بریده‌هایی از کتاب این است انسان

تاکنون پیوسته تنها حقیقت را ممنوع دانسته‌اند.

هر موفقیتی، هر گامی به پیش در شناخت ناشی از دلیری، سختگیری بر خویشتن و پاکی با خود است...

خود خدا بوده است که چون مار در پایان آن روزِ کاری زیر درخت معرفت آرمیده و خواسته است در هیأت مار هنگام وظیفه‌ی خدایی خویش لحظه‌ای استراحت کند... او همه جا را بس زیبا ساخته بود... ابلیس همان کاهلی پروردگار در هفتمین روز آفرینش است...

«موعظه‌ی پاکدامنی نوعی تحریک عمومی بر ضد طبیعت است و هر تحقیر زندگی جنسی، هر پلشتی این زندگی با واژه‌ی ناپاک، جنایتی علیه زندگی و این گناه حقیقی در برابر روح مقدس زندگی است.»

آدمی به کم‌ترین میزان با پدر و مادرش خویشاوند است و این نشانه‌ای از نهایت گستاخی است که آدمی با پدر و مادرش خویشاوند باشد.

هنوز خود را نجسته بودید که مرا یافتید. این کنشِ همه‌ی مومنان است و از این رو تمامی این ایمان ارزشی اندک دارد. حال فرمان می‌دهم که مرا از یاد برید و خویشتن را بیابید و تازه آن هنگام که همگی مرا انکار کردید، به میان شما باز خواهم گشت.

به نظر من خشن‌ترین سخن، خشن‌ترین نامه، بهتر و صمیمانه‌تر از سکوت است.

من نخستین ضد اخلاق‌گرا هستم و به این ترتیب بهترین ویرانگر.

به راستی، زرتشت تندبادی برای تمامی مناطق پست است و با چنین پندی دشمنان خویش و تمامی کسانی را پند می‌دهد که کف بر دهان می‌آورند و می‌گویند: مراقب باشید تا برخلاف جهت باد تف نکنید!...

باید به بلندترین مکان‌ها پر می‌کشیدم تا بار دیگر چشمه‌ی لذت را بیابم!