگم، نه از تحقیر می‌ترسم پر از بغضم ولی از «اشک بی‌تأثیر» می‌ترسم حریفی خسته‌ام، شطرنج‌بازی که کم آورده که از پیچیده‌بازی‌های این تقدیر می‌ترسم «می‌آیی، چای می‌نوشی، برایت شعر می‌خوانم...» من از سردرد این رؤیای بی‌تعبیر می‌ترسم هم از تهران پر جمعیت آشفته بیزارم هم از تنها شدن در خانه‌ی دلگیر می‌ترسم دلم صحرا و دریا را به آتش میکشد روزی ازین دیوانه، این مجنون بی‌زنجیر می‌ترسم

در دلم غوغاست... اما رازداری بهتر است چشم می‌دوزم به در، امیدواری بهتر است رودم بیهوده جوش آورده‌ام،‌ بین کویر تا که مردابی نگردم، بیقراری بهتر است گریه کردم در غمت، چشم جهانی خیره ماند پس نمای چشم با آیینه‌کاری بهتر است حسرت دریا عطش را صد برابر می‌کند تازه می‌فهمم چرا چشم‌انتظاری بهتر است لذت این مرگ را آرام در کامم بریز اینکه زجرم می‌دهی، از زخمِ کاری بهتر است

آخر پاییز آمد، حال، وقت داوری است

سهمم از زیبایی‌ات تنها تماشا کردن است

گاه خلوت کن و با دیده‌ی انصاف ببین که چه تنها شدی از لحظه‌ی تنها شدنم

حتی ندارم یک تفاهم با «خداحافظ» پس هرچه می‌خواهی بگو؛ الا «خداحافظ» دیشب که سیبی از درخت افتاد، فهمیدم بعد از تکامل، نیست راهی تا خداحافظ با من نشستی و دلت با دیگری، یعنی گردیده هم معنی سلامت با خداحافظ کابوس می‌بینم که بی‌احساس می‌گویی: «هی شاعر دیوانه‌ی تنها! خداحافظ»

سهمم از زیبایی‌ات تنها تماشا کردن است کشوری هستم که گیرافتاده در تحریم‌ها

من و تنهایی و این حال به‌هم ریخته‌ام در عجب ماندم از اقبال به‌هم ریخته‌ام

نه یوسفم، نه جفا از برادری دیدم به دست خویش رها گشته در ته چاهم

ای که گفتی بیقراری‌های من بازیگری است بیقرارم کرده‌ای اما دلت با دیگری است گاه دلسوز است، گاهی سخت می‌سوزاندم عشق، گاهی مادر است و گاه هم نامادری است

ای که گفتی بیقراری‌های من بازیگری است بیقرارم کرده‌ای اما دلت با دیگری است

حال مرا هرکس که می‌پرسد، بگو: «خوب است اشکش روان، اندوه جاری،‌ زخم‌ها کاری است»

تو عقل مرا به عشق بستی... نقطه. تو، تو، تو منِ مرا شکستی... نقطه.

بیقرارم کرده‌ای اما دلت با دیگری است

این ثانیه‌ها چقدر خوش می‌گذرد تنها... تنها... چقدر خوش می‌گذرد در کوچه، پیاده، روز و شب چرخیدن با یاد شما چقدر خوش می‌گذرد

گفته حافظ یوسف گمگشته روزی می‌رسد آبروی خواجه دست توست،‌ پس این‌بار را...

حسرت دریا عطش را صد برابر می‌کند تازه می‌فهمم چرا چشم‌انتظاری بهتر است