بریده‌هایی از کتاب آیین دوستیابی و چگونگی نفوذ در دیگران

تو با غریزه خدادادی می‌دانستی که با واقعا علاقه‌مند شدن به دیگران در کمتر از دو ماه می‌توانی تعداد دوستان بیشتری پیدا کنی تا با دو سال تلاش برای جلب علاقه دیگران به خود. اجازه دهید تکرار کنم: شما با علاقه‌مند شدن به دیگران، در کمتر از دو ماه تعداد دوستان بیشتری پیدا می‌کنید تا با دو سال تلاش برای جلب علاقه دیگران به خودتان.

در جایی که انتقاد و عیب‌جویی با شکست روبه‌رو شد، قدرشناسی صادقانه به نتیجه رسید. رنجاندن دیگران نه تنها تغییری در آنها ایجاد نمی‌کند بلکه کار را بدتر هم می‌کند.

ما هرگز نباید فراموش کنیم که اطرافیان ما انسانند و تشنه قدردانی و توجه. این چیزی است که تمام انسان‌ها به آن نیازمندند و از آن لذت می‌برند. سعی کنید رد پای دوستانه‌ای از جرقه‌های کوچک قدردانی در مسیرهای روزانه خود باقی بگذارید. شگفت‌زده خواهید شد که ببینید این جرقه‌های کوچک چگونه شعله‌های کوچک دوستی را برمی‌افروزند و به نشانه‌های هدایت کننده برای دیدار مجدد شما تبدیل خواهند شد.

افرادی هستند که فکر می‌کنند اگر شش روز خانواده و یا زیردستان خود را بدون غذا و گرسنه بگذارند جنایت کرده‌اند ولی آنها شش روز ــ و یا شش هفته و گاه حتی شش سال ــ آنها را بدون تغذیه روحی رها می‌کنند و یک تعریف و تمجید معمولی را نیز از آنها دریغ می‌کنند، در حالی که آنها بیشتر گرسنه تشویق و قدردانی هستند تا گرسنه غذا

چند سال قبل در پژوهشی که در مورد زن‌هایی که از خانه قهر می‌کنند انجام گرفت. علت اصلی این همسران عموما «مورد تقدیر نبودن» اعلام شد. من مطمئنم که اگر تحقیقات مشابهی در مورد مردهایی که خانه را رها می‌کنند انجام شود به همین نتیجه خواهیم رسید. ما غالبا اقدامات همسر خود را آن قدر ناچیز و بی‌ارزش و یا جزو وظیفه می‌بینیم که هرگز به خودمان اجازه نمی‌دهیم از آنها قدردانی کنیم.

در جایی که انتقاد و عیب‌جویی با شکست روبه‌رو شد، قدرشناسی صادقانه به نتیجه رسید.

ابتدا، باید خواستنش را در دیگران به وجود آوری تا بتوانی او را به انجام خواسته‌ات وادار کنی. کسی که بتواند خواستن را در دیگران به وجود آورد تمام دنیا را با خود دارد و آن کس که نتواند، در جاده تنهایی گام برمی‌دارد.»

ما هرگز نباید فراموش کنیم که اطرافیان ما انسانند و تشنه قدردانی و توجه. این چیزی است که تمام انسان‌ها به آن نیازمندند و از آن لذت می‌برند. سعی کنید رد پای دوستانه‌ای از جرقه‌های کوچک قدردانی در مسیرهای روزانه خود باقی بگذارید. شگفت‌زده خواهید شد که ببینید این جرقه‌های کوچک چگونه شعله‌های کوچک دوستی را برمی‌افروزند و به نشانه‌های هدایت کننده برای دیدار مجدد شما تبدیل خواهند شد.

تملق نوعی جعل است و مثل پول جعلی، اگر به کسی داده شود بالاخره آدم را به مخمصه می‌اندازد. اما تفاوت بین تمجید و چاپلوسی چیست؟ خیلی ساده است: تمجید، صادقانه و چاپلوسی، غیرصادقانه است. یکی از دل برمی‌خیزد و دیگری از زبان.

ما جسم کودکان و دوستان و کارمندان خود را سیر می‌کنیم ولی به ندرت به فکر تغذیه اعتماد به نفس آنها برمی‌آییم. ما به آنها گوشت و کباب و سیب‌زمینی می‌دهیم تا انرژی آنها تأمین شود، ولی در تأمین جملات و کلمات تمجیدآمیز و محبت‌آمیزی که روحیه آنها را شاد کند و تا سال‌ها همچون موسیقی لطیف پایداری همچون نوای ستارگان بامدادی در خاطره آنها باقی بماند، کوتاهی می‌کنیم.

او حتی روی سنگ قبرش نیز می‌خواست از همکارانش تمجید کند. در قطعه‌ای که برای سنگ قبر خود تهیه کرده بود چنین می‌خوانید. «در اینجا کسی خوابیده است که می‌دانست افراد باهوش‌تر از خود را چگونه گرد خود جمع کند.» تمجید صمیمانه و قلبی یکی از اسرار موفقیت راکفلر در اداره افراد بود

۲۵ قرن پیش، لائوتسه عارف چینی، سخنانی را بر زبان آورد که‌امروز نیز خوانندگان این کتاب می‌توانند از آنها بهره ببرند: دلیل این که رودخانه‌ها و دریاها خانه صدها نهر کوهستانی هستند این است که خود را پایین‌تر از آنها نگه داشته‌اند. بنابراین می‌توانند بر تمام نهرهای کوهستان حکومت کنند. به همین ترتیب، عارفی که می‌خواهد بالاتر از دیگر انسان‌ها قرار گیرد، باید خود را پایین‌تر از آنها قرار دهد و برای این که بخواهد قبل از آنها باشد، باید خود را بعد از آنها ببیند. به این ترتیب، با وجودی که جایگاه او بالاتر از انسان‌های دیگر است، آنها هرگز فشار او را حس نخواهند کرد و هر چند جایگاه او قبل از آنهاست، آنها آن را زخمی برای خود نمی‌بینند.

«اگر دشمن می‌خواهی، دوستانت را طرد کن؛ ولی اگر دوست می‌خواهی بگذار دوستانت تو را طرد کنند.»

در نامه‌ای به من نوشت که در طول چهارده هفته‌ای که در این دوره شرکت کردم آن قدر در مورد هنر ظریفِ نفوذ در دیگران چیز یاد گرفتم که در چهار سال دانشگاه خود یاد نگرفته بودم. تعجب می‌کنید؟ خنده‌دار است؟ عجیب است؟

به جای اینکه مردم را محکوم و سرزنش کنیم، بهتر است سعی کنیم آنها را درک نماییم. بیایید سعی کنیم دریابیم چرا آنها بدان گونه رفتار می‌کنند. این کار بسیار مفیدتر و سازنده‌تر از انتقاد است و به جای نارضایتی و دلخوری، موجب افزایش حس همدردی، ظرفیت تحمل و مهربانی می‌شود. «شناختن همه به معنی بخشیدن همه است.» به قول دکتر جانسون: «جناب، خداوند نیز قصد ندارد انسان را مورد قضاوت قرار دهد تا اینکه روزگارش به سر آید.» پس چرا من و شما چنین نکنیم؟

اگر من و شما بخواهیم همین فردا دلخوری و ناراحتی به وجود آوریم که چندین دهه دوام آورد و تا روز مرگ باقی بماند، تنها کاری که باید بکنیم این است که کمی انتقاد گزنده و زخم زبان نثار کنیم و حتی اگر مطمئن باشیم که انتقاد ما موجه است باز هم به آن هدف خود رسیده‌ایم. در برخورد با مردم باید به یاد داشته باشیم که همیشه با موجودات منطقی روبه‌رو نیستیم. ما با موجوداتی طرفیم که احساس دارند، موجوداتی که تعصب‌ها بر آنها حاکم است و غرور و منیت به حرکتشان وامی‌دارد.

ما با انتقاد کردن از دیگران تغییرات پایداری در آنها به وجود نمی‌آوریم، بلکه غالبا دلخوری و ناراحتی آنها را باعث می‌شویم. هانس سلای یکی دیگر از روان‌شناسان بزرگ می‌گوید: «به همان اندازه که ما تشنه تأیید هستیم از مقصر جلوه داده شدن بیزاریم.»

کسی که برخلاف میلش متقاعد شده، همچنان بر همان اعتقاد سابق باقی است.

دکتر جان. جی هپبون، رییس سابق دانشگاه پرینستون، می‌گوید: «تعلیم و تربیت چیزی جز توانایی به رویارویی با موقعیت‌های مختلف زندگی نیست.» هنگامی که خواندن سه فصل اول این کتاب را تمام کردید، اگر کمی مجهزتر برای رویارویی با موقعیت‌های زندگی نبودید، به نظر من این کتاب در رابطه با شما موفق نبوده است؛ زیرا بنا به گفته هربرت اسپینلر: «هدف بزرگ تعلیم و تربیت، معلومات نیست، بلکه عمل است.» و این کتاب، یک کتابِ عمل است. دیل کارنگی - ۱۹۳۶

یک لبخند به ما می‌گوید: «من تو را دوست دارم. از دیدنت خوشحالم. تو مرا سرشار از شادی کرده‌ای.» به همین دلیل است که سگ‌ها موفق هستند. آنها آن قدر از دیدن شما خوشحال می‌شوند که در پوست خود نمی‌گنجند. لذا طبیعی است که ما هم از دیدن آنها خوشحال می‌شویم. لبخند کودک و نوزاد نیز همین اثر را دارد