بریده‌هایی از کتاب فعلا خوبم

کاترین پترسن اثر زیادی داشت. فکر نمی‌کنم کسی باشد که برای نوجوانان بنویسد و تحت تأثیر آثار او نباشد. لوییس لوئری و ام. تی. اندرسن هم تأثیر زیادی روی من داشتند. من داستان فانتزی نمی‌نویسم، اما قصه‌گویی جان کریستوفربه نظرم عالی است. پتریک اوبرایان یکی از نویسندگان مورد علاقه‌ام است، صرفه‌جویی‌اش خصلتی قوی است، و دیکنز و ترولوپ، نویسنده‌های کوبندهٔ ویکتوریایی. از نظر زبان، هاوت‌هورن. از نظر شخصیت‌پردازی، اَوی. از نظر لحن، غافلگیرکننده است ولی استفان جی گود و داروین.

سفرهایی با چارلی نوشتهٔ جان اشتاین‌بک

سفرهایی با چارلی نوشتهٔ جان اشتاین‌بک

مادرم بهترین کت آبی‌اش را پوشیده بود. او هم بیشتر از پنجره بیرون را تماشا می‌کرد. انگار می‌خواست آن دوردورها، تا خود شهر را ببیند و لوکاس را پیدا کند. هر بار که اتوبوسی از کنارمان می‌گذشت، تمام پنجره‌ها را نگاه می‌کرد. کی می‌دانست؟ شاید لوکاس آنجا بود. من؟ من هر بار که یک ماشین فورد موستنگ از کنارمان می‌گذشت نگاهش می‌کردم ببینم جو پپیتون سوارش هست یا نه، چون جو پپیتون از آن جور آدم‌هایی بود که فورد موستنگ سوار می‌شدند.

«کتابخونه جاییه که توش کتاب نگه می‌دارن. احتمالاً توی عمرت کتابخونه نرفتی.»

فقط باید یک اتفاق دیگر در ماه ژوئن می‌افتاد تا همه‌چیز عالی می‌شد، و افتاد. برای مدتی کوتاه. هفتهٔ آخر ماه، وقتی همه‌جا گرم و سرسبز بود، وقتی شاهین‌ها سوار بر باد پرواز می‌کردند، لیل آمد خانه. در اولین شنبه بعد از برگشتنش، با هم رفتیم کتابخانه و پرستوی قطبی را که توی کتاب پرندگان آمریکای جان جیمز ادوبون بود نشانش دادم. نگاهش کرد و زد زیر گریه. گفتم که هنر با مردم چه کار می‌کند.

بعد از تحویل سفارش‌ها، مرغ‌های توفان دم‌چنگکی را طوری کشیدم که داشتند لبخند می‌زدند. آقای پاول گفت: «پرنده‌ها معمولاً حالت چهره ندارن.» گفتم: «این تنها فرصتشونه، یه ثانیهٔ دیگه باد هر کدومشون رو به یه سمت می‌بره و کی می‌دونه بعدش چی پیش می‌یاد؟» آقای پاول روی طراحی‌ام خم شد: «در این صورت، لبخند مجازه.» اما لبخند هیچ‌کدام از مرغ‌های توفان به پای خندهٔ لوکاس یا خندهٔ مادرم نمی‌رسید