بریده‌هایی از کتاب کلیدهای تربیت و رفتار با پسرها

وقتی می‌خواهیم در حق فرزندانمان پدری کنیم، حس عجیبی داریم؛ شاید به این دلیل که ابدا نمی‌دانیم چگونه می‌توان پدر خوبی بود. دانش ما در این باره مانند جورچینی (پازلی) است که بسیاری از قطعات آن گُم شده است.

ریچارد فلچر محقق سلامت مردان متوجه شد که در مورد بعضی از ورزشها، اگر درخانه بنشینید و تلویزیون تماشا کنید، سالم‌تر هستید!

در دوره نوجوانی، قدری جملات مثبت، عشق و احترام از سوی والدین و دوستان می‌تواند شادی دائمی را به زندگی یک پسر بیاورد.

پسرهای کوچک عشق را از مادرشان یاد می‌گیرند. با آنها مهربان و گرم باشید و از بودن در کنار آنها لذت ببرید.

به کودکانتان بگویید که چقدر عالی، زیبا، خلاق و باهوش هستند (این عبارات را زیاد و با احساس به کار ببرید).

پسرها را کتک نزنید و آنها را نترسانید، این کار تنها موجب بدرفتاری آنها با دیگران می‌شود. ۵. پسر از رفتار شما الگوبرداری می‌کند. او از نوع برخورد شما با مادرش الگوبرداری می‌کند. او از نگرشهای شما پیروی می‌کند (چه نژادپرست باشید، چه قربانی؛ یا فرد خوشبینی یا کسی که خواهان عدالت است یا هر چیز دیگر). و او تنها در صورتی قادر است احساسات خود را بروز دهد که شما بتوانید احساسات خود را نشان دهید.

برای پدر بودن وقت بگذارید. در جامعه امروز مردان اغلب فقط کمی بیش از یک ماشین کاری هستند. شما برای آنکه پدری واقعی برای کودکانتان باشید، مجبورید مبارزه کنید. ۲. برخوردی فعال با بچه‌هایتان داشته باشید (صحبت کنید، بازی کنید، چیزهایی درست کنید، با هم به سفر بروید). از هر فرصتی برای هم‌کنشی بهره بگیرید. ۳. گاهی اوقات مشکل کمبود توجه، مشکل کمبود پدر است. ۴. با همسرتان در امور انضباطی همکاری کنید. پسرتان اغلب به خاطر احترام به شما و خشنود کردنتان بهتر واکنش نشان می‌دهد تا از روی ترس. پسرها را کتک نزنید و آنها را نترسانید، این کار تنها موجب بدرفتاری آنها با دیگران می‌شود.

وقتی مردها احساس ناخوشایندی دارند، اغلب آن را به چیز راحت‌تری تبدیل می‌کنند. معمولاً خشم راحت‌ترین حس برای مردان است. وقتی پسر کوچولویتان در بازار گُم می‌شود یا نوجوانتان کار خطرناک احمقانه‌ای انجام می‌دهد، پدری که می‌تواند بگوید «ترسیده بودم» تأثیر بیشتری نسبت به پدری دارد که فریاد می‌کشد و درها را به هم می‌کوبد. اگر مردها هنگامی که واقعا ناراحت، ترسیده یا حتی خوشحال هستند، رفتاری همراه با عصبانیت داشته باشند، بچه‌ها کاملاً گیج می‌شوند.

زندگی خانوادگی «فرایندی در حال پیشرفت است».

پسرها همیشه باید سه چیز را بدانند: ۱. چه کسی مسئول است؟ ۲. چه قوانینی وجود دارد؟ ۳. آیا قوانین منصفانه اجرا می‌شوند؟

مهد در سالهای اولیه برای پسران مناسب نیست در صورت امکان پسر باید تا سه سالگی با یکی از والدینش در خانه باشد

مشخص است که بین شش تا چهارده سالگی پسران، پدرها نباید تمام مدت مشغول به کار، یا از نظر عاطفی یا فیزیکی از خانواده دور باشند. اگر چنین کنند به طور یقین پسرانشان آسیب می‌بینند. (چنانچه بیشتر پدران قرن اخیر چنین کرده‌اند.)

یکی از تفاوتهای مهم جنسیتی این است که پسران جهش رشدی دارند که بر مجاری گوش آنها تأثیر می‌گذارد. مجاری گوش کشیده و باریک می‌شوند و اغلب در مسیر آنها گرفتگی ایجاد می‌شود و موجب دوره‌های ناشنوایی می‌گردد. اغلب در مدرسه یا در خانه برای پسر به خاطر آنکه کاری را که از او خواسته‌اند انجام نداده است، مشکل ایجاد می‌شود. این مشکل ممکن است برای پسری این ماه ایجاد شود و برای پسر دیگری ماه بعد. این مشکل موقتی است و به این معناست که تنهاباید اطمینان یابید که چیزهایی را که به پسران می‌گویید، می‌شنوند. گاهی آنها شیطنت نمی‌کنند، فقط ناشنوا شده‌اند!

اگر پسری با پدرش یا دیگر مردان ارتباط کمی داشته باشد، نمی‌داند چگونه یک مرد باشد. او جملات مناسب، نگرش درونی یا چگونگی کنترل احساساتش را نیاموخته است، زیرا هرگز شاهد آن نبوده است. چنین پسری نمی‌داند که چگونه: با خوشرویی با چالشها برخورد کند؛ به راحتی و بدون آنکه گرایش جنسی داشته باشد، با زنان صحبت کند؛ رضایت یا ناراحتی خود را بیان کند یا بگوید معذرت می‌خواهم و غیره.

ارتباط از طریق زبان، فرد را به پدر، همسر و همکار خوبی تبدیل می‌کند. بیان احساس درونی نیز باعث می‌شود احساس انزوای عاطفی که پسرها و مردها دچار آن می‌شوند (و می‌تواند منجر به گرایش به الکل، خشونت در خانواده و حتی خودکشی شود) از بین برود.

مطالعات اخیر نشان می‌دهد که پسرهایی که در مدرسه به گونه‌ای ظاهرا به همه چیز بی‌توجه هستند، واقعا می‌خواهند موفق شوند. ما تنها شیب را برایشان بیش از حد تند کرده‌ایم. ما آنها را تنبیه می‌کنیم، اما رهبری را به آنها نمی‌سپاریم. رهبری چیزی نیست که با ایجاد جایگاه سخنگو در یک جمع به وجود آید، بلکه امری فردی است.

مشکلات انضباطی مداخله ما را می‌طلبند پسرها مشکل می‌آفرینند تا مورد توجه واقع شوند. در مدارس سراسر جهان که با آنها مشاوره کرده‌ام، همیشه یک معادله ثابت وجود داشته است. پسری که پدر نالایقی دارد مساوی است با یک مشکل انضباطی در مدرسه. این پسرها به طور ناخودآگاه مردی را می‌خواهند که وارد زندگیشان شود و به مشکلات زندگیشان رسیدگی کند. اما نمی‌دانند این خواسته را چگونه مطرح کنند. دخترها درخواست کمک می‌کنند، اما پسرها در عمل نشان می‌دهند که به دنبال کمک هستند.

در جوامعی که نسبت به بچه‌های کوچک رابطه و عشق کمتری وجود دارد، بیشترین خشونت در بزرگسالی بروز می‌کند. واضح است که زندگی کودکان هر چه بیشتر با مهر و محبت همراه باشد، آنها در بزرگسالی احساس امنیت و عشق بیشتری می‌کنند. (کسانی که متجاوز جنسی بوده‌اند یا مشکلات جنسی دیگری داشته‌اند، اغلب در کودکی طرد شده‌اند، دور از خانه زندگی کرده‌اند و ناراحتیهایی داشته‌اند.) برخورد گرم و همراه با عشق با بچه‌ها آنها را در برابر نیاز یا علاقه به آزار دیگران واکسینه می‌کند.

در دوره نوجوانی، بگذارید از پیامدهای کارها (یا کم‌کاریها) یش درس بگیرد. مثلاً اگر وقت تلف کند، دیر به مدرسه می‌رسد. این سن، زمان مسئولیت‌پذیری بیشتر است.

مادران می‌توانند برای غلبه بر این حس، کمک مؤثری باشند. برخی مادران از سنین ده سالگی به بعد جملات زیبایی در مورد پسرانشان به کار می‌برند. مثلاً وقتی او لباس جدیدش را می‌پوشد به او می‌گویند: «پسر، تو واقعا خوش‌تیپ هستی.» یا وقتی کاری را در خانه خیلی خوب انجام می‌دهد به او می‌گویند: «دختری که با تو ازدواج خواهد کرد، چقدر خوشبخت است.» یا «من واقعا از مصاحبت با تو لذت می‌برم.» یا «هم‌صحبتی با تو جالب است.» یا «شوخ طبعی تو، عالی است.»