بریده‌هایی از کتاب دوستش داشتم

چقدر طول می‌کشد تا عطر کسی که دوست داریم را از یاد ببریم؟ چقدر باید بگذرد تا دیگر دوست‌اش نداشته باشیم؟

حس می‌کنم خیلی محافظه‌کار شده‌ام. دیگر به تمام زندگی‌ام از چشمیِ در نگاه می‌کنم. دیگر در را روی هرکسی باز نمی‌کنم.

عجب شکنجه‌ای... اما من به هیچ‌چیز شک نکرده بودم. اصلاً نمی‌فهمیدم چه بلایی دارد سرم می‌آید، می‌فهمی؟ چطور می‌توانستم آنقدر کور باشم؟ چه‌طور؟ یا واقعاً احمق بودم یا واقعاً اعتماد داشتم. هرچند نتیجه‌اش درهرحال یکی است...»

حتی اگر سی سال پیش هم این‌جورجاها بود، امکان نداشت کریستین و آدرین را به چنین جاهایی بیاورم. هیچ‌وقت! و حالا از خودم می‌پرسیم چرا... چرا آن‌ها را از این نوع خوشی‌ها محروم می‌کردم؟ مگر در آخر چقدر برای‌ام خرج داشت؟ می‌شد اگر پانزده دقیقه به من بد می‌گذشت؟ این یک ربع در مقابل صورت خندان بچه‌ها چه ارزشی دارد؟

چقدر طول می‌کشد تا عطر کسی که دوست داریم را از یاد ببریم؟ چقدر باید بگذرد تا دیگر دوست‌اش نداشته باشیم؟

«فکر می‌کنم زیبایی و ملاحت آن شب‌اش عمدی بود. خوب می‌دانست دارد چکار می‌کند: داشت خودش را فراموش‌نشدنی می‌کرد. شاید هم اشتباه می‌کنم اما بعید می‌دانم... آواز قوی او بود، خداحافظی‌اش، با دستمال سفیدی که از پشت پنجره تکان می‌داد. او خیلی باهوش بود، حتماً می‌دانست... حتی پوست‌اش هم از همیشه نرم‌تر بود. خودش می‌دانست؟ از روی سخاوت بود یا بی‌رحمی؟ به گمانم هر دو... هر دو...

«وقتی یکی‌مان شوخی می‌کرد، دیگری عذاب می‌کشید. واقعاً پوچ و بی‌معنا بود. دل‌ام می‌خواست بگیرمش و آن‌قدر محکم تکان‌اش بدهم که زهرش بیرون بریزد... آن‌قدر که تسلیم شود و بگوید دوستم دارد؛ بگوید گور بابای همه‌چیز، من دوستت دارم. اما نمی‌توانستم، آدم عوضی این رابطه، من بودم. همه‌چیز تقصیر من بود...»

ببینید من آدم پیچیده‌ای نیستم؛ نیاز دارم از زبان‌تان بشنوم " پسر من یک حرام‌زاده است و من از تو معذرت می‌خواهم" من به شنیدن این حرف نیاز دارم، می‌فهمید؟» «روی شنیدن این حرف حساب نکن.»

جالب است که چطور اصطلاح‌ها فقط یک اصطلاح نیستند. مثلاً باید ترس واقعی را تجربه کرده باشی تا معنای «عرق سرد» را بفهمی، یا خیلی دلهره داشته باشی تا «دلشوره داشتن» برای‌ات معنا پیدا کند، درست است؟ «ول کردن» هم همین‌گونه است. چه اصطلاح بی‌نقصی. چه کسی آن را ساخته؟ سر طناب را ول می‌کنند. همسر را ول می‌کنند.

اُه، فراموش کرده بودم یادآوری کنم که من زن این پسر هستم. می‌دانید، یک زن، همین موجود کار راه اندازی که آن را همه‌جا با خودتان می‌برید و وقتی می‌بوسیدش، لبخند می‌زند.

سعی می‌کنم بدون تو زندگی کنم، امیدوارم بتوانم..."

آدم‌هایی که باطن انعطاف‌ناپذیری دارند، همیشه با زندگی گلاویز می‌شوند و این بین آسیب می‌بینند، اما آدم‌هایی که طبع لطیفی دارند... نه لطیف کلمهٔ خوبی نیست، انعطاف‌پذیر، بله، درست‌اش همین است، افرادی که باطن انعطاف‌پذیری دارند، خب، وقتی ضربه می‌خورند، کم‌تر لطمه می‌بینند...

زندگی حتی وقتی انکارش کنی، حتی وقتی به آن بی‌اعتنایی کنی، حتی وقتی حاضر به پذیرفتن‌اش نباشی، باز هم از تو قوی‌تر است. قوی‌تر از هرچیزی.

همیشه فکر می‌کردم که خیلی زرنگ‌ام؛ که زندگی را بهتر از بقیهٔ مردم درک کرده‌ام. به خودم می‌بالیدم که دم به تله نداده‌ام؛ و بعد تو آمدی و حالا حس می‌کنم در یک دنیای غریبه گیر افتاده‌ام.

«همه همیشه از غم کسانی که ترک می‌شوند حرف می‌زنند اما تا به حال به درد و رنج کسانی که می‌روند، فکر کرده‌ای؟»

آدم‌ها باز هم به زندگی‌ات می‌آیند و می‌روند، بازهم عذاب می‌کشی و این‌طوری بهتر است.

رک بودن خصوصیت رایجی نیست... دیگر نگران این نیستم که مردم دوست‌ام نداشته باشند.

یک پایان تلخ، بهتر از یک تلخی بی‌پایان است.»

هنوز می‌توانم تماس دلپذیر دست‌اش را روی گردن‌ام احساس کنم؛ صدایش، گرمایش، بوی تن‌اش، همه همان‌جاست. همه همان‌جاست... گوشه‌ای از ذهن‌ام... فقط کافی‌ست به آن فکر کنم.

به یاد آدرین افتادم. اکنون چه‌کار می‌کرد؟ در همان لحظه کجا بود؟ با چه کسی بود؟