بریده‌هایی از کتاب عشق سال‌های وبا

دکتر ترسان از دیدن چین و چروک پدیدار شده بر چهره‌ی همسرش و نگران از خاکستری شدن ناگهانی گیسوان او، دل به دریا زد و به فرمینا گوشزد کرد که نیاز به خواب دارد و باید کاری کند که خوابش ببرد. ساعت از دو نیمه‌شب گذشته بود. فرمینا، بی‌آن که نگاهی به شوهرش بیاندازد، بی‌آن که لرزه‌ی خشم در سخن گفتنش پیدا باشد و کمابیش به نرمی گفت: - من این حق را دارم که او را بشناسم!

دردی که در گذر سالیان ته‌نشین شده بود، با تلنگر ناگهانی حسادت، از نو داشت بالا می‌آمد و تو گویی داشت، یک شبه او را پیر می‌کرد.

دکتر اوربینو، چنین واکنشی را ناشی از سنگدلی مادرزادی زن‌ها می‌دانست؛ همان خصلتی که توان چرخیدن به دور خورشید را به زمین می‌بخشید.

آری، آن شهر دیگر جایی برای پنهان نگه داشتن رازها نبود. کمی پس از آن که نخستین تلفن‌های خانگی راه اندازی شد، شماری از خانواده‌هایی که سخت گسست‌ناپذیر نشان می‌دادند، به خاطر تماس‌های تلفنی برخی سخن‌چین‌های بی‌نام و نشان از هم پاشیده شدند و برخی از آن خانواده‌هایی هم که به هراس افتاده بودند، یا تقاضای نصب شدن دستگاهشان را پس گرفتند و یا این که تا سال‌های سال سراغ چیزی به نام تلفن نرفتند.

اکنون دیگر به این یقین می‌رسید که تنها چیزی که در این لحظه از زندگی‌اش، در پنجاه و هشت سالگی‌اش، به آن نیاز دارد، فقط و فقط کسی است که او را بفهمد، او را دریابد.

قلبش چنان حالی پیدا می‌کرد که گویی هر آن ممکن بود از تپش باز ایستد. تپش قلبش همچون آهنگ دسته‌های نوازنده‌ی مدارس، بریده بریده می‌شد. یک بار، دو بار، قلبش از تپش باز می‌ماند و پس از آن، چون سایه‌ی مهربان خدا بر سرش بود، از نو به تپش همیشگی خود می‌پرداخت.

تنها چیزی که در زندگی‌ام، به آن نیازمندم، این است که کسی مرا بفهمد.

بزرگسال‌ها، با گذشتن از دوران خاصی از زندگی‌شان، از نشانه‌هایی حرف به میان می‌آورند که نشانه‌های راستین هیچ بیماری‌ای نیستند و یا این که گاه دچار بیماری‌هایی بسیار سخت می‌شوند، بی‌آن که نشانه‌های آن بیماری را دریافته باشند.

استاد دکتر اوربینو، در بیمارستان لاسالپتریر، که طب کودکان را آموزش می‌داد، پزشک بودن در رشته‌ی طب اطفال را، تخصصی‌ترین رشته‌ی پزشکی می‌دانست و دلیل آن را هم این می‌دانست که بچه‌ها تنها هنگامی بیمار نشان می‌دهند که به راستی ناخوش شده باشند؛ زیرا بچه‌ها هرگز نمی‌توانند با کلمه‌هایی فریبنده پزشک را به حرف بگیرند و فقط زمانی حرف از دردهای خود می‌زنند که نشانه‌های آن دردها را به راستی احساس کرده باشند.

کارش را که انجام می‌داد، بی‌آن که نیازها و احساس زن را دریابد، او را به حال خود رها می‌کرد و خسته و بی‌رمق راهی خانه‌ی خویش می‌شد و این در حالی بود که دکتر گمان می‌کرد طعم عشق را در مرز میان زندگی و مرگ چشیده است؛ اگرچه او کاری نکرده بود، مگر تقلایی جسمانی، که جایی چندان والا در خانه‌ی عشق و عاشقی نداشت. کار خود را به شتاب و سروقت تمام می‌کرد و از پای درآمده و نفس بریده، شرمنده از کردار خویش و در حالی که آرزوی مردن، دست از سرش برنمی‌داشت، به خانه‌ی خودش بازمی‌گشت

دکتر و باربارالینچ، در کشاکش و گرمای شوریدگی‌هایشان، هر گزندی را به جان می‌خریدند؛ اما همین که آتش فروکش می‌کرد، درمی‌یافتند که در دوروبرشان با چه پی‌آمدهایی رو به رو خواهند شد. دکتر که هرگز توان رویارو شدن با یک رسوایی را نداشت، در گرماگرم هیجان‌هایش، هر قولی را حاضر بود بدهد؛ اما هنگامی که تبش می‌خوابید، عمل کردن به وعده‌هایش را، به وقتی دیگر واگذار می‌کرد.

قانون‌های اخلاق پزشکی، ما را طوری نشان داده است که انگار از چوب درست شده‌ایم!

از دورانی که دکتر اوربینو، در پاریس، به ناچار در آزمونی شفاهی حاضر شد، تاکنون دچار چنین تب و تابی نشده بود.

ما پزشک‌ها، در کار خودمان طوری برنامه‌ریزی و عمل می‌کنیم که درنهایت هزینه‌ی درمان مردم تنگدست بر گرده‌ی پولدارها گذاشته بشود!

این بانوی بیوه، دو سال زندگی زناشویی تهی از شادمانی را پشت سر خود داشت و اینک دیگر هیچ کششی برای تن دادن به زندگی زناشویی دوباره در او به چشم نمی‌خورد.

اندک زمانی پس از آغاز زندگی زناشویی‌اش، یکی از رفقایش، در حضور همسرش، به دکتر گوشزد کرده بود که دیر یا زود او ناچار می‌شود جنگی تمام عیار را با تب و تابی برانداز، که می‌تواند خانه و زندگی خانوادگی‌اش را درهم بکوبد آغاز کند. اما دکتر که به ریشه‌های اخلاق و منش پاک خود ایمان داشت، به گفته‌های پیش‌گویانه‌ی رفیقش خندیده بود؛ اما اکنون درستی همه‌ی آن پیش‌گویی را به چشم خویش می‌دید.

دکتر با این که چندان میانه‌ای با نوشیدن قهوه نداشت، پذیرای دعوتش شد؛ از آن رو که می‌توانست به حرف‌های آن بانوی جوان، درباره‌ی خودش گوش بدهد؛ همان حرف‌هایی که از سر صبح تا آن هنگام مشتاق شنیدن‌شان بود و از آن پس نیز، برای چند ماه پیاپی خواب راحت را از او ربودند و تازگی‌شان بر جای ماند.

تا به دانشجویان شایسته‌اش نشان بدهد که هیچ دارو و درمانی بهتر از شناسایی درست بیماری نیست.

فرمینا دازا هرگز باورش نمی‌شد روزی برسد که ناچار شود از دردی بسوزد که درست رویارو و ستیزنده با درد عشق باشد؛

پس، فرمینا به این حدس خود که باید کاسه‌ای زیر نیم کاسه باشد، بیش‌تر ایمان آورد. دانست که، شوهرش نه تنها آلوده‌ی گناه شده است، بلکه باز هم بر آن است تا بیش‌تر در گرداب گناه فرو برود و نمی‌خواهد با رفتن به نزد کشیش و اعتراف کردن به گناهش، خود را رستگار کند.