بریده‌هایی از کتاب به امید دل بستم

جاذبه و کششِ پول بیشتر از جاذبهٔ یک اتفاقِ غم‌انگیز است.

نباید فقط به‌خاطر اینکه دیگران چیزی بهت می‌دن دنبالشون راه بیفتی.»

«مگه تو سگی؟ نباید فقط به‌خاطر اینکه دیگران چیزی بهت می‌دن دنبالشون راه بیفتی.»

بعد از اینکه متوجه می‌شن عشقشون در تمام این مدت دروغین بوده، فریاد نمی‌کشن یا عصبانی نمی‌شن یا اون‌طور که آدم دوست داره، چیزی به‌سمت هم پرتاب نمی‌کنن. فقط پیش هم... می‌مونن.»

اگر بخوای کسی رو که این‌قدر تو رو خوب می‌شناسه رها کنی از بین می‌ری. با خودت فکر می‌کنی چطور ممکنه کس دیگری رو به این اندازه دوست داشته باشی.

آسیب‌پذیری میل به انزوا دارد. ناامیدی هم در میانِ آن زار می‌زند.

نادیده‌گرفتنِ آنچه که دوست داری کار مشکلی است، حتی زمانی که وجود آن چیز به‌اندازهٔ آنچه ازش متنفری دارای قید و شرط است.

من کلاً در حرف‌زدن خوب نیستم و به‌همین‌خاطر به هیچ‌کس نگفتم.» «اوتیسم یا همچین چیزی داری؟» «نه.» «پس فقط عجیب و غریبی؟» «آره

تخریب‌کردن امری اعتیادآور است. هرچه بیشتر هستم، کمتر دوست دارم باشم. هرچه کمتر هستم، دوست دارم از این هم کمتر شوم.

ذره‌ذره از درون تهی می‌شود.

تمام عمرِ خود را کنار هم به تظاهرکردن گذراندیم، اما اگر هم بیش‌ازحد تظاهر کنی، حقیقت بالأخره به آدم یادآوری می‌کند که نباید آن را نادیده بگیری.

آن روز غمگین بود. برای همین قلبش قادر نبود به‌خودیِ‌خود بتپد.

حقیقتِ اینکه من چه کسی هستم اصلاً با عقل جور در نمی‌آید اما خُب، لازم هم نیست حتماً با عقل جور باشد.

«اما گاهی اوقات پدر و مادرها اون چیزی که دلشون می‌خواد بچه‌شون باشه رو بیشتر از اون چیزی که واقعاً هست دوست دارن.»

وقتی کسی را پیدا می‌کنید که تا این حد شما را از خود بی‌خود می‌کند، کسی که می‌توانید به او خیره شده و به حرفش گوش کرده و بدون اینکه گذشت زمان را بفهمید با او صحبت کنید، کسی که همیشه در فکرتان باشد، این احتمال وجود دارد که به او معتاد شده باشید. هر آنچه که اعتیادآور باشد برای شما خوب نیست

«ممکنه من فقط یک جمجمهٔ ترسو باشم، اما اینجا پیشت هستم. همیشه به حرف‌هات گوش می‌دم و همیشه حرفت رو باور می‌کنم.

دوست دارم به سطحِ آب بیایم و دوباره نفس بگیرم اگر تنها به این معنا باشد که می‌توانم او را در ریه‌ام بکشم

«اما بااین‌حال تو می‌تونی چیزی رو در من ببینی که هیچ‌کس تابه‌حال ندیده.»

«من می‌خوام پیشِ تو باشم. تو همون چیزی هستی که من همیشه می‌خواستم. اگر دوام نیارم چی؟»

پایِ محبوبیت که وسط می‌آید، شخصیت اهمیتی ندارد.