بریده‌هایی از کتاب شیدا

بالله اگر نبود خدا خون‌بهای او عالم نبود در خور نعلین پای او

من که یک ذره مانده‌ام تا هیچ تو که یک پرده مانده تا دادار

شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو ابرو نمود و جلوه‌گری کرد و رو ببست

پس طبیبان الهی در جهان چون ندانند از تو بی‌گفت دهان

هرچه گفتیم جز حکایت دوست در همه عمر از آن پشیمانیم سعدیا، بی‌حضور صحبت دوست همه عالم به هیچ نستانیم

بر لبش قفل است و در دل رازها لب خموش و دل پر از آوازها حیرتی زاید ز عشق آن نطق را زهره نبود که کند او ماجرا

اگر نه روی دل اندر برابرت دارم من این نماز حساب نماز نگذارم از این نماز ریایی چنان خجل شده‌ام که در برابر رویت نظر نمی‌آرم

اگرچه حسن‌فروشان به جلوه آمده‌اند کسی به حسن و ملاحت به یار ما نرسد

حسن روزافزون او چندان که عاشق می‌کشد زمره‌ای دیگر به عشق از غیب سر بر می‌کنند

«إنّ روح َالمؤمنِ لأشَدُّ إتصالاً بروُحِ الله ِمن إتِّصال ِشُعاعِ الشَمسِ بها»

روی تو را ز چشمۀ نور آفریده‌اند لعل تو از شراب طهور آفریده‌اند خورشید هم به روشنی طلعت تو نیست آیینۀ تو را ز بلور آفریده‌اند پنهان مکن جمال خود از عاشقان خویش خورشید را برای ظهور آفریده‌اند

از اینجا تا بهشت یک قدم است. قدم اول را بگذارید روی هوای نفس، قدم دومی در بهشت است.»

«هروقت عبد تمام کارهایش برای خدا شد و خودیت خود را ندید، فانی فی‌الله می‌شود و محو در معبود می‌شود و اگر کسی واقعاً حقایق را دید به مطالب صوری و ظاهری دل نمی‌بندد، اگر بست عارف حقیقی نیست و فانی در حق نشده است.»

«هروقت عبد تمام کارهایش برای خدا شد و خودیت خود را ندید، فانی فی‌الله می‌شود و محو در معبود می‌شود و اگر کسی واقعاً حقایق را دید به مطالب صوری و ظاهری دل نمی‌بندد، اگر بست عارف حقیقی نیست و فانی در حق نشده است.»

«هروقت عبد تمام کارهایش برای خدا شد و خودیت خود را ندید، فانی فی‌الله می‌شود و محو در معبود می‌شود و اگر کسی واقعاً حقایق را دید به مطالب صوری و ظاهری دل نمی‌بندد، اگر بست عارف حقیقی نیست و فانی در حق نشده است.»

«هروقت عبد تمام کارهایش برای خدا شد و خودیت خود را ندید، فانی فی‌الله می‌شود و محو در معبود می‌شود و اگر کسی واقعاً حقایق را دید به مطالب صوری و ظاهری دل نمی‌بندد، اگر بست عارف حقیقی نیست و فانی در حق نشده است.»

کافی است روزی یک قدم به طرف خدا برداری

و تو هر روز این صدا را مکرر می‌شنوی: جانا به غریبستان چندین به چه می‌مانی باز آی از این غربت تا چند پریشانی صد نامه فرستادم صد راه نشان دادم یا راه نمی‌دانی یا نامه نمی‌خوانی

آخر دلمان هوای تو را دارد، هوای عاشقی...

ما در مقابل حضرت حق چیزی نداریم، هرچه هست عنایت و افاضۀ اوست، اگر ما تمام عمرمان را صرف سپاس از نعمت‌های خداوند کنیم، باز هم از عهدۀ سپاس یک نعمتش بر نمی‌آییم. ما را از عدم به ‌وجود آورده و خودش از روی لطف و کرم، توفیق اعمال نیکو را به ما می‌دهد