بریده‌هایی از کتاب نقشه راه

شیرلی لوتمان (روان‌درمانگر) در کتابش با عنوان «مجموعه آثار ۱۹۷۸» عنوان می‌کند که ما زندگی‌مان را انتخاب می‌کنیم.

آنچه که فرانکلین روزولت در سال ۱۹۳۳ گفت همچنان صحیح است: «تنها چیزی که ما باید از آن بترسیم خود ترس است.»

چگونه می‌توان گفت که آیا ما به درستی داریم فداکاری می‌کنیم؟ وقتی این‌گونه باشد، احساسی هماهنگ با هویت‌تان به شما دست می‌دهد، احساسی هماهنگ با کسی که هستید. در نهایت، ما به واسطه آن‌چه که حاضریم به‌خاطر آن بمیریم، می‌فهمیم که چه کسی هستیم.

اغلب مردم وقتی می‌بینند افرادی خودشان را فدای دیگران می‌کنند، فرض می‌کنند که این افراد عزت‌نفس کافی ندارند و همان‌گونه با آن‌ها برخورد می‌کنند.

ایمان، امید و عشق هر سه مهم‌اند، اما میان این سه مهم‌ترین چیز «عشق» است.

جنگجوی سطح بالاتر، در دنیای امروز کمتر روی رقابت کردن با دیگران متمرکز است و بیش‌تر توجه‌اش به مسابقه دادن با خودش است

بسیاری از زنان به انجام کارها فقط به این صورت نگاه می‌کنند که آن‌ها باید فقط بعد از اینکه نیازها و خواسته‌های فرزندان‌شان، همسرشان، رئیس‌شان، دوستان‌شان و غیره برآورده شد، کاری برای خودشان انجام دهند و از آنجا که این مطالبات بیرونی هرگز به‌طور کامل مرتفع نمی‌شوند، کاری که این افراد برای خودشان انجام می‌دهند همیشه با احساس گناه همراه است، حتی اگر کاری که آن‌ها انجام می‌دهند کاری باشد که در رابطه با نیازهای اساسی مربوط به سلامت‌شان انجام می‌دهند، مانند بیرون رفتن برای دویدن. در نتیجه، آن‌ها ممکن است به‌طور عمیق احساس یتیمی کنند.

واقعیت این است که اگر همه ما سهم‌مان را ایفا کنیم، هیچ کسی مجبور نیست کاری بسیار فوق‌العاده انجام دهد! ت

بیشتر ما می‌دانیم که وقتی یک کامپیوتر می‌خریم، باید قبل از هر چیز حداقل دفترچه راهنمای آن را مطالعه کنیم، البته اگر مجبور نباشیم یک دوره آموزشی را طی کنیم. بااین حال، در مورد «روان»، ما اغلب خیلی ساده انتظار داریم که روان ما خودش، خودش را اداره کند.

«قهرمانان به دنبال استعدادهای خدادادی‌شان می‌روند.»

وقتی تصور بر این بود که سفر قهرمانی صرفآ مخصوص افراد خاص است، بقیه ما فقط یک گوشه مطمئنی را پیدا می‌کردیم و در آنجا می‌ماندیم. اکنون ما هیچ مکان امنی نداریم که در آن پنهان شویم و ایمن بمانیم. در جهان امروز، اگر انتخاب نکنیم که سفرمان را آغاز کنیم، این سفر است که به دنبال ما خواهد آمد. ما به سفر پرتاب خواهیم شد. به همین دلیل است که همه ما لازم است الزامات این سفر را یاد بگیریم.

نفس از روی استیصال به دنبال «ایمنی» است، اما روح می‌خواهد که ما «زندگی» را تجربه کنیم. حقیقت این است که ما نمی‌توانیم بدون ریسک کردن زندگی واقعی داشته باشیم. ما نمی‌توانیم بدون درد عمق را تجربه کنیم.

برای اینکه کشف کنید طرح‌های داستانی کهن‌الگویی غالب در زندگی شما چه هستند، چند روزی به گفت‌وگوهای‌تان توجه کنید و به داستان‌هایی که برای خودتان و دیگران درباره آنچه که برای‌تان اتفاق می‌افتد، تعریف می‌کنید، دقت کنید. سپس توجه کنید کدام کهن‌الگوها در این خطوط داستانی تکراری، غالب هستند

فرهنگ ما فرض آشکار این است که ما فقط زمانی نیاز داریم به درون بنگریم که اشتباهی رخ دهد

هنگام مرگ بدن ما تجزیه می‌شود و خاک را حاصلخیز می‌کند و این حکمتی است که مذاهب مبتنی بر حاصلخیزی زمین تلاش کرده‌اند به ما یاد دهند.

وقتی یاد بگیریم چگونه به این حمایت درونی دست پیدا کنیم، نسبت به آینده نیز کمتر ترس خواهیم داشت، زیرا معلوم می‌شود که همه آنچه را که نیاز داریم تا با چالش‌های مسیرمان روبه‌رو شویم در درون‌مان داریم.

شناسایی خویشتن به‌عنوان یک جنگجو به معنی این است که بگوییم: «من مسئول هر آن‌چه که در اینجا رخ می‌دهد هستم.» و «من باید کاری را که می‌توانم انجام دهم تا جهان بهتری برای خودم و دیگران بسازم.»

وقتی کسی بگوید فقط به این دلیل دیگری را ترک می‌کند که نیاز دارد رشد کند، این حرف برای بیشتر افراد قابل‌درک نیست.

همان‌گونه که کارول گیلیگان در کتاب «با صدایی متفاوت: تئوری روان‌شناسی و رشد زنان» عنوان می‌کند، درحالی که مردها از صمیمیت می‌ترسند، زنان از تنها ماندن می‌ترسند.

در سیستم قدیمی اساسآ زیاد مهم نبود که ما شاد باشیم یا نباشیم. مهم این بود که وظیفه‌مان را انجام دهیم. اگر این کار را انجام می‌دادیم، رابطه زناشویی و خانواده استوار می‌ماند، و افراد امنیت یا ایمنی داشتند. اما اکنون این ایده که ما حق داریم شاد باشیم، باعث می‌شود افراد ناشاد بودن را در رابطه زناشویی احساس کنند، و از اینکه به آن بی‌تفاوت باشند خودداری کنند.