بریده‌هایی از کتاب کلیدهای تربیت و رفتار با پسرها

آموزش پر هزینه‌ای در سالهای بعد، برای مغز کودک مفید است. ۳. از سنین پایین برای کودکانتان کتاب بخوانید حتی وقتی فرزندتان یک ساله است، می‌توانید با هم از کتاب خواندن لذت ببرید، به ویژه کتابهایی که دارای ریتم و تکرار هستند، مانند هامپی‌دامپی. کودک در حالی‌که روی زانوی شما نشسته و از کتاب لذت می‌برد، یاد می‌گیرد که کتاب را دوست داشته باشد، به تصاویر آن نگاه کند و از صدای شما لذت ببرد. می‌توانید با در آوردن صداهای خنده‌دار یا کمی احساساتی بودن در مورد داستان اغراق کنید. کودک را روی زانوی خود بنشانید یا با هم در هنگام خواب در رختخواب دراز بکشید و داستان بخوانید.

پیش از شش سالگی، جنسیت چندان مهم نیست و نباید برای آن تفاوت زیادی قائل شد. مادرها معمولاً مهمترین فرد هستند، اما پدر هم می‌تواند چنین جایگاهی را به دست آورد. آنچه اهمیت دارد این است که یک یا دو فرد کلیدی این کودک را دوست دارند و در دو یا سه سال اول زندگی او را محور اصلی زندگی خود قرار می‌دهند. به این ترتیب امنیت درونی برای زندگی در وجود او شکل می‌گیرد و مغز او مهارتهای مربوط به ارتباط صمیمانه و عشق به یادگیری و هم‌کنشی را می‌آموزد.

شاید برایتان شگفت‌انگیز باشد که بدانید همه موجودات در ابتدای زندگی‌شان مؤنث هستند. کروموزوم Y که باعث می‌شود نوزادی پسر شود، یک کروموزوم اضافی است که عملکرد خود را در رحم آغاز می‌کند تا ذراتی را که برای رشد یک پسر لازم است به او بدهد و جلوی رشد دیگر ذرات را بگیرد. یک موجود مذکر، مؤنثی است با اضافات انتخابی. به همین دلیل همه انسانها نوک پستان دارند، گرچه همه به آن نیاز ندارند.

مطالعات نشان می‌دهد که پدران اشتیاق بیشتری برای بازی با بچه‌ها دارند و دوست دارند آنها را به هیجان آورند در حالی‌که مادران تمایل دارند آنها را آرام کنند. (گرچه اگر پدران نیز به اندازه مادران از خواب محروم شوند، ترجیح می‌دهند که بچه‌ها را آرام کنند!)

اولین مرحله از زمان تولد تا شش سالگی است؛ یعنی سنینی که پسر بیشتر متعلق به مادرش است. او پسر «مادر» است، حتی اگر پدرش نقش مهمی را در این مرحله ایفا کند. در این مرحله، هدف آن است که عشق و حس امنیت بالایی را به او بدهیم و تجربه‌ای گرم و لذتبخش از زندگی برایش فراهم آوریم.

پسران می‌توانند عالی باشند. ما می‌توانیم آنها را این‌گونه بسازیم. رمز موفقیت در این راه، درک آنهاست.

امروزه این دخترها هستند که به خود اطمینان دارند و از انگیزه و پشتکار برخوردار هستند. پسرها اغلب در زندگی سرگردانند، در مدرسه ناموفق، در روابط اجتماعی خجالتی و در معرض خشونت، الکل، مواد مخدر و غیره قرار دارند. تفاوت بین پسران و دختران را به راحتی در سالهای پیش از دبستان می‌توان مشاهده کرد. در مهدکودکها دختران شادمانه با هم کار می‌کنند، اما پسرها مانند سرخپوستان در اطراف یک قطار سر و صدا راه می‌اندازند، دختران را اذیت می‌کنند و با هم دعوا راه می‌اندازند.

آنها می‌توانند به پسرشان کمک کنند چنین مهارتهایی را بیاموزد: چگونه از حالات چهره افراد به احساساتشان پی ببرد؛ چگونه دوست پیدا کند و در بازی یا مکالمه‌ای شرکت کند؛ چگونه به علائم بدن خود پی ببرد - مثلاً، متوجه شود که چه زمانی عصبانی است و باید از موقعیتی دور شود.

درست نیست که پسر از مادرش جدا شود و بلافاصله زندگی مشترکی تشکیل دهد. یک یا دو سال زندگی مستقل مؤکدا توصیه می‌شود. طی این مدت او مجبور می‌شود لباسهایش را اتو کند یا اتاقش را جارو بکشد یا غذا بپزد. این مهارتها را باید طی سالهای رشد و قبل از آنکه زندگی مشترکی را آغاز کند، به او آموخت تا ناتوانیهایی چون «کوری آشپزخانه» یا «ضد لباسشویی» در او ایجاد نشود. این مهارتها در سالهای آخر نوجوانی نقش مهمی به صورتهای گوناگون در زندگی او بازی می‌کنند. به عنوان یک اصل کلی، تنها در صورتی برای پسرتان آشپزی، نظافت و رفت و روب کنید که بخواهید او تا آخر عمرتان در خانه و کنار شما بماند!

به نظر او عامل اصلی که باعث می‌شود فردی بتواند به فرد دیگری تعرض جنسی کند، فقدان همدلی است که بر اثر عدم‌دریافت محبت درک مداوم حاصل می‌شود.

پسری که پدر، مادر، عمو، دایی یا دیگران به خوبی از او حمایت می‌کنند، این شرایط را بهتر می‌تواند کنترل کند، زیرا حس نمی‌کند که جنس مذکر بودن او محک زده می‌شود. اما پسری که هنوز از مرد بودن خود مطمئن نیست، باید بر این حس سرپوش بگذارد. بهترین راه برای این‌کار آن است که رفتاری خشن، خشک و همراه با بی‌توجهی از خود بروز دهد تا کسی فکر نکند که او ترسیده است. این فرد ابتدا وارد میدان می‌شود و دیگران را به خاک می‌مالد. به این صورت، می‌تواند احساس امنیت کند.

به عقیده من قلدرهای خشن اغلب در خانه بسیار کتک خورده‌اند و به طور طبیعی به این نتیجه رسیده‌اند که بیشتر بچه‌ها موجب آزار دیگران هستند. آنها با دیگران آن‌گونه رفتار می‌کنند که با خودشان رفتار شده است.

محیط آموزشی مدارس ظاهرا برای آموزش افراد مسن طراحی شده است، نه برای افراد جوانی که انرژی زیادی دارند. قرار است همه افراد آرام، مؤدب و مطیع باشند. ظاهرا هیجان به این نوع آموزش تعلق ندارد (گرچه بسیاری از معلمان عالی، انرژی و فضاهای سرگرم‌کننده‌ای در کلاسشان ایجاد می‌کنند و بسیاری از بچه‌ها این نشاط و شادابی را می‌پذیرند و با آن پیش می‌روند).

تطابق مادری کردن با رشد بچه‌ها همچنان که پسری از یک نوزاد بی‌دفاع به یک نوجوان بلند قد تبدیل می‌شود، سبک تربیتی شما نیز باید با او وفق پیدا کند. در ابتدا شما «رئیس» هستید و نظارت دائمی بر او دارید. در سالهای مدرسه، آموزش می‌دهید، مراقب هستید و محدودیتها را تعیین می‌کنید. بعدها به یک مشاور و دوست تبدیل می‌شوید و این در حالی است که او مسیر خود را پیدا می‌کند. به مرور مسئولیت و آزادی بیشتری به او بدهید. همه این مسائل به موقعیت‌شناسی شما بستگی دارد. چند مورد در اینجا ارائه شده است.

. مجاری گوش کشیده و باریک می‌شوند و اغلب در مسیر آنها گرفتگی ایجاد می‌شود و موجب دوره‌های ناشنوایی می‌گردد. اغلب در مدرسه یا در خانه برای پسر به خاطر آنکه کاری را که از او خواسته‌اند انجام نداده است، مشکل ایجاد می‌شود. این مشکل ممکن است برای پسری این ماه ایجاد شود و برای پسر دیگری ماه بعد. این مشکل موقتی است و به این معناست که تنهاباید اطمینان یابید که چیزهایی را که به پسران می‌گویید، می‌شنوند. گاهی آنها شیطنت نمی‌کنند، فقط ناشنوا شده‌اند!

در روزگاری نه چندان دور، دخترها نسبت به پسران از ارزش کمتری برخوردار بودند، چرا که تصور می‌شد آنها به اندازه پسران توانایی انجام کارهای مختلف را ندارند. خانواده‌ها تمام سرمایه خود را در راه آموزش پسرانشان خرج می‌کردند و بر این باور بودند که آموزش برای دختران «بیهوده» است. بهترین غذا و لباس از آن پسر خانواده بود، زیرا او در آینده به فردی مهم در خانواده تبدیل می‌شد. تولد نوزاد پسر موهبتی به شمار می‌آمد و تولد نوزاد دختر حادثه‌ای ناگوار محسوب می‌شد.

پسران امروزی از نزدیک شدن به مرد بودن و در عین حال پذیرفته نشدن به عنوان مرد هراس دارند، ولی در عین حال واقعا فرار نمی‌کنند. در عوض با تمام زنان به صورتی وابسته و کودکانه برخورد می‌کنند. آنها چون وارد جامعه مردان نشده‌اند، به مردان دیگر اعتماد نمی‌کنند و دوستان واقعی بسیار کمی دارند. آنها از اینکه نسبت به زنان متعهد باشند می‌ترسند، زیرا ممکن است مانند مادرشان بر آن‌ها تسلط یابند. آنها واقعا «مردان هیچ کجا» هستند.

شناخت هورمونهای پسران و تأثیرات آنها به معنای آن است که می‌توانیم درک کنیم چه اتفاقی روی می‌دهد، با آنها احساس همدردی کنیم و به آنها کمک نماییم.

مادرها می‌توانند به پسرهایشان کمک کنند و به آنها بگویند که دخترها از چه ویژگیهای مردان جوان خوششان می‌آید - مهربانی، ارتباط کلامی و رفتار خوشایند داشتن.

سالها تلاش شده است تا مرد بودن و ویژگیهای مردانه نفی شود و نشان داده شود که دختران و پسران درست مانند هم هستند. اما همان‌طور که والدین و معلمان همواره می‌گویند، این نگرش بی‌نتیجه است. تحقیقات نشان می‌دهد که اخیرا والدین نگرش بهتری نسبت به این موضوع دارند. کم‌کم درک می‌کنیم که چگونه صفات مردانه پسران را (به هر شکلی که ممکن است) مورد تحسین قرار دهیم، نه آنکه این صفات را بی‌ارزش بدانیم. در این کتاب به زمینه‌های مهم درک پسران می‌پردازیم.