بریده‌هایی از کتاب دوستش داشتم

به خودم می‌گفتم: " چرا اوضاع را به هم بریزم وقتی قرار است روزی ترک‌ام کند؟" جدایی اجتناب‌ناپذیر بود، مطمئناً اتفاق می‌داد.

نمی‌توانم با تو باشم وقتی می‌دانم که از این در می‌روی بیرون.

زنی که عاشق‌اش بودم از دست داده بودم و تازه فهمیده بودم که زن خودم را هم آزار داده‌ام. عجب نمایشی... عشق زندگی‌ام را از دست داده بودم تا با زنی بمانم که به‌خاطر حرف بقال و قصاب محل ترک‌ام نمی‌کرد. همه‌چیز نابود شده بود.

«تازه بلد نیستم کاری کنم که دوستم داشته باشند... به قول معروف، آدم جذابی نیستم. اگر بخواهم حقوق کسی را بالا ببرم، لحن خشکی به صدایم می‌دهم؛ وقتی کسی ازم تشکر می‌کند، جواب‌اش را نمی‌دهم. اگر بخواهم کار خوبی برای کسی انجام بدهم، جلوی خودم را می‌گیرم و اگر بخواهم خبر خوبی بدهم، می‌گذارم منشی‌ام فرانسواز این کار را بکند

«در کار آدم سخت‌گیری هستم، اما همه‌اش به‌خاطر این است که نقش بازی می‌کنم، می‌فهمی؟ باید سخت‌گیر باشم، باید کاری کنم که از من بترسند. می‌توانی تصور کنی اگر رازم را بفهمند، چه می‌شود؟

عاشق مردی هستی و از او دو بچه داری و یک صبح زمستانی می‌فهمی که تو را ترک کرده چون عاشق کس دیگری است. می‌گوید متاسف است، می‌گوید اشتباه کرده. درست مثل موقعی که شماره‌ای را اشتباه می‌گیریم: «ببخشید، اشتباه گرفتم.» خواهش می‌کنم، اشکالی ندارد... همه‌چیز مثل حباب است.

همیشه فکر می‌کردم که یک‌روز... چطور بگویم... یک‌روز از شر تمام این قید و بندها رها می‌شوم؛ اما اینطوری نشد. هیچ‌وقت. همیشه همان پسر خیلی سربه‌راه و خیلی بی‌عرضه ماندم. اصلاً چرا دارم این‌ها را برای‌ات تعریف می‌کنم؟ اصلاً چرا یک‌دفعه این‌قدر وراج شدم؟»

آرزو می‌کردم که ای کاش می‌توانستم سرم را از تن‌ام جدا کنم و روی زمین جلوی خودم بگذارم و با لگد به دورترین جای ممکن پرت‌اش کنم.

چقدر طول می‌کشد تا عطر کسی که دوست داریم را از یاد ببریم؟ چقدر باید بگذرد تا دیگر دوست‌اش نداشته باشیم؟

«عمهٔ بزرگم روس بود و همیشه می‌گفت: " تو، تو مثل پدرم هستی، همیشه دلتنگ کوهستانی." از او می‌پرسیدم:" کدام کوهستان، موشکا؟" "کوه‌هایی که تا به حال ندیده‌ای دیگر!"»

در این دنیا هیچ‌چیز نداشت جز کوله‌باری پر از خاطره؛ و البته دوست.

راحت باش، یک دل سیر گریه کن. بعد اشک‌هایت را خشک کن، دستمال‌ات را کنار بگذار، به هیکل بزرگ ماتم زده‌ات تکانی بده و صفحهٔ جدیدی را باز کن. به چیز دیگری فکر کن. راه بیفت و همه‌چیز را از نو شروع کن. این همان حرفی‌ست که همه مدام می‌گویند. فقط به چیزدیگری فکر کن. زندگی ادامه دارد.

همان‌طور که موهایش را شانه می‌کردم به این فکر کردم که دختر بچه‌ها چه مخلوقات جالبی هستند....

اگر برای باز کردن این گره، نخ اشتباهی را بکشم یا بیش از حد بکشم، ممکن است گره از این که هست هم کورتر شود. اگر گره کورتر شود، ممکن است دیگر کاری از دست‌مان برنیاید

«دارم همهٔ این‌ها را به تو می‌گویم اما نمی‌دانم کامل درک‌ام می‌کنی یا نه. آنقدر همه‌چیز عوض شده که... ماجرا مال چهل سال پیش است اما انگار از آن دوران دو قرن گذشته. آن دوران اگر دختری حامله می‌شد باید ازدواج می‌کرد. حتماً باید یاد عصر حجر افتاده باشی....» دستی به صورت‌اش کشید.

«حال دوست دارم کمی آرام‌تر بتازم چون تازه فهمیدم که زندگی با تو فوق‌العاده است. به تو گفتم که سعی می‌کنم بدون تو زندگی کنم... سعی کردم و جان کندم اما به قدر کافی قوی نیستم؛ هر لحظه به تو فکر می‌کنم. پس الان و شاید برای آخرین‌بار از تو می‌پرسم: می‌خواهی با من چه کار کنی؟"

وقتی با او بودم حس می‌کردم آدمی خوبی هستم... به همین آسانی.

او من را در آغوش گرفت و من پیروز شدم. دنیا مال من بود.

زندگی حتی وقتی انکارش کنی، حتی وقتی به آن بی‌اعتنایی کنی، حتی وقتی حاضر به پذیرفتن‌اش نباشی، باز هم از تو قوی‌تر است. قوی‌تر از هرچیزی.

چقدر طول می‌کشد تا عطر کسی که دوست داریم را از یاد ببریم؟ چقدر باید بگذرد تا دیگر دوست‌اش نداشته باشیم؟