بریده‌هایی از کتاب عشق سال‌های وبا

همین‌طور رویای مسافرت‌های دیگر به همراه فلورنتینو آریزا در افق ذهنی‌اش نمایان شد. سفرهای جنون‌آمیز، بدون چمدان‌های بزرگ و دست و پاگیر، بدون تعهدات الزام‌آور اجتماعی، مسافرت عشق.

فرمینا به خاطر عجله‌ی او و ناشیگری‌اش دلش به حال وی سوخت. اما از این ترحم خود ناراحت نشد زیرا در این مواقع تشخیص فرق بین ترحم و عشق مشکل است.

در این جور مواقع، عشق و علاقه‌ی مفرط به همان اندازه بد است که اصلا عشقی وجود نداشته باشد.

«عشق در زمان بدبختی و مصیبت شدیدتر می‌شود.»

فرمینا دازا این بار لب‌هایش را با لرزش اشتیاق‌آمیزی جلو آورد، لرزشی که سعی می‌کرد با خنده‌ای که آن را بعد از شب عروسی‌اش فراموش کرده بود، پنهان کند و گفت: خدای من، کشتی‌ها مرا دیوانه می‌کنند.

زنان چقدر موجودات عجیبی هستند.

ما مردان، برده‌های بدبخت پیشداوری‌ها هستیم. در صورتی که وقتی زنی تصمیم می‌گیرد با مردی همبستر بشود، هیچ دیواری وجود ندارد که او از آن بالا نرود، هیچ برج و بارویی وجود ندارد که او آن را با خاک یکسان نکند، هیچ جنبه‌های اخلاقی وجود ندارد که او آن را از بیخ و بن ندیده نگیرد. یعنی حتی خدا را نیز فراموش می‌کند و از خشم او نمی‌هراسد.

ناگهان آهی کشید و گفت: واقعآ باور نکردنی است که چطور کسی می‌تواند در میان آن همه جر و بحث‌ها، آن همه مشکلات، و بدبختی‌ها، برای آن مدت طولانی خود را شاد بداند و واقعآ نداند که همه‌ی این‌ها، عشق بوده است یا نه.

او نمی‌توانست خود را قانع کند که شوهری بهتر از آن‌که داشت، وجود داشته باشد. با وجود این، وقتی زندگی زناشویی خود با شوهرش را مرور نمود، دریافت که ناراحتی‌های آن بیش از دلخوشی‌هایش بوده است، مثلا عدم درک متقابل در اکثر موارد، جر و بحث‌های بی‌مورد، و خشم‌های فرو خورده.

فلورنتینو آریزا دریافت که وقت آن فرا رسیده تا او و همین‌طور فرمینا دازا از خود بپرسند که با این عشق بی‌صاحب مانده‌ی خود چه کار باید بکنند.

«عشق پیری گر بجنبد سر به رسوایی زند.

ضمنآ با وجود مسافرت‌های فراوانی که کرده بود، احساس می‌کرد که این اولین سفر اوست و هرچه روز سفرش نزدیک‌تر می‌شد، بر شدت هیجان او افزوده می‌شد.

همه‌ی آن‌ها می‌توانند به جهنم بروند. تنها امتیازی که ما بیوه‌ها داریم، این است که آقابالاسری نداریم تا به ما دستور بدهد.

عاشق شدن در سن و سال ما مسخره است، اما در سن و سال آن‌ها یک فاجعه است.

عشق در هر سنی امکان‌پذیر است.

فلورنتینو آریزا، همواره خوش داشت گام‌های لرزان و اندیشه برانگیز عمر را بپاید.

فرمینا دازا از همان دورانی که به آموزشگاه می‌رفت، آموخته بود، کسانی که برای اعتراف، پا به کلیسا می‌گذارند، چه زن و چه مرد، تقوای خدادادی را در خود کشته و به دور انداخته‌اند و گرچه خود می‌دانند که به خانواده‌ی خویش چه خنجرهایی می‌زنند، اما به روی خود نمی‌آورند.

دکتر ترسان از دیدن چین و چروک پدیدار شده بر چهره‌ی همسرش و نگران از خاکستری شدن ناگهانی گیسوان او، دل به دریا زد و به فرمینا گوشزد کرد که نیاز به خواب دارد و باید کاری کند که خوابش ببرد. ساعت از دو نیمه‌شب گذشته بود. فرمینا، بی‌آن که نگاهی به شوهرش بیاندازد، بی‌آن که لرزه‌ی خشم در سخن گفتنش پیدا باشد و کمابیش به نرمی گفت: - من این حق را دارم که او را بشناسم!

دردی که در گذر سالیان ته‌نشین شده بود، با تلنگر ناگهانی حسادت، از نو داشت بالا می‌آمد و تو گویی داشت، یک شبه او را پیر می‌کرد.

دکتر اوربینو، چنین واکنشی را ناشی از سنگدلی مادرزادی زن‌ها می‌دانست؛ همان خصلتی که توان چرخیدن به دور خورشید را به زمین می‌بخشید.