بریده‌هایی از کتاب برتا ایسلا

فقط کافیه گوش بدی تا در معرض آلودگی قرار بگیری.»

ترس به چیزی اهمیت نمی‌ده، صبر نمی‌کنه ببینه بد و خوب چیه، چی مناسبه و چی نامناسب، چی باعث ارتکاب جنایت می‌شه و عواقبش چی می‌تونه باشه و مهم‌تر از همه عدالت براش مهم نیست

چون برای کسی مهم نیست من چی‌کار می‌کنم و کاری به کارم ندارند، موضوعاتی انتخاب می‌کنم که دوست‌شون دارم. این خیلی مهمه که بچه‌ها تاریخِ نسبتاً معاصری رو بخونند که ما رو رسونده به این‌جایی که هستیم،

هر فرازونشیبی را می‌توان تاب آورد به شرطی که بتوانی بعداً برای کسی تعریف‌شان کنی

(میل به دانستن مثل طلسم است و مهم‌ترین دلیل بدبختی‌ها؛ حتی اگر از موضوعی اطلاع داشته باشی یا بتوانی حدس بزنی چه شده، باز هم سرکوب آن میل غیرممکن است). آ

«در برابر هیتلر، جنگ زیرکانهٔ تمام‌عیاری راه می‌اندازیم. مجازید هر عملی انجام دهید تا پایانِ جنگ را نزدیک‌تر کند و به شکست کامل رایش منجر شود. اگر نگران عملی هستید که مجبورید علیه هم‌وطنان‌تان انجام دهید باید همین حالا تصمیم‌تان را بگیرید. من این را درک می‌کنم. در غیر این صورت، به درد ما نمی‌خورید و بی‌شک برای‌تان کار دیگری در نظر خواهیم گرفت. اما اگر قصد دارید به من بپیوندید، باید هشدار بدهم که در تشکیلات من هر نیرنگی مجاز است. هر قدر ناجوانمردانه‌تر، بهتر. بی‌هیچ حدومرزی: دروغ، شنود تلفنی، خیانت، جعل، رسوایی، دروغ‌پراکنی، تفرقه‌افکنی، تهمت، افترا و هر چیز دیگر. یادتان باشد، حتی قتل عمد.» هنوز آن عبارت انگلیسی در ذهنم مانده: «قتل عمد.»

با آن افراط‌گرایی‌شان حتی افراد بیش‌تری را به ارتکاب جنایاتی تشویق می‌کردند که اگر فشار یا اصرار یا تأثیر سخنرانی‌های پُرشور، قدرت اغواگر و تندروی‌های خودنمایانه‌شان نبود هرگز مرتکب آن اعمال نمی‌شدند.

مراسم ازدواج، هر قدر هم ساده و مختصر، اعتقاد نداشته باشی، اما این مراسم تأثیر خاصی دارد و به گمانم به این دلیل وضع شده تا مرزی ایجاد کند، تا بنای یک قبل و بعد را بگذارد، یک رابطهٔ جدی را جدی‌تر کند، بر اهمیتش تأکید کند و به آن ابهت ببخشد تا رابطه رسماً اعلام و از طرف جامعه پذیرفته و محترم شناخته شود.

وقتی برای دولت کار می‌کنی، از تو می‌خواهند و دست از خواستن نمی‌کشند تا همه‌چیز را در اختیار خود درآورند و معمولاً هم به کارمندان و شهروندان فشار می‌آورند (این کار را از سرِ وطن‌پرستی بکن، فلان کار را از سرِ وفاداری، این یکی را برای هم‌بستگی با فقرا یا فقط به خاطر خدا انجام بده) و تو نمی‌دانی این خواهش‌ها و فشارها کِی تمام می‌شود، و چه جنون و فداکاری‌هایی می‌خواهد.

هر وقت وسوسهٔ اعتراف به سراغت می‌آید به رنج‌هایی فکر کن که در مکافاتش باید تحمل کنی، به خطرهایی که برای دیگران سبب می‌شوی، و این را هم می‌فهمی که راه را برای سؤالات دیگر باز می‌کنی. پس بهتر است سکوت کنی و یک کلمه از دهانت درنیاید، بهتر است دروغ ببافی، و اگر لازم شد همه‌چیز را انکار کنی.

«ما می‌تونیم شرایط رو عوض کنیم، اما هیچ نشونه‌ای از خودمون به جا نمی‌ذاریم و به همین دلیل نمی‌تونیم مسئولیت اون تغییرات رو بپذیریم. هیچ‌کس ما رو بابت اعمالی که مرتکب شده‌یم یا نشده‌یم بازخواست نمی‌کنه. پس ما وجود نداریم، از کسی دستور نمی‌گیریم، یا کسی ما رو جایی نمی‌فرسته.»

قتل رو بندازیم گردن یه دزد یا یه روانی؟ این آخرین دستاویز پلیسه که توی موارد خیلی پیچیده ازش استفاده می‌کنه، یا موقعی که کلی از قضیه گذشته و هنوز چیزی دستگیرش نشده و همه‌چی مبهمه.

عادت مثل جادو است و به هر چیز گذرا و غیرضروری‌ای ضرورت می‌بخشد.

بیش‌تر مردم واقعاً از آن‌ها متنفر بودند، آن‌ها را دشمن خود می‌دانستند؛ کسانی که مردم را تعقیب می‌کردند و کتک می‌زدند و دستگیر می‌کردند. نابودی زندگی‌ها تازه شروع شده بود. ‫***