بریده‌هایی از کتاب سونات بلوط

انگار همیشه جای یک تن خالی است

اسبی که به روی قالی خانۀ ماست در تاخت و تاز خالی خانۀ ماست آن گاو که در تابلو نقاشی است خوشبخت‌تر از اهالی خانۀ ماست

برای ایوب میرزایی چندی است که با خواب خودم تنهایم از چوب، تراشیده شده رؤیایم تنهایی‌ام از مرگ به من ارث رسید من پیر قبیلۀ مترسک‌هایم

در زد کسی انگار که مهمان داریم در سفره گرسنگی فراوان داریم امروز پدر ابر زیادی آورد مانند همیشه شام باران داریم

شور و نمک تمام هستی عشق است بی عشق جهان زود کپک خواهد زد

از دل همه را تکانده‌ام الا تو

من نام کسی نخوانده‌ام الا تو با هیچ کسی نمانده‌ام الا تو عید آمد ومن خانه تکانی کردم از دل همه را تکانده‌ام الا تو

لب‌های من و تو قطره قطره باران رفتیم من و تو زیر چتر باران یک هایکو ـ بوسۀ طلایی شده است سطر من و سطر تو و سطر باران

یک نیمکت نشسته دارم در خود جای دو نفر همیشه در من خالی است

هم رود خراب و مست راه افتاده هم کوه عصا به دست راه افتاده یک لحظه گذشتی از کنار دریا دنبال تو هر چه هست راه افتاده

از آتشم و زبانه‌ام گم شده است از بادم و آشیانه‌ام گم شده است از آبم و رود رود سرگردانم در خاک کلید خانه‌ام گم شده است

گمراه شدم، به راه تو افتادم در تاب و تب نگاه تو افتادم من یوسف بی‌برادر و بی‌گرگم با پای خودم به چاه تو افتادم

این سنگ مگر چه دیده که سنگ شده؟ بار چه غمی کشیده که سنگ شده؟ این سنگ... مگر سنگ شدن آسان است؟ در خود چقدر دویده تا سنگ شده!

در وصف تو از ازل کم آورده دلم اندازۀ صد غزل کم آورده دلم در عشق تو من ماهی ریزی هستم دریایی تو! بغل کم آورده دلم

آن گاو که در تابلو نقاشی است خوشبخت‌تر از اهالی خانۀ ماست

یک برج در آستانۀ ریختنم آغوش عمیق تو مرا می‌خواند

از عطر تنت چنار احساس گرفت در دست، هزار شاخۀ یاس گرفت بیدی که تو در سایۀ آن خوابیدی ناگاه شکوفه داد و گیلاس گرفت

ای مرگ! چگونه با تو باید سر کرد مرگی تو، نمی‌شود تو را باور کرد