بریده‌هایی از کتاب فهم فلسفه: اندیشه معاصر

اگر هیچ‌گاه عقاید دیگران و از جمله حکومت و نهادهای مذهبی را به چالش نکشیم خود را به مرجعیت کسی دیگر می‌سپاریم. آنگاه که این امر اتفاق افتاد جماعت به همرنگ شدن تمایل پیدا می‌کنند.

چون بهانه به ما اجازه می‌دهد تقصیر را گردن وراثت، محیط و بخت بد بیندازیم. ما پدر و مادرمان و یا موقعیت خانواده‌ای را که در آن بار آمده‌ایم مقصر قلمداد می‌کنیم. در نظر سارتر چنین طرز تفکری متعلق به آدم‌های بزدل است.

مواجهه با مرگ آزادمان می‌کند تا تمام و کمال خودمان باشیم.

بحران علم غربی بنا به عقیدۀ هوسرل علم غربی در بحرانی به سر می‌برد که علت آن فقدان اعتقاد به نفس ناطقه است

زندگی بدون تلاش و مبارزه، کسالت‌بار و پیش‌پاافتاده و خالی است.

آلبر کامو در ۴۶ سالگی بر اثر تصادف رانندگی جان باخت. چرخ عقب خودرو ترکیده و خودرو او با درخت تصادف کرده بود. کامو بلافاصله در این تصادف کشته شد. شگفت آن‌که او یک بار گفته بود هیچ مرگی را بی‌معناتر از کشته شدن در تصادف خودرو نمی‌تواند تصور کند.

وقتی شما سیب می‌خورید، اختیار دست خودتان نیست که آن را با شکم هضم کنید یا با شُش. مجموعه‌ای از قوانین طبیعی وجود دارد که برای شما جای تصمیم‌گیری نمی‌گذارد، جز این‌که سیب را در معدۀ خود هضم کنید.

در سال ۱۹۳۸ وقتی آلمان نازی اتریش را به کشور خود منظم ساخت، حلقۀ وین منحل شد.

نیچه اعتقاد داشت که اکثر انسان‌ها «ضایع و خراب» شده‌اند و بنابراین کوچک‌ترین تصوری از خود راستین ندارند. به علاوه چون توده‌ها از «نگرۀ گله‌ای» پیروی می‌کنند، هیچ اندیشۀ بدیعی از آنِ خودشان ندارند. آنها تنها «مدفوع متفکران بزرگ را جمع می‌کنند.»

فضیلتی در زنان نمی‌دید. او در مورد زنان می‌گفت: «آنان هنوز لایق دوستی نیستند؛ آنها هنوز گربه یا پرنده یا در بهترین حالت گاو هستند. مردان را باید برای جنگ تعلیم داد و زنان را برای بازآفرینی سلحشوران. هر کار دیگری بلاهت است.» و نیچه به سلحشوران توصیه می‌کند: «اگر سراغ زنان می‌روی تازیانه را فراموش مکن.»

مسیحیت در غرب را مثالی از نگرۀ گلّه‌ای می‌شمارد. «من مسیحیت را مهلک‌ترین و گمراه‌کننده‌ترین دروغی می‌انگارم که تا کنون وجود داشته است.... مسیحیت به دنبال این است که عیوب زندگی _ افراد معلول و بیمار و رنجور _ را زنده نگاه دارد.»

●این حقیقت که ما انسان هستیم بی‌نهایت مهم‌تر است از تمامی خصوصیت‌هایی که انسان‌ها را از یکدیگر متمایز می‌کند؛

آوردنِ مرگ به درون خودمان، ما را از زندگی غیراصیل رهایی می‌بخشد. مواجهه با مرگ آزادمان می‌کند تا تمام و کمال خودمان باشیم.

گفتار همچنین می‌تواند سکوت باشد، مثل همان چیزی که میان دوستان صمیمی دیده می‌شود.

اگرچه راسل بیشتر عمر خود را در تلاش برای بهتر کردن جهان سپری کرد، نوشت: «راز خوشبختی مواجه شدن با این حقیقت مسلم است که جهان هولناک است.»

●«خدایان سیزیف را محکوم به غلتاندن و بردن بی‌وقفۀ سنگی بزرگ به بالای کوه کرده بودند وسنگ هر بار به‌خاطر وزنش دوباره می‌غلتید و پایین می‌آمد. آنها به‌حق فکر کرده بودند که هیچ مجازاتی هولناک‌تر از کار بیهوده و بی‌نتیجه وجود ندارد.» ۵۷●

انسان چیزی نیست مگر آنچه خود از خویش می‌سازد. چنین است اولین اصل اگزیستانسیالیسم. ژان پل سارتر

محدودیت‌های زبان من محدودیت‌های واقعیت من است. لودویک ویتگنشتاین

عقاید دینی هم مثل عقاید اجتماعی تغییر می‌کنند. جیمز نقش دین را در سعادت انسان حیاتی می‌دانست و معتقد بود وقتی که دین قدیمی دیگر «کارآیی» ندارد، باورهای دینی جدید جایش را می‌گیرند.

هایدگر می‌گفت ما آنگاه قادر به گفتار اصیل هستیم که قادر به سکوت باشیم.