بریده‌هایی از کتاب همه شعرهای من (دوره سه جلدی)

یک تکه از آسمان آبی را کنده بودند. ما دستان را به سوی تکهٔ آبی بردیم، دستان گم شد.

کمک کن راه خانه را گم کنیم، کمک کن تکه‌های شکسته این آینه را از کف کوچه برداریم من و تو در این تکه‌ها نگاه کنیم و ویران نشویم. کمک کن در سایه این دیوار قدیمی جوان شویم. کمک کن سایهٔ من و تو روی زمین بماند کودکی از راه برسد سایهٔ من و تو را از زمین بردارد ببوسد و گم کند. به خانه که برسد نام خود را ویران کند خود را به نام تو صدا کند.

تو ساکت و با سکوتِ ابریشمی از طلوع صبح و فنجان چای برخاستی، به طرف من آمدی، نامم را پرسیدی، من نام تو را گفتم، دوباره به دنیا آمدیم

سخن من ارادهٔ پر توقعی است که در باران مخاطب می‌خواهد،

چشمان تو در عجلهٔ عمر من نیست

آخرین‌مان عمر نمی‌خواست ابر را به خانه آورد در باران آغاز کرد در باران عاشق شد و در آفتاب مُرد

مگر تو نسیم ابر بودی که تو را در باران گم کردم؟

امروز را بی تو خفتم فردا که خاک را به باد بسپارند تو را یافته‌ام.

هرگز نتوان آدمی را به خانه آورد آدمی در سقوط کلمات سقوط می‌کند و هنگام که از زمین برخیزد کلمات کال و نارس را به عابران تعارف می‌کند. آدمی را توانایی عشق نیست در عشق می‌شکند و می‌میرد

عروسان مرده‌اند من وارث لباس‌های سپید هستم

خرگوش سفید در سفیدی برف می‌دود در سفیدی برف گم می‌شود

اکنون دستانت سدّ آب‌ها می‌شود و آب که می‌نوشم گردش زمین کلمات عاشقانه را صیقل می‌ده

این بار که از تمام پله‌ها بالا رفتم تو را نخواهم گفت که مسیر ابری است و سفیدی افق دور است.

دو سه ماه دیگر این اطلسی که تو کاشته‌ای گُل می‌دهد من به ساعت نگاه می‌کنم تو می‌میری شمع روشن را به اتاق آوردند اطلسی گُل داده است قطار در سپیده دم کنار اطلسی منتظر تو در باد ایستاده است. گُل اطلسی بر سینهٔ تو بود وقتی تو را برای دفن می‌بردند

ناگهان سکوت دریای محض شد در انتهای دریا جاده‌ای را دیدیم

سپیده شکست تنها من بودم

آسان نیست که من بامداد و سپیدهٔ صبح را به تو تقدیم کنم ـ که تو مرا بشارت می‌دهی پس از فرو ریختن این دیوار، ما هزاران بوتهٔ گُل سرخ را می‌بینیم، همیشه این انتظار بوده است که شبنم‌های مانده بر گُل سرخ ستاره می‌شود و بر سر ما می‌چکد.

چه حوصله‌ها در گریه‌ها و مویه‌های ما سوختند و یا فراموش شدند و به فنا رفتند، ما نمی‌توانستیم مانع شویم. خانه‌های گِلی شاهد سقوط ما بر اندوه و نیلوفرهای جوان بودند. کسی در خانه‌های گِلی نبود، ساکنان در یک غروب جمعه نیست شده بودند