بریده‌هایی از کتاب زمانی برای انقراض خاندان فخر ملکی

خلاصه این دنیا که راه نداد، ولی یادم باشد آن‌یکی دنیا آقای نظامی را به مناظره بخوانم و بپرسم که موقع سرودن بیت گیرم پدر تو بود فاضل / از فضل پدر تو را چه حاصل؟ با دایی‌اردشیر فامیل‌شان قهر بوده و انکارش می‌کرده است یا کلاً آن‌موقع دایی‌اردشیرها کیفیت بهتری داشته‌اند؟

به‌مثابه‌ی سربازانی خدوم برای انجام اوامر خان‌داداش حاضر و آماده بودیم. با اخ و تُف‌های داداش قند غلیظی توی دل‌مان آب می‌شد و از دیدن بادِ گلوزدن‌هایش چنان کیفی می‌کردیم که موقع خوردن بستنی‌کیمِ دوقلو هم نمی‌کردیم!

قرار شد شب به شب، مامان دو قاشق عرق شترِ خسته را با نصف لیوان شیر فیل تازه‌فارغ‌شده قاطی کند و با دَمی باقالی و سیرترشی بخورد، اما معجون مورد نظر جواب نداد و دو روز بعد از استفاده، کار مامان به شست‌وشوی معده کشید

جابان نام روستایی در منطقه‌ی دماوند است که این تخمه در آنجا کشت می‌شود و به تخمه‌جابونی معروف است، اما به‌اشتباه آن را ژاپنی می‌خوانند.

«گوشت بشه به تنِ نمونه‌ت الهی!»

«آجی‌جونم! فدای اون‌همه لیاقت مستترت بشم من! ای قلمبه‌ی صفات بارز نیکو! بیا بغلم از تشعشعات نمونه‌بودنت به اعضا و جوارحم بمال!

مدت روناک با حرص داشت دولُپی ناخن می‌خورد

حتی یادم است برای زدن ضربه‌ی آخر از پسر همسایه‌مان مهردادخوشگله درخواست کردیم مرامی، همین‌جور توی مسیر دو تا چشمکِ دخترکُش به اشرف بزند تا شاید از این راه این بحران کوفتی‌اش تمام شود.

خلاصه من پاشدم و با کتاب ارزشمند حسنی نگو بلا بگو رفتم پیش فرخ و مستند به او نشان دادم که برخورد جامعه در آینده ممکن است با او چگونه باشد. منتها نمی‌دانم چرا هفت دقیقه بعد از ورود، با زاویه‌ی چهل‌وپنج درجه به بیرون از اتاق پرتاب شدم. ازآن‌به‌بعد دیگر تصمیم گرفتم سرم توی کار خودم باشد. هپلی دیلاق بی‌لیاقت!

فرخ هم حسابی مشغول بود. حمام نمی‌کرد، آرایشگاه نمی‌رفت، روزی یک وعده غذا می‌خورد، حتی این اواخر دیدم دارد درباره‌ی نحوه‌ی نصب آسانِ سوند در منزل، یک چیزهایی در گوگل سرچ می‌کند که به یاری گزارش من و جیغ بنفش مامان، این آخری کان‌لم‌یکن شد.

مامان هفته‌ای سه‌بار می‌گفت از دست من ذلّه شده است و هربار هم در حین تعقیب‌وگریزهایمان، دوران بارداری‌اش را با صدای بلند و به‌دقت مرور می‌کرد که حقیرِ کله‌خراب محصول کدام یکی از ویارهای نابه‌جایم! فکر کنم تَهَش هم به این نتیجه رسید که یک‌بار در سه‌ماهگی پیازداغ و پشمک را با هم خورده بوده و چون این‌ها مزاج‌شان با هم نمی‌خورده، یحتمل برای همین من این‌طور درب‌وداغان از آب درآمده‌ام.

لامصب در عنفوان نوجوانی طوری یکهو قد کشید که حتی برج‌سازان قَدَر شهر از این سرعت انگشت‌به‌دهان مانده بودند.

درواقع جایگاه خودش را به‌عنوان عروسی توانا و پسرزا برای همه ثبت کرد.

خودمان را از تعلّم ترخیص کردیم و چون خیلی کارمان درست بود به تعلیم جامعه مشغول شدیم.

شهریار می‌گفت چون خیلی ضایع است کسی که فرار مغزها کرده است دوباره به مام میهن برگردد، پس باید تحمل کنیم و فقط یک‌وقت‌هایی با اسکایپ برای‌شان ماچ سفت بفرستیم.

شهریار اصلاً شبیه این پسر جزوه‌بگیرهای خَزی نبود که کیهان و کیوان و کیومرث در جلسه توجیهی قبل از دانشگاه هشدارش را به من داده بودند.

هر چقدر هم اسلوموشن همه‌ی درس‌هایم را می‌خواندم، باز وقت اضافه می‌آوردم.

برنامه‌های علمی شبکه دو را به کارتون هاچ، زنبورعسل ترجیح می‌دادم

در کلاس اول بدون انگشت، هفت را با هشت جمع می‌کردم و بعد حتی یکی هم از آن کم می‌کردم.

به‌شدت روی درس‌هایش تمرکز داشت و جز برای سه امر واجب غذا، اجابت مزاج و مالش داروی ضد ریزش مو به کله‌اش معمولاً از اتاق خارج نمی‌شد.