بریده‌هایی از کتاب آیین دوستیابی و چگونگی نفوذ در دیگران

افرادی که دیوانه می‌شوند ظاهرا مشکل فیزیکی و جسمی در سلول‌های مغز خود ندارند. در بررسی بافت‌های مغز این افراد پس از مرگ توسط میکروسکوپ‌های بسیار قوی، دیده شده است که این بافت‌ها ظاهرا از همان میزان سلامت سلول‌های مغز من و شما برخوردارند. پس چرا این افراد دیوانه می‌شوند؟ من این سؤال را از یکی از پزشکان یکی از مهم‌ترین بیمارستان‌های روانی کشور پرسیدم. این پزشک که برنده بالاترین درجات و عناوین به خاطر دانشش در این موضوع بود بی‌پرده به من گفت که نمی‌داند چرا بعضی‌ها دیوانه می‌شوند. هیچکس به طور قطع نمی‌داند. ولی او اظهار داشت بسیاری از افرادی که دیوانه می‌شوند، خواهان نوعی حس مهم بودن هستند که در دنیای واقعی نمی‌توانند به آن دست یابند و آن را در عالم دیوانگی می‌جویند

بنابراین بهترین مسیر به سمت شادی ــ در مواردی که شادی از ما رخت بربسته است ــ این است که سرخود را با بشاشت بالا بگیریم و به گونه‌ای عمل و صحبت کنیم که گویی در آن لحظه شاد و سر حال هستیم... همه مردم دنیا در طلب شادی هستند و مطمئنا راهی برای پیدا کردن آن وجود دارد. یکی از این راه‌های مطمئن، کنترل افکار است. شادی وابسته به شرایط بیرونی نیست، بلکه وابستگی آن به شرایط درونی انسان است. آنچه ما را خوشحال یا ناخوشحال می‌کند این نیست که چه داریم یا که هستیم یا کجا هستیم یا چه کاری می‌کنیم. بلکه این است که ما چگونه درباره آن می‌اندیشیم.

موفقیت در برخورد با دیگران بستگی به درک خیرخواهانه نقطه نظرات آنها دارد.»

به سگ راه دادن بهتر از آن است که توسط سگ گاز گرفته شوی، چون حتی کشتن سگ هم نمی‌تواند جای گاز سگ را از بین ببرد.

کنفسیوس می‌گوید: «وقتی جلوی درگاهِ درِ خانه خودت تمیز نشده درباره برف روی بام همسایه شکوه نکن.»

برنارد شاو می‌گوید: «اگر به کسی چیزی درس بدهید هرگز یاد نمی‌گیرد.» او درست می‌گوید؛ یادگرفتن یک فرایند فعال است. ما با عمل کردن است که یاد می‌گیریم.

به قول شکسپیر: «... انسان، انسان مغرور / غرق در قدرت اندک. /... چنان حقه‌های حیرت‌انگیزی در زیر آسمان کبود می‌زند / که فرشتگان را به گریه وامی دارد.»

شواب می‌گوید: «راه انجام کارها ایجاد حس رقابت است. مقصودم رقابت از نظر مالی یا مادی نیست؛ بلکه از نظر تمایل به برتری است.»

افرادی که با آنها رو به رو می‌شوید گرسنه و تشنه همدردی هستند. آن را از آنها دریغ نکنید و آن وقت است که آنها نیز شما را دوست خواهند داشت.

صادقانه سعی کنید مسائل را از دیدگاه شخص دیگر مشاهده کنید.

تعاون و همکاری در مکالمه، زمانی به دست می‌آید که شما نشان دهید برای عقاید و احساسات فرد دیگر به همان اندازه عقاید و احساسات خود اهمیت قایلید.

هنگام صحبت با مردم، صحبت را از چیزهایی که با هم در مورد آنها اختلاف دارید آغاز نکنید. همراه با تأکید ــ و حفظ تأکید ــ با چیزهایی شروع کنید که بر سر آنها با هم توافق دارید. در صورت انتقاد، تأکید کنید که هر دو خواهان یک نتیجه هستید و این که تنها اختلافتان بر سر روش‌ها است و نه هدف.

در اینجا جمله هوشمندانه پروفسور اُوراستریت را تکرار می‌کنم: ابتدا شوق خواستن را در دیگری بیدار کنید. کسی که چنین کند تمام دنیا را با خود دارد و آن کسی که نتواند در جاده تنهایی گام برمی‌دارد.

وقتی در اشتباه هستیم ممکن است آن را نزد خودمان اقرار کنیم. و اگر برخوردی ملایم و فکورانه با ما شده باشد، حتی ممکن است آن را در مقابل دیگران نیز اقرار کنیم و حتی به صداقت و سعه صدر خود ببالیم.‌اما اگر کسی سعی کند انتخاب یا قضاوت ما را زیر سؤال ببرد، در مقابل او گارد می‌گیریم و از خود دفاع می‌کنیم.

کارل راجرز، روانکاو معروف در کتاب خود «در راه آدم شدن» می‌نویسد: من دریافته‌ام که وقتی به خودم اجازه می‌دهم شخص دیگری را درک کنم. ارزش زیادی برایم دارد. شاید تعجب کنید که چرا عبارتم را بدان گونه بیان کردم. آیا لازم است به خودمان اجازه دهیم کس دیگری را درک کنیم؟ من این طور فکر می‌کنم. اولین واکنش ما نسبت به بیشتر عبارت‌هایی که از دیگران می‌شنویم، ارزیابی یا قضاوت است و نه درک آن. وقتی کسی در مقابل ما احساس، رفتار یا اعتقادی را بروز می‌دهد، تمایل ما تقریبا فورا به سمت این احساس است که «درست می‌گوید» و یا «احمقانه است» یا «عجیب است» و یا «اصلاً قابل قبول نیست» یا «اشتباه است» یا «اصلاً کار خوبی نیست» و غیره. به ندرت به خودمان اجازه می‌دهیم دقیقا درک کنیم که مفهوم آن عبارت برای شخصی که آن را بیان کرده چیست.

جیمز هاروی رابینسون، نویسنده معروف کتاب «ذهن در حال شکل‌گیری» ، نوشته شده است: گاهی خود را در حال تغییر طرز فکرمان می‌یابیم بدون هیچ گونه مقاومت یا احساس ناخوشانید؛ ولی اگر به ما بگویند که در اشتباه هستیم، ناراحت می‌شویم و دریچه ذهن و قلب خود را به روی تغییر می‌بندیم. ما غالبا در پذیرش و شکل‌دهی اعتقاداتمان بسیار سرسری و بدون فکر عمل می‌کنیم، ولی همواره خود را در تقابل با دیگران بسیار پای‌بند به آنها می‌یابیم. بدیهی است که آنچه برای ما عزیز است خود آن اعتقادات نیست، بلکه عزت نفس ما است که تهدید شده است...

اگر شخصی جمله‌ای می‌گوید که فکر می‌کنید اشتباه است ــ و حتی اگر مطمئنید که اشتباه است ــ بهتر است با جمله‌ای نظیر این شروع کنید: «خوب، ببین؛ من به گونه‌ای دیگر فکر می‌کردم ولی شاید اشتباه کرده باشم. بعضی وقت‌ها اشتباه می‌کنم. و البته در صورتی که در اشتباه باشم بدم نمی‌آید که مرا از اشتباه بیرون آوری. در این صورت چطور است حقایق را بررسی کنیم؟» عباراتی چون «ممکن است اشتباه کرده باشم... بعضی وقت‌ها وقتی فکر می‌کنم درست می‌گویم، می‌بینم فکرم اشتباه بوده... بد نیست حقایق را بررسی کنیم...» واقعا معجزه می‌کنند.

گالیله، حدود سیصد سال قبل چنین گفت: شما نمی‌توانید چیزی را به کسی بیاموزید. تنها می‌توانید به او کمک کنید خودش آن را در یابد.

بودا گفته است: «نفرت هیچ گاه با نفرت به پایان نمی‌رسد بلکه با عشق از بین می‌رود.» و به همین ترتیب، سوء تفاهم هرگز با جر و بحث از بین نمی‌رود بلکه برای پایان دادن به آن به سیاست، محبت، گذشت و تمایل به مشاهده نقطه نظرات طرف مقابل نیاز است.

شش راه برای جلب علاقه دیگران به خودتان اصل ۱ صمیمانه و به طور واقعی به دیگران علاقه‌مند شوید. اصل ۲ لبخند بزنید. اصل ۳ به یاد داشته باشید که اسم هر شخص زیباترین و مهم‌ترین صدا در گوش اوست. اصل ۴ شنونده خوبی باشید و دیگران را تشویق کنید درباره خودشان حرف بزنند. اصل ۵ درباره چیزهایی حرف بزنید که طرف دیگر به آن علاقه دارد. اصل ۶ کاری کنید که طرف شما احساس‌امنیت کند... و این کار را صادقانه انجام دهید.