بریده‌هایی از کتاب تک نسخه کامیابی

باورهای شما، سرانجام بر قدرت اراده‌تان غلبه خواهند کرد.

چگونگی رفتار ژن‌های شما به محیط بستگی دارد. چیزی باید دکمه‌ی دی. اِن. اِی شما را خاموش یا روشن کند و آن چیز، همان محیطی است که با اندیشه‌ها و شیوه‌ی زندگی خود در سطح کوانتومی، یعنی در جایی که ماده پدیدار و ناپدید می‌شود، خلق‌ می‌کنید.

هدف من چیست؟ اندیشیدن به گونه‌ای که خداوند می‌اندیشد؛ عشق ورزیدن به گونه‌ای که خداوند عشق می‌ورزد؛ آفریدن به گونه‌ای که خداوند می‌آفریند.

بزرگی گفته است: «دربرابر شرور نایستید». مفهوم این گفته این است: «روی چیزهای بد تمرکز نکنید و زندگی را با فکر کردن به بیماری و تصادف هدر ندهید، بلکه ذهنتان را از اندیشه‌ی سلامتی و خوشبختی پر کنید.»

برای به دست آوردن هر چیز، باید ابتدا آن را احساس کنید. برای ایجاد هر تغییری در زندگی، ابتدا باید زندگی پس از تغییر را احساس کنید. گاندی می‌گوید: «ما باید خودِ تغییری باشیم که آرزوی دیدن آن را داریم.»

به یاد داشته باشید قبل از هر چیز به کورسوی امید و کمی باور نیاز دارید و تنها پس از آن است که اوضاع رو به بهبود می‌گذارد. همه چیز پس از آن که داشتن یک حس بهتر را آغاز کرده باشید، اتفاق می‌افتد.

خود را در حالی احساس کنید که به بهترین شکل ممکن به هدف‌تان رسیده‌اید. سعی نکنید همه چیز را تجزیه‌وتحلیل کنید. کافیست که بدانید به همه چیز متصل هستید و دیگر این‌که مطمئن باشید وقتی آرام و آسوده‌اید و به روند حرکت خود ایمان دارید، به نتیجه‌ی مطلوب خواهید رسید.

نسان برای تجربه‌ی لذت، شوق و درک قدرت‌های واقعی خویشتن، به این جهان آمده است. تصادفی در کار نیست؛ زمانی این سیاره را ترک می‌کنیم که آماده باشیم. آن‌قدرها جدی نباشید!

دکتر لیپتون می‌گوید: «ژن‌های شما فقط طرحی هستند از آنچه ممکن است اتفاق بیفتد.»

ما برای کشف قدرت‌ها و توانایی‌های خود خلق شده‌ایم. ما نه قربانی هستیم و نه پیادگان صفحه‌ی شطرنج؛ ما، خود آفریننده‌ایم. شاید شما هم همیشه آن را حس‌ کرده‌اید. شما برگی در مسیر باد نیستید؛ بلکه حاکم بر سرنوشت خویشتنید.

اگر به جنگ زندگی بروی، همیشه بازنده‌ هستی. بعد از مدتی سرانجام آرام می‌شوید و به خودتان می‌گویید: «هیچ کاری در این مورد از دست من ساخته نیست. به احتمال زیاد همون جایی هستم که قرار بوده، باشم. هر طور می‌تونی از این فرصت استفاده کن.» ناگهان، همه چیز عوض می‌شود. در کمال ناباوری یک دوست قدیمی را می‌بینید، یا دوست جدیدی پیدا می‌کنید، یا یک فرصت شغلی تازه سر راهتان سبز می‌شود. زندگی به حمایت از شما بر می‌خیزد.

بزرگی گفته است: «شغل تو در این جهان نیست، بلکه در درون توست.»

تمام آن چیزی که در زندگی تجربه می‌کنید، نتیجه‌ی احساس خاص شما در آن لحظات است. اگر احساس اعتماد‌به‌نفس، تنش، عشق، هیجان، بی‌کفایتی یا گناه داشته باشید، اتفاقاتی را به فراخور این احساسات، تجربه خواهید کرد؛ شما، خالق واقعیتِ خود هستید.

اگر باور داشته باشید که زندگی با شما سر جنگ دارد، قطعاً چنین خواهد شد، اما برای زیستن، راه دیگری هم وجود دارد: ایمان داشته باشید که جهان هستی همواره در تدارک نقشه‌ای برای شاد کردن و خوشبختی شماست.

تاریک‌ترین ساعت شب، ساعت قبل از سپیده‌دم است. گویی زندگی، ما را می‌آزماید: «آیا جدی هستی؟» هر چه هدفت بزرگتر باشد، تاریکی بیشتری در انتظار آن است.

حال می‌پرسید: «من چطور می‌توانم از ترس و اندوه به عشق و نشاط برسم؟» درست به همان ترتیبی که از دنده‌ی یک دوچرخه‌ به دنده‌ی ده، یا از دنده‌ی یک خودرو به دنده‌ی پنج می‌رسید، یعنی یک به یک. پریدن از دنده‌ی دشمنی به دنده‌ی عشق، یک‌شبه اتفاق نمی‌افتد. اما شما می‌توانید از دشمنی به‌سوی خشم حرکت کنید و خشم، در مقایسه با دشمنی، احساس بهتری است؛ این یعنی پیشرفت.

برخی قبایل کهن معتقد بودند که شما نباید بارش باران را آرزو کنید، بلکه باید آن را احساس کنید و به‌خاطر آن شکرگزار باشید.

اندیشه‌های ذهن شما به احساسات قلبی‌تان تبدیل می‌شوند. خبر خوش این که با تغییر دادن اندیشه‌های خود، می‌توانید نوع احساسات خود را دگرگون کنید.

ما در جهانی زندگی می‌کنیم که بی‌وقفه در حال انبساط است. این حرف تا چه حد منطقی است؟ انبساط جهان هستی در کجا اتفاق می‌افتد؟ در بطن فضایی که پیش از این هم وجود داشته است؟ یا فضایی که وجود ندارد؟ راستی، در لبه‌ی این جهان چه چیزی وجود دارد؟ حصار؟

«درست در این لحظه، هر آن‌چه نیاز دارم، در اختیار من است. انتخاب من، لذت بردن از این لحظه است».