بریده‌هایی از کتاب پیام نیچه

آنچه ما را از کانت و همان‌گونه از افلاطون و لایب‌نیتس جدا می‌کند این است که ما فقط به «شدن» یا «صیرورت» معتقدیم: در مسائل فکری نیز همین‌طور؛ وجهه نظر ما سراپا و یکسره تاریخی است... طرز تفکر هراکلیتوس و امپدوکلس، بار دیگر امروز زنده شده است. (استرن، ص ۸۲)

نزد نیچه، هستی ایستمند و ساکن که در مورد آن تنها بتوان گفت که فقط هست، وجود ندارد. هرگز نباید پذیرفت که چیزی صرفا موجود است. زیرا چنین چیزی توهم و پنداری بیش نیست.

نیچه پیوند بین اراده معطوف به قدرت، صیرورت، بازگشت جاویدان و هستی را چنین برقرار کرده است: اراده معطوف به قدرت، مروری بر فهرست مطالب: به شدن، سرشت بودن (هستی) را نقش کردن ــ این عالی‌ترین اراده معطوف به قدرت است. این یعنی: شدن تنها وقتی که بر هستی به مثابه هستی مبتنی باشد، هست: اینکه همه‌چیز بازمی‌گردد، افراطی‌ترین نزدیک شدن یک جهان شدن به جهان هستی است. (نیست‌انگاری، ص ۱۴۵)

هایدگر در این مورد می‌گوید: اراده معطوف به قدرت، اراده موجودات مشخص معین بالفعلی نیست، بلکه متضمن هستی و ذات موجودات است. اراده معطوف به قدرت، خود هستی است. پس این اراده همواره اراده ذاتی و اصیل است.

پیام این فلسفه نفی تکثرها و تقابل‌هاست یا گشودن در به روی همه‌چیز: نفی تقابل خیر و شر، صدق و کذب، رنج و شادی، کامروایی و نامرادی است و... این خاصیت نه فقط صفت فلسفه نیچه که ویژگی ایده‌آلیسم آلمانی است

اراده معطوف به قدرت در پی یافتن جوابی است برای پرسش «هستی چیست؟» عنوان «اراده معطوف به قدرت» در واقع عنوان کار اصلی فیلسوفی است که معتقد است کل هستی در نهایت همین اراده است. اگر بتوان گفت عنوان اراده معطوف به قدرت ساختار اصلی تفکری را تشکیل می‌دهد که زرتشت فقط مدخل آن است، در این صورت فلسفه نیچه در فضای پرسش اصلی فلسفه قدیم سیر می‌کند که عبارت است از پرسش «هستی چیست؟

هستی و اراده اگر هستی تفسیر و معنابخشی از جانب انسان است، بدان معناست که با اراده انسان (اراده معطوف به قدرت) نسبت مستقیم دارد. پیوند بین هستی و اراده از طریق صیرورت ممکن است. اگر وجود، اراده معطوف به قدرت باشد پس ذات آن باید صیرورت باشد. هایدگر می‌گوید: «هستی از نظر نیچه صیرورت است و ذات این صیرورت کنش و فعالیت اراده است و اراده ذاتا اراده معطوف به قدرت است.

سازمان فهم و قوه ادراک ما چنان است که نمی‌تواند صیرورت را درک کند؛ فاهمه ما می‌کوشد ثابت کند که همه‌چیز سفت و صلب است. اما اگر من تنها قادر باشم به آنچه به‌نحوی به هستی می‌رسد بیندیشم پس این نتیجه حاصل می‌آید که شناخت و شدن مانعه‌الجمع‌اند. اندیشه، خصلت جهان آمد شدن را امری کاذب، نادر و خودستیز می‌یابد که صورت‌بندی آن ناممکن است. (یاسپرس، ص ۵۵۳)

تقریبا می‌توان در ازای تک‌تک داوری‌های نیچه داوری متضاد دیگری یافت. او این تصور را در ما برمی‌انگیزد که درباره هر چیزی دو نوع عقیده دارد.