بریده‌هایی از کتاب کوری

پاسخها معمولاً زمانی که انسان به آنها نیاز دارد، گم می‌شوند و باید منتظر گذشت زمان ماند تا پیدا شوند.

اگر نمی‌توان زندگی کاملاً انسانی داشت، باید از همه توان استفاده کرد تا زندگی کاملاً حیوانی نشود

برای نخستین بار از خود پرسید آیا دلیلی مناسب برای زنده ماندن دارد؟ پاسخ درستی نیافت. بله، پاسخها معمولاً زمانی که انسان به آنها نیاز دارد، گم می‌شوند و باید منتظر گذشت زمان ماند تا پیدا شوند.

آنچه واقعاً ما را می‌کشد، کوری است. ما جاودانه نیستیم و از مرگ نمی‌توانیم بگریزیم، ولی دست‌کم می‌توانیم کور نباشیم و کور از دنیا نرویم.

چشم تنها عضو بدن است که می‌توان روح را از طریق آن دید.

افراد کور، اسم ندارند. من تنها یک صدا هستم و دیگر هیچ.

می‌دانم! می‌دانم. همه زندگی خود را با نگریستن در چشم سایر افراد گذرانده‌ام. چشم تنها عضو بدن است که می‌توان روح را از طریق آن دید.

هرچند بخت و اقبال موجب نمی‌شود انسان دزد شود، ولی به دزد شدن او کمک زیادی می‌کند، زیرا سرشت دزد به دنبال فرصت می‌گردد.

این هم جنس واقعی بشر! بی‌اعتنایی و خباثت!

لحظاتی بعد گفت: ــ نمی‌دانم چگونه از تو سپاسگزاری کنم. مرد پاسخ داد: ــ به خودت زحمت نده. امروز نوبت تو بود، شاید فردا نوبت من بشود. ‌معلوم نیست تقدیر برای ما چه می‌خواهد.

همه ما لحظاتی درمانده می‌شویم و گریه می‌کنیم. گریه نوعی رهایی از درماندگی است.

انتقام اگر عادلانه باشد، کاملاً انسانی است.

اگر به کوری بگویند آزاد هستی و دروازه‌ای را که او و دنیا را از هم جدا می‌کند بگشاییم، و اصرا به رفتن او کنیم، نمی‌رود و همانجا وسط راه کنار رفقای خود بی‌حرکت می‌ماند، زیرا وحشتزده می‌شود و نمی‌داند کجا برود.

همه ما لحظاتی درمانده می‌شویم و گریه می‌کنیم. گریه نوعی رهایی از درماندگی است. اگر گریه نباشد، شاید بمیریم.

ــ خیال می‌کنی کوری از ما آدمهای بهتری می‌سازد؟ از من چه انتظاری داری؟ اینکه این همه بدبختی را ببینم، حرف نزنم و کمک نکنم؟ اگر بدانی هنگام تقسیم غذا چه جنجالی می‌شود. اگر فردی بینا بر روند تقسیم غذا نظارت کند، همه بدون تبعیض صاحب سهم می‌شوند و این همه ناله و شکایت هم نمی‌شود. این دعواهای همیشگی مرا تا مرز جنون می‌برد. نمی‌دانی مشاهده دو فرد کور که به خاطر غذا جدال می‌کنند، چقدر ناراحت می‌شوم. ــ دعوا همیشه بوده. دعوا نوعی کوری است...

همه ما لحظاتی درمانده می‌شویم و گریه می‌کنیم. گریه نوعی رهایی از درماندگی است. اگر گریه نباشد، شاید بمیریم.

کوری، تنها ندیدن رنگها نیست، بلکه شامل عدم تشخیص شکل، اندازه، سطح و قالب نیز می‌شود.

ولی مردن از کوری دردناک است. ما به دلیل ابتلا به بیماری می‌میریم، تصادم می‌کنیم و مصیبت نازل می‌شود، ولی حالا کوری هم به آن اضافه شده. از این پس، از کوری و سرطان، از کوری و سل، از کوری و ایدز، و از کوری و سکته قلبی می‌میریم. شاید بیماری انسانها متفاوت باشد، ولی آنچه واقعاً ما را می‌کشد، کوری است. ما جاودانه نیستیم و از مرگ نمی‌توانیم بگریزیم، ولی دست‌کم می‌توانیم کور نباشیم و کور از دنیا نرویم.

چشم تنها عضو بدن است که می‌توان روح را از طریق آن دید.

انسان تا زمانی زنده می‌ماند که منظم باشد. مرگ حاصل بی‌نظمی و از هم‌گسیختگی در این سازمان است.