بریده‌هایی از کتاب دست درازتر از پا

مگر چه می‌شود آدم؟... یک روز می‌خواستی، حالا دیگر نمی‌خواهی... مثل آنها که روزی می‌خواستند، حالا دیگر نمی‌خواهند... فوقش می‌نویسند پای جوانیت!... همانطور که با لبخندی ژکوند و شانه‌ای بالا انداخته نوشتند پای جوانیشان!...

آنقدر به جنگیدن وتنها جنگیدن ادامه دادیم که عادت کردیم! و نقش مورد علاقه یمان فراموشمان شد!...

خش خشِ هر برگ پاییزی، به سان خس خسِ یک سینهٔ پر درد، شبیه هق هقِ یک قلب بیتاب است

ما آدم‌های بدی نبودیم... اما از همان کودکی جعبهٔ مداد رنگی‌هایمان هفت رنگ داشت... جعبه‌ای که مداد سفیدش شاید گم شد اما تمام نشد!...

روی این دایرهٔ خاکی فهمیده‌ام معنای رفاقت را کسی می‌داند که اغلب حماقت می‌کند...

و همانطور که بزرگ و بزرگتر شدیم یادمان رفت پری کوچک داستانمان تا آخرش خوب ماند!...

مثل تو که هیچ وقت نفهمیدی که زمین تنها برای تو نمی‌چرخد مثل من که نمی‌فهمیدم زمین چرا می‌چرخد! مثل ما که دیر فهمیدیم زمین آنقدر تند می‌چرخد که هر آن ممکن است جایمان با هم عوض شود...

شاید کسی که تقویم را نوشت کسی مثل تو را یک روز شنبه گم کرد که هر روز هفته را به شمردن شنبه‌ها گذراند...

جنگ دیروزمان یادت هست رفیق من؟!...

جان من! رفیق من! به تو می‌اندیشم...من تو را می‌خوانم...ای همه خوبیِ تو وردِ دلم... دست بر دامان ایزد آرزو کردم به عشق، از برایت شوق و ایمانی به دل... تا که از هر چه غمین ست دلت، دور شوی...زین همه حکمت و رحمت تو پر از شور شوی...

من درست همینجا در همین نقطه‌ای که شعاعی یک متری شدم، تنها افتاده بودم... تا تو رسیدی و پرگار را آنقدر چرخاندی و چرخاندی و چرخاندی تا از این نقطهٔ کوچک دایره‌ای بیرون آمد و چشمی برایش کشیدی و گوشی روی سرش چسباندی..

هنوزهم کفش‌هایت جلو پادری جفتند تا یادم نرود رفتن به سادگی پوشیدن یک جفت کفش است!

ما آدم‌های بدی نبودیم... اما از همان کودکی جعبهٔ مداد رنگی‌هایمان هفت رنگ داشت... جعبه‌ای که مداد سفیدش شاید گم شد اما تمام نشد!...

و همانطور که بزرگ و بزرگتر شدیم یادمان رفت پری کوچک داستانمان تا آخرش خوب ماند!..

زیر آوار زیستن تو میدانی چیست؟ زیر آوار زیستن بیهوده زیستن است...بیهوده بودن... و وای از روزی که بنویسم بیهوده ماندن!

کاش خزانم را غروبی باشد... کاش پشت این احساس دلتنگی، یک دریچه رو به عرشت باشد... یک بلورِ پنجره، تا صدایِ ریزشِ بارانِ رحمت پا به پای نبض من، یک پیام آسمانی باشد... تا نویسم روی این مه کودکانه با همین دستان خود: این فضا هرگز مرا از پا در نخواهد آورد، وقتی نگاهبانش تو باشی...

چراغ‌های شهر را یکی یکی خاموش کردند! چشم‌هایش داشت به تاریکی عادت می‌کرد...دلش هری ریخت.. صدای آن بر دار آویخته در گوشش پیچید که می‌گفت: خداوندا نگذار آنچنان که عادتمان داده‌اند زندگی کنیم... پیراهن مادرش را برداشت و تکه‌ای ستاره از روی آن چید...

زیر آوار زیستن تو میدانی چیست؟ زیر آوار زیستن بیهوده زیستن است...بیهوده بودن... و وای از روزی که بنویسم بیهوده ماندن!

هنوزهم کفش‌هایت جلو پادری جفتند تا یادم نرود رفتن به سادگی پوشیدن یک جفت کفش است!...

.چرا نمی‌فهمند جنایت تنها شلیک با گلوله نیست!...کف دست‌هایشان رد گلوی همان دیوانه است که از یک نگاهشان به بعد، دیگرهرگز نخندید!!!...