بریده‌هایی از کتاب بریت ماری اینجا بود

آدم نمی‌فهمد عشق چه موقعی شکوفه می‌دهد؛ یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوی و می‌بینی که گل داده است. موقع پلاسیدن هم همین‌طور است، یک روزبیدار می‌شوی و می‌بینی که دیگر خیلی دیر شده، اصلاً گلی نمانده است.

می‌دونی آدم‌ها به این نیاز دارن که کسی بهشون نیاز داشته باشه.

چون اگر کسانی را که دوستشان نداریم نبخشیم، آن وقت دیگر برایمان چه باقی می‌ماند؟ عشق چیست جز دوست داشتن کسانی که دوستمان دارند حتی وقتی که لیاقتش را ندارند؟

تمام ازدواج‌ها یک بُعد تاریک دارند، چون تمام آدم‌ها نقطه‌ضعف‌هایی دارند. تمام کسانی که با یک نفر دیگر زندگی می‌کنند یاد می‌گیرند به طریقی با ضعف‌های آن‌ها کنار بیایند. مثلاً، می‌توانید جوری به این قضیه نگاه کنید که به یک مبل خیلی سنگین نگاه می‌کنید، و یاد می‌گیرید که فقط دوروبرش را تمیز کنید؛ برای اینکه ظاهری گول‌زننده را حفظ کنید. معلوم است که می‌دانید زیر آن جنس کثیف است اما یاد می‌گیرید تا وقتی مهمان‌ها متوجهش نشده‌اند شما هم به روی خودتان نیاورید. و روزی یک نفر آن مبل را جابه‌جا می‌کند بدون اینکه ازش خواسته باشید و همه چیز نمایان می‌شود. کثیفی و خراش‌ها. خرابی‌های روی پارکت. و آن موقع دیگر خیلی دیر است.

دوست داشتن فوتبال درست مثل عاشق شدن است. نمی‌دانید چطور در برابرش مقاومت کنید.

بحران اقتصادی می‌تونه آدم‌ها رو درمانده کنه و درماندگی عقل رو از سر آدم‌ها می‌پرونه...»

خیلی آرام پیش خودش می‌گوید آدم شاید شرایطی را که در آن است خودش انتخاب نکند، اما در اینکه در این شرایط چه رفتاری نشان بدهد حق انتخاب دارد.

به‌محض اینکه غذا را می‌آورند، کِنت دستش را کنار می‌کشد و بریت‌ماری بلافاصله دلتنگ دست‌های کِنت می‌شود. درست مثل حسی است که وقتی از آرایشگاه بیرون می‌آیی و می‌فهمی که آرایشگر موهایت را بیشتر از مقداری که می‌خواستی کوتاه کرده است.

می‌دونی که بعضی آدم‌ها به جای اینکه وقتشون رو با گوشی هدر بدن کارهای دیگه‌ای هم واسه انجام‌دادن دارن.»

امروز مدل موهایش آدم را یاد گلدان بالکن می‌اندازد، گلدانی که ازش شوید چیده باشید! ولی البته که جای انتقاد ندارد.

بریت‌ماری آهسته می‌گوید: «همیشه فکر می‌کردم آدم واسه این پلیس می‌شه که به قانون و نظم اعتقاد داره.» سامی پاسخ می‌دهد: «مطمئنم اسون واسه این پلیس شده که به عدالت اعتقاد داره.»

آدم وقتی به سن خاصی می‌رسد تقریباً همۀ سؤال‌هایی که از خودش می‌پرسد به یک چیز ختم می‌شود: چطور باید زندگی کرد؟

آدمی که همیشه به خاطر یک نفر دیگر زندگی کرده وقتی تنها باشد حتی خودش را هم به‌سختی می‌شناسد

«وقتی یکی طرف‌دار منچستر یونایتده یا هر چی، یعنی چی؟» بانک با دهان پُر از بیکن جواب می‌دهد. «اون‌ها همیشه برنده می‌شن. واسه همین باورشون شده که بُرد لیاقتشونه.» «ها.»

«می‌بینم که فوتبال دوست دارین. ازش لذت می‌برین.» دخترک ذوق می‌کند. «بله، شما هم؟» «معلومه که نه.»

آرزو دارد کنت فقط یک بار بگوید که غذا خوشمزه است بدون اینکه بریت‌ماری خودش مجبور شود ازش بپرسد. شام باید معنا و مفهومی داشته باشد.

مرگ یعنی درماندگی و درماندگی یعنی ناامیدی. آدم‌های ناامید دست به کارهای ناامیدکننده می‌زنند.

آدمی که همیشه به خاطر یک نفر دیگر زندگی کرده وقتی تنها باشد حتی خودش را هم به‌سختی می‌شناسد.

«باید خلاف‌کارها را توی یه جزیره متروک انداخت و به هر کدومشون یه تفنگ داد تا خودشون خودشون رو تارومار کنند.»

بریت‌ماری از این قبیل آدم‌ها نیست. کلی لیست دارد و باید یک لیست اضافه هم داشته باشد که همه لیست‌هایش را توی آن بگنجاند، وگرنه هر اتفاقی می‌تواند بیفتد.