بریده‌هایی از کتاب سقوط

کلمه‌ای مثل عدالت، غضب عجیبی در دلم می‌انداخت.

به ندرت با کسانی که از ما بهترند، درد دل می‌کنیم. بیشتر اوقات از معاشرت با آن‌ها فرار می‌کنیم. در واقع، اکثر اوقات با کسانی که شبیه به ما هستند و در ضعف‌های ما سهیم‌اند، دردل می‌کنیم. بنابراین، ما نمی‌خواهیم خودمان را اصلاح کنیم، و یا بهتر شویم: چراکه قبل از هرچیز لازم است خود را ضعیف بدانیم.

امروزه، همان‌طور که برای عشق‌بازی آماده‌ایم، برای داوری نیز آماده‌ایم.

مردم تنها با مرگ شماست که پی به صداقت و وقاحت رنج‌هایتان می‌برند.

کنند، این نه عشق بود و نه بزرگواری، که در من بیدار می‌شد، بلکه تنها میل به آن بود که مرا دوست بدارند و آن کسی که به عقیده من، حق من بود، پذیرای من شود.

عده‌ای فریاد می‌زنند: «دوستم داشته باش!» عده‌ای دیگر: «دوستم نداشته باش!». اما عده‌ای بیشتر، بدترین و بدبخت‌ترین آن‌ها، فریاد می‌زند: «دوستم نداشته باش و به من وفادار بمان!»

شهوت‌پرستی من، حال که حرفش پیش آمد، باید بگویم آن‌قدر واقعی بود که حاضر بودم حتی برای یک ماجرای ده دقیقه‌ای پدر و مادرم را هم انکار کنم، حتی اگر پس از آن به شدت از این کار پشیمان می‌شدم.

عشق واقعی به طور استثناء، تقریباً دو یا سه بار در طول قرن دیده می‌شود و بقیه اوقات، زمان خودخواهی است و ملال.

هرکاری که می‌کردم یا از روی بی‌حوصلگی بوده یا برای تفریح.

مردی را می‌شناسم که بیست سال از عمرش را صرف زنی بی‌فکر کرد و هرچه داشت یعنی رفیق، کار و حتی روش زندگی‌اش را فدای او کرد. اما یک شب فهمید که از اول این زن را دوست نداشته است. در واقع او مثل اکثر آدم‌ها، دچار یکنواختی زندگی شده بود، فقط همین. به همین دلیل زندگی را مشکل و پُر غم کرده بود. اکثر تعهدات انسانی تنها به این دلیل به وجود می‌آیند که بشر می‌خواهد اتفاقی در زندگی یکنواختش روی دهد. باید اتفاقی بیفتد، حتی بندگی بدون عشق، حتی جنگ و یا مرگ. پس زنده باد مراسم خاک‌سپاری!

اکثر تعهدات انسانی تنها به این دلیل به وجود می‌آیند که بشر می‌خواهد اتفاقی در زندگی یکنواختش روی دهد. باید اتفاقی بیفتد

شاید ما به قدر کافی زندگی را دوست نداریم؟

در مورد مردی با من صحبت کرده‌اند که دوستش زندانی بود. او، شب‌ها، بر کف اتاق می‌خوابید تا از آسایشی که از دوستش سلب شده بود، لذت نبرد. چه کسی، آقای عزیز چه کسی برای ما روی زمین می‌خوابد؟

شیرجه‌های نرفته گاهی اوقات کوفتگی‌های عجیبی به‌جا می‌گذارد.

ما در همه امور فقط تقریباً هستیم.

در این کشور، همه یا دکترند یا استاد.

همیشه فکر می‌کردم همشهری‌هایمان تشنه دو چیزند: یکی نظریه‌پردازی و دیگری عشق‌بازی.

سال‌ها از آن موقع می‌گذرد. اما دل حافظه‌اش را دارد

وقتی انسان از سر ذوق یا به اجبار شغل، به ذات بشر فکر کند، دلش برای انسانِ اولیه تنگ می‌شود. حداقل، حرف دل و زبانشان یکی بود.

سلطان خلق و خوی خویش بودن از امتیازات حیوانات بزرگ است.