بریده‌هایی از کتاب وردهایی برای فراموشی

و باد کلمه‌ها را با خود برد.

به صورتش نگاه کردم و هفت گوشهٔ ستارهٔ سبزی را که در عنبیهٔ چشم چپش می‌درخشید، دنبال کردم. آخرین باری که این‌قدر به او نزدیک ایستاده بودم، داشتم شکل این ستاره را از بر می‌کردم و الگویش را به‌شکل تک‌خاطرهٔ مخدوش‌نشده‌ای به هم می‌بافتم تا هنگام رفتن با خودم ببرم.

در نهایت فهمیدم همه فقط منتظریم تا بمیرد.

با او حس می‌کردم در خانه‌ام.

او زبانی بود که هنوز خواندنش از یادم نرفته بود.

شاید دلیل اینکه نتوانسته بودیم چنین چیزی را باور کنیم، این نبود که حقیقت نداشت. شاید به‌این‌خاطر بود که باورکردنش خیلی تلخ بود.

زیر لحاف تخت آگوست نشسته بود.

نمی‌دانستم کدام بدتر بود: دل‌سوزی یا بدگمانی.