بریده‌هایی از کتاب افسانه عادی بودن

«رفتار اشتباه» کودک در سطحی گسترده‌تر و چهارچوبی بخشودنی‌تر تعریف می‌شود ــ احترام رفتار او براساس نیازی است که ندید گرفته شده، ارتباطی است که برقرار نشده [یا] احساسی بررسی نشده است. ما نیازها و عواطفی را که کودک «برون‌ریزی می‌کند» می‌فهمیم و بهشان واکنش نشان می‌دهیم. این‌جاست که دیگر رفتار را مجازات نکرده‌ایم و احساسات را از بین نبرده‌ایم.

به کلام، به فعل و از همه مهم‌تر با حضوری پُرانرژی در کنار آن‌ها به او برسانند: [باید نشان دهند] که کودک دقیقاً کسی است که آن‌ها می‌خواهند، می‌پذیرندش و عاشقش هستند. کودک لازم نیست کاری بکند یا متفاوت باشد تا بتواند عشق آن‌ها را به دست آورد

«بیماری که یک چیز [عینی] نیست. انرژی سیال است، یک جریان است، رشد می‌کند یا دچار نزول می‌شود. موردش هم وقتی پیش می‌آید که شما بیدار و متصل به جایی نیستید. تروماست که در اصل حاکم زندگی شما شده. به نظرم اگر آن را یک چیز عینی در نظر بگیریم، اشتباه کرده‌ایم، چراکه آن را به ماده‌ای سخت بدل می‌کند. اما باید بدانیم که بیماری بیشتر وضعیتی است مربوط به حالت روانی، معنوی و عاطفی.»