بریده‌هایی از کتاب ویرانه های من

زندگی من پُر از رنج بوده. و مال کی نبوده؟ کی بوده که احساس نکرده باشد کم‌تر از لیاقتش قدر دیده و کم‌تر از نیازش خوشبخت بوده و زندگی کم‌تر از آنی که باید به او داده؟ رنج اصلی همین است که آدم بیش‌تر می‌خواهد، از هر چیزی بیش‌ترش را می‌خواهد و این همگانی‌ترین رنج جهان است

دلم می‌خواهد بنویسم اولین صید من حاصل تنهایی بود، اما این فقط بزک کردن حقیقتی تلخ است. در آن اولین‌بارِ تنهایی، آن لحظه‌هایی که در تاریک‌روشنای غروب فرومی‌رفتم و ترسیده بودم، می‌دانستم تنهایی‌های زیادی پیشِ رویم است ولی کسی برای کمک نخواهد رسید.

جوانی و جوان نبودن برای همه یک‌طور نیست، یک جا اتفاق نمی‌افتد، چون سن رشد برای همه‌مان یکی نیست. انگار هر کدام در سیاره‌هایی فرادا زندگی می‌کنیم با مدارهای گردش ناهم‌سان. یک سال عمر کسی برابر هفت سال زندگی دیگری است یا کسانی از درون پیش‌پیشکی جوانی را کسب می‌کنند، نابغه‌هایی که زودتر جهان را آموخته‌اند. برای من جوان نبودن عادت کردن به ناراستی است.

جوانی و جوان نبودن برای همه یک‌طور نیست، یک جا اتفاق نمی‌افتد، چون سن رشد برای همه‌مان یکی نیست. انگار هر کدام در سیاره‌هایی فرادا زندگی می‌کنیم با مدارهای گردش ناهم‌سان. یک سال عمر کسی برابر هفت سال زندگی دیگری است یا کسانی از درون پیش‌پیشکی جوانی را کسب می‌کنند، نابغه‌هایی که زودتر جهان را آموخته‌اند. برای من جوان نبودن عادت کردن به ناراستی است.

تنها جایی که می‌شود مبارز بمانیم جوانی است و البته شکل مبارزه‌مان هم چیزی است غیرقابل‌انتقال، یا تکثیر یا حتی توصیه. ما به شکلی مطلقاً انحصاری مبارزه می‌کنیم. بدون استاد یا راهنمایی که شگردهای این مبارزه را بیاموزاندمان.

زندگی در جوانی درست مثل ماجرای آن شاگرد است، سؤالی نداری چون آن‌قدر منتظر مانده‌ای یادت نیست اصلاً چه می‌خواستی بپرسی. یادت نیست چون آینده منتظرت گذاشته. خود این آینده اما مفهومی است که در جوانی بی‌معنی است.

شاید این باریک شدن و اثرگذار بودن جوانی واقعی باشد، اما این‌که خطی و بی‌بازگشت است نه. مطمئن باشید که نیست. جوانی آن‌قدر طولانی است که می‌توانید هر کاری تویش بکنید، تغییر جهت بدهید، اشتباه بکنید، همهٔ زندگیِ تاحالاکرده را برگردید. این را کسی می‌گوید که همهٔ این کارها را کرده و این خیلی عجیب است و این‌که هر کس که از جوانی گذشته می‌گوید آن و آهی بیش نیست، رمنده و گذرنده و بی‌دامن که بگیری‌اش و نگهش داری، عجیب‌تر

تنهایی چیزی بیش‌تر از حضور یا عدم‌حضور دیگران است. تنهایی ضمیربردار نیست، نمی‌توانی بگویی ما تنهایی را از بین می‌برد

تنهایی چیزی بیش‌تر از حضور یا عدم‌حضور دیگران است. تنهایی ضمیربردار نیست، نمی‌توانی بگویی ما تنهایی را از بین می‌برد

تحمل روزهای طولانی درد برای لحظه‌های کوتاه خوشی.

وطنی که ساخته نمی‌شود پیش نمی‌رود، فقط دوره‌هایی درخشان را از سر می‌گذراند، بعد در حسرت آن روزها سال‌ها مدیحه می‌سراید.

تاریخ در هر چیز دردآوری بعدها سویه‌هایی لذتناک هم می‌سازد؛ ما در این تضادها زنده مانده‌ایم.

رزمنده بودن، دائم به سلیح خوابیدن و به جنگ بیدار شدن، جوان بودن و جوان ماندن در این زندگی فقط از عهدهٔ موجودی فضایی برمی‌آید.

جوانی و جوان نبودن برای همه یک‌طور نیست، یک جا اتفاق نمی‌افتد، چون سن رشد برای همه‌مان یکی نیست. انگار هر کدام در سیاره‌هایی فرادا زندگی می‌کنیم با مدارهای گردش ناهم‌سان. یک سال عمر کسی برابر هفت سال زندگی دیگری است یا کسانی از درون پیش‌پیشکی جوانی را کسب می‌کنند، نابغه‌هایی که زودتر جهان را آموخته‌اند.

بوطیقای ویرانگی خودم را در یک جمله ساختم: جای آن‌که با ویرانی مبارزه کنم سعی کنم ویرانه‌ای زیبا باشم.

دکتر بریکمن وقت گذاشته سر این‌که به ما بگوید دنیا یک تردمیل بزرگ رنج و شادی است. نه این احساس رنج دوامی دارد، نه آن احساس شادی عمری.

بوطیقای ویرانگی خودم را در یک جمله ساختم: جای آن‌که با ویرانی مبارزه کنم سعی کنم ویرانه‌ای زیبا باشم.