بریده‌هایی از کتاب رهنمای طریق

مبتلا به ویروسی شده‌ام که هرچه تلاش کرده‌ام برطرف نشده است. به فکر منفعت خود بودن، بی‌خیالی و بی‌تفاوتی نسبت به مسائل دینی، بی‌حالی و بی‌رغبتی در نماز و همه‌ی عبادات، بی‌تفاوتی نسبت به دیگران، پرکردن وقت با فیلم‌های تلویزیون، سُستی، عدم امید به انجام کارها، تنبلی و بی‌خیالی نسبت به وظایف محوّله در امور روزمرّه، نبود شوق و علاقه در امور مختلف. نسبت به دروس حوزه هم ناامید شده‌ام. خودخواهی و غرور و عجب که آخرین کارش موج زدن در کوچک‌ترین توفیقات است از اثرات این ویروس در من است. چه کنم؟ (وَ ما تُجْزَوْنَ إِلاَّ ما کنْتُمْ تَعْمَلُون)، «النّاسُ مُجزَیونَ بِأعمالِهِم إن خَیراً فَخَیراً وَ إن شَرّاً فَشَرّاً»

برای مطالعه‌ی تاریخ اسلام چگونه باید عمل نمود؟ برای مطالعه‌ی تاریخ ایران در صد سال گذشته چه کتبی را مطالعه نماییم؟ برای فهم و شناخت صحیح تاریخ اسلام، مطالعه‌ی دقیق مجموعه کتب علّامه‌سیدمرتضی‌عسکری (ره)، بسیار مفید است. سپس مطالعه‌ی کتاب «سیرت جاودانه» و کتاب «امام علی (ع) و خوارج» تألیف علّامه سیدجعفر مرتضی‌عاملی توصیه می‌گردد.

حفظ قرآن فضیلت است و چون مستلزم بسیار قرآن خواندن است، می‌تواند در سلوک آدمی مؤثر باشد.

حضرت‌صادق (ع) فرمودند: «إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ کرِهَ إِلْحَاحَ النَّاسِ بَعْضِهِمْ عَلَی بَعْضٍ فِی الْمَسْأَلَةِ وَ أَحَبَّ ذَلِک لِنَفْسِهِ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یحِبُّ أَنْ یسْأَلَ وَ یطْلَبَ مَا عِنْدَه»؛ خدای تبارک و تعالی دوست ندارد که مردمان به یکدیگر اصرار و الحاح کنند، امّا این اصرار و الحاح را نسبت به خودش دوست می‌دارد؛ به‌درستی که خداوند دوست دارد که از او نسبت به آنچه نزد اوست درخواست شود.

نماز شب کیمیاست که سعی کنید انجام شود.

لذّت بردن از عبادات اصل نیست، بلکه تنها وجود توجّه و حضور قلب در آن‌ها اصل است

اگر درسی را به‌وقت آن نخواندی، جبران آن در آینده مشکل است و به‌طور اغلب از دست می‌رود.

«للقلوب إقبالاً و إدباراً»؛ یعنی در ساختمان قلب مؤمن، اقبال و ادبار وجود دارد و این همان ابتلاء و امتحان است که ببینند آیا انسان خداوند را می‌پرستد و عبادت می‌کند و یا حال و لذّت را؟

مؤمن در عیوب دیگران کَند و کاو نمی‌کند. اگر مؤمن به عیوب خود بپردازد، هرگز فرصت نخواهد یافت به عیوب دیگران بپردازد.

راه درست به‌سوی آسمان رفتن و راه نادرست به درّه سقوط کردن است؛ پس راه اوّل حتماً سخت و راه دوم یقیناً راحت خواهد بود.

خیلی فداکاری و جانفشانی لازم است که بتوان کاری در تربیت و تعلیم انجام داد و این، مشکل هرروز آموزش و پرورش ماست، تا خدا چه بخواهد.

پیامبراکرم (ص) فرموده است: توبه، موفّق‌ترین شفیع است. اگر درب توبه به روی آدم باز است، پس به هیچ‌وجه غم و ناامیدی نباید به‌وجود بیاید

نماز، عصاره و خلاصه‌شده‌ی رفتار و اعمال ما در طول روز است. اگر تمام رفتار و اعمال آدمی با حساب و کتاب باشد، نماز او درست خواهد شد.

اگر کسی مسؤولیت کاری را به‌عهده بگیرد، به‌ویژه اگر کار، کار فرهنگی باشد و پای فکر، عقیده و سرنوشت بچه‌های مردم در میان باشد، چگونه می‌تواند جواب‌گوی افت تحصیلی و یا بدتر از آن مشکلات اخلاقی آن‌ها باشد؟ پیامبر (ص) فرموده است: «کلُّکمْ رَاعٍ وَ کلُّکمْ مَسْئُولٌ عَنْ رَعِیتِه»

بزرگان نیز فرموده‌اند: برای کنترل غضب به همین نیت و با توجّه، صلوات بفرستید.

راه کنترل قوّه‌ی غضبیه، همان راه کنترل قوای دیگر است. اگر انسان اندکی از نظر ایمان قوّت یابد، می‌تواند هم قوّه‌ی شهویه و هم قوّه‌ی غضبیه و هم قوّه‌ی شیطنت و هم دیگر قوای خود را مدیریت کند. راه تقویت ایمان، مراقبت از رفتار و اعمال برای ترک جدّی معصیت است.

راه به‌دست آوردن یقین بندگی کردن خداست. بندگی کردن به‌معنای نماز خواندن نیست، بلکه به معنای اطاعت کردن از خداست. اگر کسی به تکلیف خود عمل کند، حتماً راه خود را می‌یابد

اگر عباداتی فقط به یک عادت تبدیل شده باشد و با بی‌حالی و بی‌حوصلگی انجام شود، ترک شدنش بهتر است

شنیدنِ راهِ آدم شدن، آدمیت به بار نمی‌آورد

راه درست، مجاهدت می‌خواهد. حتّی در علم و دانش نیز اگر آدم بخواهد درست و موفّق عمل نماید، باید رنج و زحمت را متحمّل شود. راه درست به‌سوی آسمان رفتن و راه نادرست به درّه سقوط کردن است؛ پس راه اوّل حتماً سخت و راه دوم یقیناً راحت خواهد بود.