بریده‌هایی از کتاب بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم

هلیا... دیدی که بازگشتْ همه‌چیز را خراب می‌کند؟

احساسِ رقابت، احساس حقارت است. بگذار که هزار تیرانداز به روی یک پرنده تیر بیندازد. من از آن که دو انگشت بر او باشد انگشت بر می‌دارم. رقیب، یک آزمایشگرِ حقیر بیشتر نیست. بگذار آنچه از دست رفتنی‌ست ازدست‌برود. تو در قلب یک انتظار خواهی‌پوسید.

ما همه در اسارت خاک بودیم. ما از خاک نبود که گریختیم، از آنها گریختیم که حرمتِ زمین را با گام‌های آلوده می‌شکستند.

هلیا! گریز، اصل زندگی‌ست. گریز از هر آنچه که اجبار را توجیه می‌کند. بیا بگریزیم.

به خاطر داشته‌باش! سکوت، اثباتِ تهی‌بودن نمی‌کند.

فراموشی را بستاییم؛ چراکه ما را پس از مرگِ نزدیک‌ترین دوستْ زنده نگه می‌دارد، و فراموشی را با دردناک‌ترینِ نفرت‌ها بیامیزیم؛ زیرا انسان دوستانش را فراموش می‌کند، کتاب‌هایی را که خوانده‌است فراموش می‌کند، و رنگ مهربان نگاه یک رهگذر را... آن را هم فراموش می‌کند.

بیاموز که مَحَبّت را از میان دیوارهای سنگی و نگاه‌های کینه‌توز، از میان لحظه‌های سُلطه‌ی دیگران، بگذرانی.

من هرگز نخواستم که از عشق افسانه‌یی بیافرینم؛ باورکن! من می‌خواستم که با دوست‌داشتن زندگی‌کنم __ کودکانه و ساده و روستایی

هلیا، این فصل‌های درهم‌ریخته از کدامین خورشید جدا‌شده‌اند؟

پسرکی زمین می‌خورَد. مردی صدایش را بلند می‌کند نه پسرک را.

التماس شُکوه زندگی را فرو می‌ریزد.

من دوست‌دارم که تو در خواب هم با من باشی

زمینْ عابرانِ پایانِ شب را می‌مکد.

ما از خاک نبود که گریختیم، از آنها گریختیم که حرمتِ زمین را با گام‌های آلوده می‌شکستند.

_ هر آشنایی تازه ‌اندوهی تازه است... مگذارید که نام شما را بدانند و به نام بخوانندتان. هر سلام، سرآغاز دردناک یک خداحافظی‌ست.

نامه‌ی دوّم سه‌روز پس از بازگشت هلیای من! به شُکوهِ آنچه بازیچه نیست بیندیش. من خوب آگاهم که زندگی، یکسر، صحنه‌ی بازی‌ست؛ من خوب می‌دانم. امّا بدان که همه‌کس برای بازی‌های حقیر آفریده نشده‌است. مرا به بازیِ کوچکِ شکست‌خوردگی مکشان. به همه‌سوی خود بنگر و باز می‌گویم که مگذار زمانْ پشیمانی بیافریند. به زندگی بیندیش با میدانگاهی پهناور و نامحدود. به زندگی بیندیش که می‌خواهد بازْ بازیگرانش را با دست خویش انتخاب‌کند. به روزهای اندوهباری بیندیش که تسلیم‌شدگی را نفرین خواهی‌کرد. و به روزهایی که هزار نفرین، حتّی لحظه‌یی را برنمی‌گرداند. تو امروز بر فرازی ایستاده‌یی که هزار راه را می‌توانی‌دید.

امکان، فرمانروای نیرومندترین سپاهیانی‌ست که پیروزی را بالای کلاه‌خودهای خود چون آسمان احساس می‌کرده‌اند. هر مغلوبی تنها به امکان می‌اندیشد و آن را نفرین می‌کند. هر فاتحی در درونِ خویش ستایشگر بی‌ریای امکان است.

ما در روزگاری هستیم، هلیا، که بسیاری چیزها را می‌توان دید و باورنکرد و بسیاری چیزها را ندیده باورکرد.

روزی طبیبان را از سر بالینت جواب خواهند گفت و در وجود تو به جست‌وجوی آخرین کلام خواهندآمد.

دریچه‌یی‌ست به‌سوی فضای نیلی و زنده‌ی دوست‌داشتن