بریده‌هایی از کتاب مونس و مردخای

وقتی آدم از فقر فاصله می‌گیرد تازه نکبت آن را درمی‌یابد.

یقین دارم که با عشق به یک‌دیگر هراس لحظه‌ی آخر را به هیچ گرفته بودند.

زمانه فراموش‌کار است و گاه چه نعمتی است این فراموشی

عشق نه فقط در حیات، که در مرگ هم می‌تواند دوام داشته باشد.

خلایق رفتار زن و مرد عاشق را از حرف‌زدن و سلوک و نگاه‌شان به یک‌دیگر و خلاصه ظواهر، ارزیابی می‌کنند. این‌ها همه می‌توانند انسان را به اشتباه بیندازند.

وقتی آدم از فقر فاصله می‌گیرد تازه نکبت آن را درمی‌یابد.

گفتم که چهره‌ی دیگر عشق را پیش رو می‌دیدم. یقین دارم که با عشق به یک‌دیگر هراس لحظه‌ی آخر را به هیچ گرفته بودند.

زمانه فراموش‌کار است و گاه چه نعمتی است این فراموشی

«چو یار بر سر صلح است و عذر می‌طلبد توان گذشت ز جور رقیب در همه حال»

گاه و بی‌گاه با دست‌هاش، سرزده به مجلس عروسی دختر و پسرهای بی‌بضاعت وارد می‌شد و چنان مجلس‌آرایی می‌کرد که خاطره‌اش یک عمر خاطرشان را گرم می‌کرد.