بریده‌هایی از کتاب فرانکنشتاین

چون هیچ‌چیز بیش از داشتن هدفی ثابت، روح را آرامش نمی‌بخشد.

چون هیچ‌چیز بیش از داشتن هدفی ثابت، روح را آرامش نمی‌بخشد.

هیچ‌چیز برای روح آرامی دردناک‌تر از این نیست که بعد از آنکه احساساتش پس از یک سلسله حوادث سریع جریحه‌دار شد، با آرامش و سکون مرگ‌باری روبه‌رو شود که روح را از بیم و امید تهی کند.

آدم کامل، آدمی است که همیشه آرامش و ذهن آرام خود را حفظ کند و اجازه ندهد شور و احساسات یا تمایلات زودگذر، آرامش او را بر هم بزند. فکر نمی‌کنم که علم‌جویی نیز از این قاعده مستثنا باشد. اگر قرار باشد تحقیق و مطالعه‌ی فرد، علایق او را ضعیف و تمایلات او را نسبت به خوشی‌های ساده‌ی زندگی نابود کند، مسلماً کارش خلاف عرف است و در واقع متناسب با روح بشر نیست. اگر آدمی همیشه از این قانون تبعیت می‌کرد و نمی‌گذاشت پرداختن به چیزی جلو آسایش و علایق خانوادگی‌اش را بگیرد، یونانی‌ها به بردگی گرفته نمی‌شدند، سزار کشورش را نجات می‌داد، آمریکا کم‌کم کشف می‌شد و امپراتوری‌های مکزیک و پرو نابود نمی‌شد.

همیشه عشق به بازماندگانم زمینه را برای ایجاد ترس فراهم می‌کرد.

همیشه عشق به بازماندگانم زمینه را برای ایجاد ترس فراهم می‌کرد.

مدت‌ها طول می‌کشد که ذهنمان را قانع کنیم تا بپذیرد کسی که هر روز او را می‌دیدیم و وجودش جزئی از وجودمان بود، برای همیشه از پیشمان رفته است. برق چشم‌های عزیزش خاموش شده است و طنین صدای آشنا و گوش‌نوازش برای همیشه ساکت شده و دیگر آن را نخواهیم شنید. اینها افکار نخستین روزهای مرگ عزیز تازه از دست رفته است؛ اما با گذشت زمان، نحسی واقعیت آشکار و بعد، تلخی غم واقعی آغاز می‌شود؛

مدت‌ها طول می‌کشد که ذهنمان را قانع کنیم تا بپذیرد کسی که هر روز او را می‌دیدیم و وجودش جزئی از وجودمان بود، برای همیشه از پیشمان رفته است.

من دوستی لازم دارم که آن‌قدر درک داشته باشد که مرا به جرم رمانتیک‌بودن، تحقیر نکند و آن‌قدر محبت داشته باشد که تلاش کند تا به ذهنم نظم بدهد.

هیچ‌چیز بیش از داشتن هدفی ثابت، روح را آرامش نمی‌بخشد.