بریده‌هایی از کتاب شیدا

«الدنیا حَرامٌ علی اهلِ الآخره و الآخرهُ حرامٌ علی اهلِ الدُنیا و الدنیا و الآخره حَرامٌ علی اهلِ الله»

«ملاک حقیقی بودن اولیاء خدا این است که آن‌ها اهل تقوا هستند. واقعاً بندۀ خدا هستند و اموری مثل کرامت، امور غیبیه گفتن و این قبیل چیزها برای آن‌ها مهم نیست، من مدتی که با ایشان بودم، یک گناه از این آقا ندیدم. یک خلاف شرع از او ندیدم، یا مثلاً اگر غیبتی می‌خواست بشود خیلی عجیب مراقب بود، حواسش جمع بود... یا حتی حرف لغو و بیهوده نمی‌زد. این کرامتی که من از ایشان دیدم بالاتر از هر کرامت دیگر است. گناهی یادم نمی‌آید که انجام داده باشد یا به کسی حرف بدی بگوید یا.... این‌گونه بود که آدم می‌فهمید او تقوا برایش اصل است، بندگی خدا برایش اصل است، دستورات الهی برایش اصل است.»

«ایشان هدف از نهایت زحماتی را که سالکین می‌کشیدند این می‌دانستند که باب معرفت الهی برایشان باز شود، یعنی معرفت نفس و احاطۀ به آن، آن‌طور که منجر به معرفت خدای متعال و حضرات معصومین (ع) شود.»

هرچه در این راه نشانت دهند گر نستانی به از آنت دهند

«دل‌گرفتگی روز جمعه به خاطر این است که چون روز جمعه روز امام‌زمان(ع) است و امام اعمال شیعیان را می‌نگرد، محزون می‌شود. او مصدر است پس مشتقات او هم به حزن او محزون می‌شوند.»

دل باید قرین حضرت شود اما این ارتباط، این قربت و این قرین شدن را چگونه و از کجا شروع کنیم؟ آیت‌الله کشمیری پاسخ می‌دهد: «هر روز یک ساعت با حضرت خلوت کنید و به حضرت متوجه باشید. زیارت آل یاسین بخوانید. یا صاحب‌الزمان اغثنی، یا صاحب‌الزمان ادرکنی، و المستعان بک یابن الحسن را زیاد بگویید تا خودبه‌خود رفاقت حاصل شود!»

تنها شرط دیدار تقواست و این تنها سخن آیت‌الله کشمیری نیست. این علامه طباطبایی است که می‌گوید: «شما خوب باشید امام‌زمان (ع) خودش سراغتان می‌آید.»

معمولاً شخصی که ادعایش بر ملا می‌شود و آبرویش جلوی دیگران می‌رود در مقابل آن مقاومت می‌کند و به عبارتی جلوی خدا و امام‌زمانش می‌ایستد!

خیلی‌ها ممکن است در ظاهر، هیچ دم از ملکات و صفات فاضلۀ نفس خود نزنند و ادعایی مبنی بر ملاقات و تشرف به خدمت حضرت به زبان نیاورند اما همین بی‌ادعایی‌شان عین ادعاست

عقیده‌شان این بود که امام‌زمان(ع) سرّ خداست و ملاقات آن بزرگوار هم باز سرّ است و اگر کسی مدعی این قضیه بشود این معنای سرّ بودن از بین خواهد رفت. این اشاره هم در صحبت‌های ایشان بود که تشرف یک حالی، یک هدیه‌ای برای انسان می‌آورد که ادعا کردن آن را از بین خواهد برد.»

«سبک ایشان سبک خاصی بود سکوت مطلق! حتی یک کلمه کسی از ایشان چنین صحبت‌هایی نشنیده است.»

«وقتی سؤال می‌شد شما امام‌زمان (ع) را دیده‌اید، با اینکه حال و خصوصیت صورت حضرت و بعضی جزئیات دیگر را گاهی بیان می‌داشت، در جواب سؤال می‌گفت: خیر، گرچه شواهد در این باره گواهی می‌دادند ولی هیچ داعیۀ گفتن برای این مطلب که امام‌زمان را دیده‌ام، نداشت.»

در زیارت نیز باید انسان حضورش کامل باشد اما اکثراً زیارت‌ها حضور جسمی‌ است. البته خدا به همان هم مزد و اجر می‌دهد ولی حضور واقعی این است که همۀ وجود نزد امامی‌که به زیارتش رفتیم حاضر شود.

ای عزیز، با شیعیان من مدارا کن که آن‌ها صاحب دارند و محبت و قهر نسبت به آن‌ها جواب دارد. یعنی، ببین می‌توانی به عشق امام‌زمان(ع) دلت را از کینۀ محب ائمه (ع) خالی کنی؟ از دوستت، همکارت، همسایه‌ات گرفته تا پدر و مادر و همسرت و هر که با او مشکلی داری اما همۀ محرم‌ها دیده‌ای که مشکی می‌پوشد و عاشورا چشم‌هایش پر است.

برائت واقعی یعنی دشمنی با دشمنان ائمه (ع) و دشمنی و دوری از هرچه که ناپسند آنان واقع می‌شود.

ولایت و برائت تنها در دوست داشتن امام (ع) و دشمن داشتن دشمن او خلاصه نمی‌شود که این تنها یک شاخه از ولایت واقعی است. ولایت واقعی دوست داشتن هر عمل مورد پسند و رضایت آن‌هاست.

به سید مرتضی کشمیری می‌گفتند: آقا، خدمت امام زمان(ع) می‌توان رسید؟ ایشان فرموده بودند: چه عرض کنم. من شخصی را می‌شناسم که از بلاد کفر آمده - منظور خودشان بودند که از هندوستان آمده بودند - ولی بیست و چهار ساعت در محضر چهارده معصوم (ع) است.»

حضرت ولی‌عصر(عج) صاحب زمان و مکان است، صاحب ما و صاحب قلب و دل و فکر و چشم و گوش و زبان ماست و به اعمال ما احاطۀ تفصیلی دارد و چیزی نیست که از علم حضرتش به دور باشد. باید برای لحظه‌به‌لحظۀ خود از امام‌زمان (ع) مدد بجوییم و برای تمام اعمال و رفتار اعضاء و جوارحمان به ایشان توسل کنیم.

«معمولاً ایشان در امور معنوی بیشتر به امیرالمؤمنین(ع) و حضرت اباعبدالله الحسین(ع) سفارش می‌کرد. می‌گفت: قرآن بخوانید یا فلان ذکر را بگویید و به آن‌ها هدیه کنید، در امور مادی هم به امام جواد(ع) ارجاع می‌دادند.»

آیت‌الله‌ کشمیری سکوت و انقطاع از خلق و ذکر و بیداری شب را از عوامل مؤثر در سیر و سلوک می‌داند و به خلوت و دوری از خلق اهمیت می‌دهد. «نظر ایشان این بود که در ابتدای سلوک هرچقدر به خلق اشتغال داشته باشی، کارت خراب می‌شود اما وقتی انسان به یک درجه‌ای رسید دیگر تأثیر ندارد.»