بریده‌هایی از کتاب مجنون در تهران

به سر هوای تو دارم، خدا گواه من است اگر رسیده نمازم به رکعت پنجم!

که هر چه می‌کشم از این غرور وامانده است همان که باعث رنج است، سرپناه من است دل یتیم مرا درد و غم پدرخوانده است

یک عمر زوال را نشانم دادند هی مرگ نهال را نشانم دادند گفتم که درخت بید مجنون چه شده؟ یک کیسه زغال را نشانم دادند

راز پنهان من از سرخی چشمم پیداست اشک انگار کمر بسته به رسوا شدنم

دل ببندم، دین و دنیایم؛ نبندم،‌ هستی‌ام... شیخ صنعانم که می‌ترسم از این تصمیم‌ها

گاه دلسوز است، گاهی سخت می‌سوزاندم عشق، گاهی مادر است و گاه هم نامادری است

در دلم شوری به پا از حسرت دوران اوج بی‌قرار زخمه‌ام مثل سه‌تاری سوخته

پلنگی‌ام که امیدم به وصل ناچیز است که لحظه لحظه ز من دور می‌شود ماهم تمام ثانیه‌هایی که بی‌تو می‌گذرند شدند تیغ و نشستند بر گلوگاهم تو را ندیدن و مردن فقط به این معناست: به باد رفته تمامی عمر کوتاهم

با یاد توام همیشه هر جا باشم یک لحظه نمی‌شود که تنها باشم وقتی که نشسته‌ای کنارم، باید مغرورترین آدم دنیا باشم

ماه و خورشید سراسر به تماشا آمد گوییا رایحه ی حضرت مولا آمد آسمان فرش شد و زیر سم اسبش ریخت عرشیان همهمه کردند که: سقا آمد! «آب از هیبت عباسی او می‌لرزید» که چرا در پی رودی، خود دریا آمد چشم در چشم فرات است و دلش در خیمه یاد آن‌دم که رقیه به تمنا آمد اینکه خود تشنه، ولی جرعه‌ای از آب نخورد تا ابد در نظر عشق معما آمد دست و مشک و علم افتاد، و لیکن سقا سربلند است در آن لحظه که زهرا آمد

محشری گشته به پا بس که تو زیبا شده‌ای دل به دریا زده‌ای، یک شبه موسی شده‌ای بچه‌ها با نفس گرم تو سرزنده‌ترند این دم آخری انگار مسیحا شده‌ای چشم زخمت نزند دشمن کافر، عباس! گوش شیطان کر، هم‌صولت بابا شده‌ای دیدن روی تو مرهم شده بر تشنگی‌ام هفت قرآن به میان، یک تنه دریا شده‌ای نکته‌ای باعث حیرت شده داداش عزیز! سرو بودی، ز چه رو در بر من جا شده‌ای؟ این طرف تو، طرف دیگر صحرا دستت یک طرف مشک، چه سازم؟ که معما شده‌ای مادرم آمده و حال تو را می‌پرسد با چنین حال، ادب کرده‌ای و پا شده‌ای از لب مشک تو یک شعبه ز کوثر جاری است لطف حق بوده به ما، اینکه تو سقا شده‌ای

عشق، گاهی مادر است و گاه هم نامادری است

مانند فرزندی که محتاج نگه‌داری است این گریه‌های بی‌دلیل از روی ناچاری است «ناز تو را با قیمتی بالا خریدارم» عشق است و گاهی مثل کاسب‌های بازاری است بیچاره چشمان رقیبان، دیر فهمیدند در سینه‌ام شور محمدخان قاجاری است چشمت شبیه بیت‌های حضرت صائب هر بار جذبم می‌کند با اینکه تکراری است رنج بیابان دیدن و با کوه جنگیدن... عاشق شدن زیباترین نوع خودآزاری است حال مرا هرکس که می‌پرسد، بگو: «خوب است اشکش روان، اندوه جاری،‌ زخم‌ها کاری

اقرار غزل گفتم، مبادا یک نفر هم بی‌خبر باشد که خواهان تو باید بی‌گمان مرد خطر باشد ببین، نام تو را در شعرهایم منتشر کردم نباید تا ابد احساس، مفقودالاثر باشد نه تنها بار غم را دوست دارم، شانه‌ی من هم دلش می‌خواهد آن «بامی که برفش بیشتر...» باشد نمی‌خواهم که عشق از ریشه‌هایم دست بردارد چه عیبی تک درختی از رفیقان تبر باشد؟ چنان بی‌تاب تحسین تو هستم بعد هر شعرم که دختربچه‌ای مشتاق لبخند پدر باشد

این سینه نیست، مرکز اجماع دردهاست دیگر قدَم خمیده‌تر از پیرمردهاست

نمی‌خواهم که عشق از ریشه‌هایم دست بردارد چه عیبی تک درختی از رفیقان تبر باشد؟

مجبور می‌شویم که دیوانه‌ات شویم عشقت گرفته از دل ما اختیار را

تو را ندیدن و مردن فقط به این معناست: به باد رفته تمامی عمر کوتاهم

چنان بی‌تاب تحسین تو هستم بعد هر شعرم که دختربچه‌ای مشتاق لبخند پدر باشد

در دلم غوغاست... اما رازداری بهتر است چشم می‌دوزم به در، امیدواری بهتر است رودم بیهوده جوش آورده‌ام،‌ بین کویر تا که مردابی نگردم، بیقراری بهتر است گریه کردم در غمت، چشم جهانی خیره ماند پس نمای چشم با آیینه‌کاری بهتر است حسرت دریا عطش را صد برابر می‌کند تازه می‌فهمم چرا چشم‌انتظاری بهتر است لذت این مرگ را آرام در کامم بریز اینکه زجرم می‌دهی، از زخمِ کاری بهتر است