بریده‌هایی از کتاب مجنون در تهران

مثل سرداری اسیرم، «اعتباری سوخته» تو زمستانی لطیفی، من بهاری سوخته شهر بعد از جنگم و آرامشم طوفانی است مانده از ایل و تبارم یادگاری سوخته شرح تنها بودنم تنها همین یک مصرع است: کنج ریلی دور افتاده، قطاری سوخته در دلم شوری به پا از حسرت دوران اوج بی‌قرار زخمه‌ام مثل سه‌تاری سوخته باختم خود را به پایت، از غرور سرکشم پاکبازی مانده با دار و نداری سوخته

صدبار برایت از ته دل مُردم یک‌بار ولی برای من تب کردی؟

حال مرا هرکس که می‌پرسد، بگو: «خوب است اشکش روان، اندوه جاری،‌ زخم‌ها کاری است»

هر روز کمی ز دلخوشی‌ها کم شد مضمون رباعی‌ام ببین، ماتم شد من بی‌تو، «حسین دهلوی» در غربت با عشق «حسین منزوی»‌ خواهم شد

نشسته‌ام که بهاری به این خزان بدهی به غصه‌های دل من خودی نشان بدهی دلیل غیبت تو اشتباه‌های من است چقدر جای من آقا تو امتحان بدهی؟ نشسته‌ام به دعا، تا ادامه‌ی غم را به ما ببخشی و زین پس کمی امان بدهی سه‌شنبه‌ها که دلم حال دیگری دارد چه می‌شود که به آن عطر جمکران بدهی؟ وضو گرفته‌ام از اشک چشم و منتظرم خودت بیایی و در کربلا اذان بدهی

رنج بیابان دیدن و با کوه جنگیدن... عاشق شدن زیباترین نوع خودآزاری است

حال مرا هرکس که می‌پرسد، بگو: «خوب است اشکش روان، اندوه جاری،‌ زخم‌ها کاری است»

دلگیر، غریب، سرد و غمگین... قلبم مانند غروب‌های دانشگاه است

سهمم از زیبایی‌ات تنها تماشا کردن است کشوری هستم که گیرافتاده در تحریم‌ها

عشق یک مهمان ناخوانده است، روزی می‌رود التماس و آه صاحبخانه هم بی‌فایده است

من زارترین شاعر شهرم شده‌ام بیمارترین شاعر شهرم شده‌ام از بس که دریغ می‌کنی چشمت را کم‌کارترین شاعر شهرم شده‌ام

یک لحظه که دیدمت نوشتم تا صبح از گوشه‌ی چشمت چه رباعی‌هایی...

از چشم تو شعر می‌نویسم، یعنی دارم به رباعی‌ام غزل می‌دوزم

مثل سرداری اسیرم، «اعتباری سوخته»

به سر هوای تو دارم، خدا گواه من است اگر رسیده نمازم به رکعت پنجم!

نشسته‌ام که بهاری به این خزان بدهی به غصه‌های دل من خودی نشان بدهی دلیل غیبت تو اشتباه‌های من است چقدر جای من آقا تو امتحان بدهی؟

پیش دریا خواهش قصر شنی بی‌فایده است روبه‌رویت آرزومندانه گشتم زیر و رو

بر سرت جنگ است و من با دست خالی آمدم امتیازی هم اگر دارم، همین بی‌لشکری است

حال مرا هرکس که می‌پرسد، بگو: «خوب است اشکش روان، اندوه جاری،‌ زخم‌ها کاری است»

نه مغرورم، نه دلسنگم، نه از تحقیر می‌ترسم پر از بغضم ولی از «اشک بی‌تأثیر» می‌ترسم حریفی خسته‌ام، شطرنج‌بازی که کم آورده که از پیچیده‌بازی‌های این تقدیر می‌ترسم «می‌آیی، چای می‌نوشی، برایت شعر می‌خوانم...» من از سردرد این رؤیای بی‌تعبیر می‌ترسم