بریده‌هایی از کتاب به امید دل بستم

ستاره‌هایم دارند سقوط می‌کنند. و من نمی‌توانم نجاتشان بدهم.

برای تمام کسانی است که تنهایی را می‌شناسند و برای تمامی آن‌هایی که در جست‌وجوی خود هستند.

«خودت می‌دونی تو تنها زندگی‌ای هستی که بهش نیاز داشتم.»

چه چیزی باعث می‌شود یک آدم واقعی باشد؟ فقط همین که بتوانید آن‌ها را لمس کنید؟ گرمای وجودشان را احساس کنید، روی پوستشان دست بکشید، نبضی که در رگ‌هایشان می‌زند را احساس کنید؟ یا همین که اسم یک نفر به زبان بیاید باعث می‌شود واقعیت پیدا کند؟ وقتی آن را در محیط بر زبان می‌رانید و همه‌جا با اندیشه و تصویری مغزی از آن‌ها پر می‌شود؟

آن‌قدر دلم برایت تنگ شده که حتی قلبم هم درد می‌کند.

تقدیم به هرکسی در این دنیا که می‌خواهد کمتر احساس تنهایی کند.

نورِ من، عشقِ من، دلیلِ من.

من به هیچ‌کس جز تو احتیاج ندارم. پس بیا با هم فرار کنیم. می‌تونیم هرشب برقصیم. می‌تونیم از این گل‌هایی که دوست داری پرروش بدیم و با هم یک‌جا زندگی کنیم و دنیا رو با هم ببینیم. بیا فرار کنیم، عزیزِ من. می‌تونیم برای همیشه این‌طور بمونیم.»

«اما گاهی اوقات پدر و مادرها اون چیزی که دلشون می‌خواد بچه‌شون باشه رو بیشتر از اون چیزی که واقعاً هست دوست دارن.»

عشق باعث شده متظاهر شویم.

اعترافات بی‌رحمانه هستند و آدم را تسلیم خودشان می‌کنند

«لحظه‌ای که ناامیدی به امید دل بست.»

او هنوز هم به خودش زحمت نداده تکه‌های قلبش را جمع کند. می‌داند اگر تکه‌ها را سرهم کند قلبش دوباره از نو خواهد شکست.

برای تمام کسانی است که تنهایی را می‌شناسند و برای تمامی آن‌هایی که در جست‌وجوی خود هستند.

عشق یک انتخاب نیست. درست مثل سقوط‌کردن بود.

اگر در زندگیِ بعدی‌ات تصمیم گرفتی من را دوباره پیدا کنی، با نامی دیگر، در بدنی دیگر، من برایت خانه‌ای خواهم شد

تمام عمرِ خود را کنار هم به تظاهرکردن گذراندیم، اما اگر هم بیش‌ازحد تظاهر کنی، حقیقت بالأخره به آدم یادآوری می‌کند که نباید آن را نادیده بگیری

«نه. اما تو هیچ وجه اشتراکی با هملت نداری.» «چون آدم بدعنقی نیستم؟» «چون اون مثل خورشید نیست.» هملت زمینی است.

ای کاش هر جای دیگری از جهان با هم ملاقات می‌کردیم. ای کاش من، من نبودم. ای کاش می‌توانستم تو را لمس کنم و با تو باشم و آن‌طور که لیاقتش را داری با تو رفتار کنم. بیش از هر چیز آرزو می‌کنم آن‌قدر شجاع بودم که تو را دوباره دوست می‌داشتم.

او نسخهٔ بازیافت‌شدهٔ کسی که قبلاً دوست داشتم نیست. او قافیهٔ شعرِ گذشتهٔ من است.