بریده‌هایی از کتاب از عشق گفتن

بخشی از عاشق‌شدن این است که اجازه بدهی طرف مقابل روی تو تأثیر بگذارد

«بخشی از بزرگ‌شدن این است که مأیوس‌شدن را یاد بگیریم و دست از خودشیفتگی برداریم و خودمان را مرکز جهان نبینیم. چون شما مرکز جهان خودتان هستید و نه مرکز کل هستی.»

گاهی فکر می‌کردم عاشقم است؛ اما هرگز نبود

«باید بدانیم که ما هنوز خودمان هستیم، که جوهرهٔ وجود ما هنوز اینجاست؛ فارغ از آینده‌ای که ممکن است از دست داده باشیم

دشوارترین بخش رابطه پیداکردن و ابراز مشکلاتی است که مربوط به شخص شماست و می‌دانید همسرتان هرگز قرار نیست از آن رنج ببرد و به این خاطر از او متنفر نباشید. گفت‌وگوکردن، کم‌کردن فاصله‌ها و تلاش برای ابراز دلواپسی‌هایتان از شکل‌گیری دیوار بین شما جلوگیری می‌کند.

خدا همیشه هست؛ چه من وجودش را احساس کنم یا نکنم؛ حتی در لحظات درماندگی‌ام هم حضور دارد.

آدم‌ها اغلب چیزهای جدید را به چیزهای ثابت و همیشگی ترجیح می‌دهند. اما من فهمیده‌ام که می‌توان تازگی را در دل رابطه‌های قدیمی نیز یافت؛ به شرط اینکه واقعاً بخواهید و این به‌راستی یکی از هیجان‌انگیزترین ویژگی‌های عشق است.

«داری برای ازدست‌دادن چیزی سوگواری می‌کنی که به خیر و صلاحت نبود.»

گاهی این بلاتکلیفی عطش داشتن آن شخص را شعله‌ورتر می‌کند

وقتی در دام وسواس فکری می‌افتید، موقعیت‌هایی را که هر ثانیه برایتان پیش می‌آیند نادیده می‌گیرید

یک آن به خود می‌آیید و می‌بینید با خود واقعی‌اش رابطه دارید. شما آن‌قدر یکدیگر را تحت‌تأثیر قرار داده‌اید که دیگر خود واقعی همدیگر را می‌شناسید و عشق چیزی جز همین شناخت نیست. بنابراین همدیگر را به فرد مناسب هم تبدیل می‌کنید. در دنیا برای هیچ‌کس شخص مناسبی وجود ندارد؛ این تناسب درون رابطه محقق می‌شود. به همین خاطر رابطه‌ها رفته‌رفته بهتر می‌شوند؛ چون اجازه می‌دهیم این تأثیرپذیری متقابل اتفاق بیفتد.

پشت‌سرگذاشتن فقدان امری ناممکن است. به‌جای آن، یاد می‌گیریم با اندوه‌هایمان زندگی کنیم و اجازه دهیم ما را تغییر دهند و به آدم‌های انعطاف‌پذیرتری تبدیل کنند.

عشق یعنی پیداکردن تمام آدم‌هایی که می‌توانید دوستشان داشته باشید و دیدن چیزهای مثبتی که هرکدام از آن‌ها به زندگی شما اضافه می‌کنند.

«وقتی تو را تمنا می‌کنم، بخشی از خودم را از دست می‌دهم...» آن کارسون، اروس تلخ و شیرین

اغلب تصورات اشتباهی از زندگی دیگران داریم که درماندگی ما را در تنهاییمان تشدید می‌کنند. ما تصور می‌کنیم، وقتی تنها هستیم، همه غیر از ما در رابطه‌های شاد و سعادتمندانه‌ای هستند. فوراً می‌پنداریم خودمان تنها آدم شایسته‌ای هستیم که این اتفاق برایش افتاده است. درحالی‌که این درست نیست. بسیاری از افراد متشخص و توانمند وجود دارند که به دلایل گوناگون تنها مانده‌اند. لزومی ندارد این اتفاق را فاجعه قلمداد کنیم.

تمام دفعاتی را به یاد آوردم که کششی شدید به یک نفر احساس می‌کردم بدون‌اینکه او را واقعاً بشناسم. اما آن زمان نمی‌فهمیدم؛ بنابراین به سرکوب بخش‌های مختلف خودم ادامه دادم تا روابطی را حفظ کنم که ریشه در واقعیت نداشتند.

ما دوستانی بودیم که از همدیگر برای دریافت توجه سوءاستفاده می‌کردیم.

«کاش می‌دانستم دست‌یافتن به عشق فتح قلهٔ اورست نیست.»

گاهی فکر می‌کنم ما به خود ترس بیشتر می‌بازیم تا به چیزهایی که باعث ترسمان می‌شوند.

می‌توان در کوچک‌ترین اتفاقات بزرگ‌ترین لذت‌ها را جست‌وجو کرد.