بریده‌هایی از کتاب از کوتهی توست که دیوار بلند است

همچنین، برایت آرزومندم صبور باشی نه با کسانی که اشتباهات کوچک می‌کنند چون این کارِ ساده‌ای است، بلکه با کسانی که اشتباهات بزرگ و جبران‌ناپذیر می‌کنند و با کاربردِ درست صبوری‌ات برای دیگران نمونه شوی.

اگر کسی به تو لبخند نمی‌زند، علت را در لبان بسته‌ی خود جستجو کن.

با پذیرفتن ابله‌بودنت، دانا می‌شوی! و با پذیرفتن زشتی‌ات، زیبا می‌شوی!

صبورانه در انتظار زمان بمان، همه چیز در زمان خودش رخ می‌دهد. باغبان حتی اگر باغش را غرق آب کند، درختان خارج از فصل خود میوه نمی‌دهند!

برای کشف گنجایش‌های خود باید پیوسته، بیشتر و بیشتر، به درون خود سفر کنید.

شاگرد سقراط از او پرسید: «حکمت من چه وقت به کمال می‌رسد؟» گفت: «آن وقت که به ستایش خوشحال نشوی و به مذمت غمگین نگردی.»

انسان‌های بزرگ عظمت دیگران را می‌بینند. انسان‌های متوسط به دنبال عظمت خود هستند. انسان‌های کوچک عظمت خود را در تحقیر دیگران می‌بینند.

انسان خردمند با گفتار به دیگران نمی‌آموزد، بلکه با کردار به آنان می‌آموزد.

فرشته از شیطان پرسید: «قوی‌ترین سلاح تو برای فریب‌دادن انسان‌ها چیست؟» شیطان گفت: «به آن‌ها می‌گویم هنوز فرصت هست.»

توسل به خشم، همانند گرفتن زغال مشتعل در دست برای پرتاب کردن به سوی دیگران است. کسی که می‌سوزد، خودتان هستید!

دلت را راست کن از راستکاری که هست از راستکاری رستگاری

غاز نمی‌خواهد باور کند که دشمن دارد. عقاب می‌داند که باید دشمنش را ببخشد ولی به او اعتماد نمی‌کند.

قاعده‌ی زندگی ما انسان‌ها این است؛ در صورتی که از اطرافیان و دوستان خود رنجیده‌خاطر و آزرده شویم برای جلوگیری از صدمات روحی با آن‌ها قطع رابطه می‌کنیم و حاضر به دیدن آن‌ها نیستیم. درحالی‌که به واقع ما فکر می‌کنیم نخ خود را از آن‌ها بریده‌ایم و با یادآوری خطاها و تقصیرات آن‌ها و پروراندن احساس نفرت و خشم به آن‌ها اجازه می‌دهیم همچنان در زندگی روانی ما حضور داشته باشند و هرچند آن‌ها را نمی‌بینیم ولی آن‌ها کماکان دارند ما را به سمت خود می‌کشند.

صبوری با خانواده عشق است، صبوری با دیگران احترام است، صبوری با خود اعتمادبه‌نفس است و صبوری در راه خدا، ایمان است.

اگر می‌خواهید شاد باشید، هدفی برای خود تعیین کنید که به افکار شما دستور بدهد، انرژی‌تان را آزاد کند و الهام‌بخش امید و آرزوهای شما باشد.

«ابوسعید ابوالخیر» می‌گوید: حجاب میان بنده و خدای، آسمان و زمین و عرش و کرسی نیست، حجاب، خیال باطل و تکبر و غرور است، آن‌ها را از میان برگیر، به خدای رسی.

شرط است که چون مرد ره درد شوی خاکی‌تر و ناچیز‌تر از گرد شوی هر کو ز مراد کم کند مرد شود کم کن الف مراد تا مرد شوی «خواجه عبدالله انصاری»

نیازی به خواندن تمام حکایات و جملات در یک زمان واحد نیست، چه بسا که یک جمله یا حکایت ساعت‌ها دل و ذهن شما را به معراج ببرد و دلمشغولی لطیفی برای تعالی روح شما گردد!

به جایی که تاریک و ظلمانی است، نور ببریم. به جایی که امید نیست، امید. و در نور خدایی گام برداریم.

بعدها دریافتم که من، خود نور و یا منبع آن نیستم، بلکه نور و به عبارت دیگر، حقیقت، درک و دانش جایی دیگر است و تنها در صورتی تاریک‌ترین نقاط عالم را نورانی خواهد کرد که من بازتابش دهم. من تکه‌ای از آینه‌ای هستم که از طرح و شکل واقعی آن اطلاع چندان درستی ندارم. با وجود این، هرچه که هستم، می‌توانم نور را به تاریک‌ترین نقاط عالم، به سیاه‌ترین نقاط قلوب انسان‌ها منعکس کنم و سبب تغییر بعضی چیزها در برخی از انسان‌ها گردم.