بریده‌هایی از کتاب سقوط

مگر تنها چیزی که برای ما از بهشت زمینی باقی مانده، زن نیست؟

دیگر خیلی دیر شده است، همیشه خیلی دیر است.

سقوط در پگاه اتفاق می‌افتد-

برای این‌که سنگینیِ حکم بر شانه‌هایم سبک‌تر شود، حکم را به همه مردم تعمیم دهم.

یکی از دوستانم تا وقتی که شوهر خوب و وفاداری بود، حتی به خدا هم اعتقادی نداشت، اما همین که زناکار شد، به مذهب روی آورد.

در رسالت من، نه کسی را تبرک می‌کنند و نه گناهان کسی را می‌آمرزند.

آیا بزرگترین مشکل ما برای فرار از قضاوت، این نیست که پیش از هرکس دیگری ما خودمان، خود را محکوم می‌کنیم؟ بنابراین باید برای شروع، همه را بدون استثناء، محکوم کنیم تا صحبت به درازا کشد و قضاوت بر خود کمرنگ شود.

اگر او بود که به خاطر عشق به او مدت بیشتری تاب می‌آوردم چون دوستش داشتم،

پیامبری هستم پوچ برای دوره‌ای بی‌ارزش، الیاسی بدون مسیح، اشباع از تب و الکل

آدم در تنهایی، وقتی که خسته هم باشد، معمولاً فکر می‌کند پیامبر است.

ادامه دادن، تنها ادامه دادنِ زندگی، قدرتی مافوق بشر می‌خواهد.

شیرجه‌های نرفته گاهی اوقات کوفتگی‌های عجیبی به‌جا می‌گذارد

عیاشی تنها مشغولیتِ محبوبِ عاشقان بزرگی است که خود را می‌پرستند.

گاهی اوقات وانمود می‌کردم که زندگی را جدی می‌گیرم. اما، خیلی زود، خودِ جدی بودن به نظرم بی‌ارزش می‌آمد

گاهی اوقات وانمود می‌کردم که زندگی را جدی می‌گیرم. اما، خیلی زود، خودِ جدی بودن به نظرم بی‌ارزش می‌آمد

در کل، برای این‌که من خوش‌بخت زندگی کنم، می‌بایست آدم‌هایی که برمی‌گزیدم، اصلاً زندگی نمی‌کردند. تنها در صورت وجود رضایت من، آن‌ها می‌توانستند پذیرای زندگی باشند.

در بیشتر اوقات، ادامه دادن، تنها ادامه دادنِ زندگی، قدرتی مافوق بشر می‌خواهد.

شما از روز قضاوت الهی حرف زدید. اجازه دهید با احترام به آن بخندم.

وقتی دیگر بازی در کار نباشد، نمایشی نباشد، بی‌شک میان حقیقت قرار می‌گرفتم. اما دوست عزیز، حقیقت کسل‌کننده است.

از آن‌جایی‌که احتیاج داشتم دوست بدارم و دوست داشته شوم، فکر می‌کردم که عاشق شده‌ام.