بریده‌هایی از کتاب دوستش داشتم

آخرین باری که در آغوش هم بودیم، این من بودم که برای بوسیدن‌اش پیش‌قدم شدم. در آسانسوری در خیابان فلاندر بود. مانع این بوسه نشد. چرا؟ چرا اجازه داد زنی ببوسدش که دیگر دوست‌اش نداشت؟ چرا اجازه داد لب‌هایش را لمس کنم؟ دست‌هایش را؟ نمی‌فهمم.

تمام حرف‌هایی که هیچ‌وقت به زبان نمی‌آورد را تصور کردم و سعی کردم درک‌اش کنم. چه بر سرش آمده بود؟ در تنهایی به چه چیزی فکر می‌کرد؟ و اینکه... در خلوت‌اش چطور آدمی بود؟

چقدر طول می‌کشد تا عطر کسی که دوست داریم را از یاد ببریم؟ چقدر باید بگذرد تا دیگر دوست‌اش نداشته باشیم؟ کاش کسی یک ساعت شنی به من می‌داد.

«همه همیشه از غم کسانی که ترک می‌شوند حرف می‌زنند اما تا به حال به درد و رنج کسانی که می‌روند، فکر کرده‌ای؟»

چقدر طول می‌کشد تا عطر کسی که دوست داریم را از یاد ببریم؟ چقدر باید بگذرد تا دیگر دوست‌اش نداشته باشیم؟

برایم مناسب‌تر بود که در یک طرف همسری مطمئن داشته باشم و در طرف دیگر کسی که برایم لذت‌انگیز باشد. وقتی به خانه برمی‌گردم شام‌ام آماده باشد و هم هیجان زندگی مخفیانه را حس کنم...

آن سال‌ها چه چیزی در ذهن‌تان مانده؟» «یک زندگی مثل نقطه‌چین... هیچی، کمی زندگی، بعد دوباره هیچ و بعدش دوباره زندگی... دست آخر هم دوباره هیچ. همه‌چیز مثل برق‌وباد گذشت... وقتی یادش می‌افتم انگار همه‌چیز فقط یک فصل طول کشید... نه حتی یک فصل، به طول عمر یک دم. مثل یک سراب... نتوانستیم زندگی عادی و روزانه را با هم تجربه کنیم

تقریباً زندگی همه همین است. ما عشق‌بازی می‌کنیم، قول و قرار می‌گذاریم و ترس‌ها و بزدلی‌های‌مان را مثل حیوان خانگی نزدیک خودمان نگه می‌داریم. افسوس و صد افسوس... بعضی‌ها شجاع‌اند و بعضی‌ها با همه‌چیز کنار می‌آیند و چه چیزی راحت‌تر از کنار آمدن...

ازدواج‌مان مثل یک اتفاق غمگین بود. انگار همه‌چیزم را به یک‌باره از دست داده بودم.»

تمام زندگی‌ام خلاصه می‌شد توی دو تا محلهٔ پاریس و ویلای کوچکی خارج از شهر. هیچ‌وقت خوشحالی والدین‌ام را ندیدم، تنها برادرم از خفگی مرد و با اولین دوست‌دخترم که خواهر یکی از دوستان‌ام بود ازدواج کردم، چون حامله شده بود... «همین. کل زندگی من همین بود...»

حتی به آخرو عاقبت کار فکر نمی‌کردم. تازه فهمیده بودم خوشحال که باشی، زندگی چه طعمی دارد. چهل و دو سال طول کشیده بود تا بفهمم و آن‌قدر مجذوب این کشف جدید شده بودم که حاضر نبودم با فکر کردن به آخروعاقبت‌اش همه‌چیز را خراب کنم. در آسمان هفتم‌ام سیر می‌کردم.»

قبل از آمدن ماتیلد اصلاً خودم را دوست نداشتم و حالا که رفته حتی کمتر از قبل خودم را دوست دارم و فکر کنم برای همین این‌قدر سرسخت و عبوس‌ام...»

«همه همیشه از غم کسانی که ترک می‌شوند حرف می‌زنند اما تا به حال به درد و رنج کسانی که می‌روند، فکر کرده‌ای؟»

عاشق مردی هستی و از او دو بچه داری و یک صبح زمستانی می‌فهمی که تو را ترک کرده چون عاشق کس دیگری است. می‌گوید متاسف است، می‌گوید اشتباه کرده. درست مثل موقعی که شماره‌ای را اشتباه می‌گیریم: «ببخشید، اشتباه گرفتم.» خواهش می‌کنم، اشکالی ندارد... همه‌چیز مثل حباب است.

«همه همیشه از غم کسانی که ترک می‌شوند حرف می‌زنند اما تا به حال به درد و رنج کسانی که می‌روند، فکر کرده‌ای؟»

" سعی می‌کنم بدون تو زندگی کنم، امیدوارم بتوانم..."

به خودم گفتم، راحت باش، یک دل سیر گریه کن. بعد اشک‌هایت را خشک کن، دستمال‌ات را کنار بگذار، به هیکل بزرگ ماتم زده‌ات تکانی بده و صفحهٔ جدیدی را باز کن. به چیز دیگری فکر کن. راه بیفت و همه‌چیز را از نو شروع کن.

زندگی حتی وقتی انکارش کنی، حتی وقتی به آن بی‌اعتنایی کنی، حتی وقتی حاضر به پذیرفتن‌اش نباشی، باز هم از تو قوی‌تر است. قوی‌تر از هرچیزی.

چقدر طول می‌کشد تا عطر کسی که دوست داریم را از یاد ببریم؟ چقدر باید بگذرد تا دیگر دوست‌اش نداشته باشیم؟

اصلاً «زندگی کردن» یعنی چه؟ واقعاً معنایش چیست؟