بریده‌هایی از کتاب در باب عمر فانی

شکل استبدادی حکومت بر شکل‌های دیگر برتر است.

حکومت تنها ناشی از شرارت انسان و نتیجه‌ی سقوط انسان (یا هبوط آدم) است

افلاطون و ارسطو معتقد بودند شهروندی ارزشمندترین وظیفه‌ای است که انسان می‌تواند به‌جا آورد و دولت برای رشد فضیلت و کمال زندگی خوب ضرورت است ولی سنکا دولت را بازتاب طبیعت شر انسان می‌دانست.

او می‌گفت انسانی ارزشمند نیست که به‌طور فعال به همه‌ی توانایی خود به هم‌نوعان خدمت می‌کند، بلکه ارزشمند کسی است که خود را وقف تفکر و تعمق در فضیلت، کمال، طبیعت و خدا کرده است

او معتقد بود که شکل استبدادی حکومت بر شکل دموکراتیک آن برتری دارد زیرا مردم فاسد و بی‌رحم‌تر از یک ستم‌گر هستند. باید نظم را حفظ کرد و حکومتی بهترین است که بتواند نظارت مؤثری را اعمال کند و نظم بهترین را برقرار نماید. سنکا با چنین برداشت‌هایی از ماهیت و وظیفه‌ی حکومت، تا حدی به‌طور طبیعی نظر سیسرون و به‌طور کلی نظر رواقیون نخستین را رد کرد که انسان خوب و خردمند باید در خدمت دولت باشد. سنکا خدمت به دولت را به‌ویژه ناپسند می‌دانست،

سنکا در زمینه‌ی مسایل اجتماعی و سیاسی ابراز ناامیدی و یأس و افسردگی می‌کرد و نسبت به اوضاع بسیار بدبین بود. بدبینی او در ادبیات لاتین در قرن دوم میلادی منعکس گردیده است. وضع و حال طوری بود

فکر و ذهن را نمی‌توان به بردگی برد.

از مقایسه‌ی آثار سیسرون و سنکا می‌بینیم که اصول و معتقدات و عقاید فلسفی هر دو فیلسوف سیاسی یکی است

انگلس، سنکا را عموی مسیحیت خوانده است.

‌پس اگر وقت وظایف اجتماعی خود را به مطالعاتت اختصاص داده‌ای ‌نباید نگران باشی که کارت را ضایع نموده ای. ‌

‌زمانی که فرد شهامت رسیدن به تمام آنچه ‌می‌خواهد را ندارد و یا نمی‌تواند و ‌تنها چیزی که حاصل کرده است، ‌امید واهی است، ‌این ‌اشخاص همیشه نامتعادل و بی‌ثبات هستند و این نتیجه اجتناب ناپذیر زندگی ‌در تردید است. ‌ ‌آن‌ها ‌تقلا می‌کنند تا از راهی شده به خواسته‌های ‌خود برسند و ‌خود را آموزش داده و مجبور می‌کنند که از وسیله‌های ‌ننگین و دشوار استفاده کنند؛ ‌و زمانی که تلاش‌هایشان بی‌ثمر می‌ماند، ‌رسوائی بی‌ثمری ایشان را شکنجه می‌دهد و ‌ ایشان نه بر ضعف خویش بلکه بر عقیم ماندن خواسته‌هایشان افسوس می‌خورند. ‌ ‌سپس به جهت اعمالشان گرفتار ندامت می‌شوند و از تلاش دوباره می‌ترسند و توسط بی‌قراری ذهنی که نمی‌تواند هیچ منفذ خروجی بیابد تحلیل می‌روند، ‌زیرا نه می‌توانند ذهن خویش را کنترل نمایند و نه از آن تبعیت کنند،

او را سیر نخواهند کرد؛ ‌همان گونه که آب کسی را که نه از بی‌آبی بلکه از تبی درونی تشنه است را سیراب نمی‌کند: ‌زیرا او تشنه نیست بلکه بیمار است. ‌

‌در ضیافت‌ها ‌برای اینکه ‌بتوانند تمام دنیا را ببلعند حتی به هاضمه ‌خویش هم ترحم نمی‌آورند.

‌نیازهای بدن اندک است، ‌بدن می‌خواهد ‌که از سرما درامان باشد، ‌ به‌واسطه‌ قوت و غذا دور از گرسنگی و تشنگی باشد. ‌ ‌اگر در پی چیزهای بیشتری باشیم خود را نه برای رفع نیاز که برای ارتکاب گناه آزار داده‌ایم ‌. ‌ ‌نیاز نداریم که هر اقیانوسی را بگردیم، ‌ یا شکم ‌خود را با قتل عام حیوانات پر کنیم، ‌یا صدف‌هایی ‌را از دورترین سواحل بیابیم. ‌ ‌امیدوارم خدایگان و الهه‌ها ‌آن تجمل گرائی که مرزهای امپراطوری را درنوردیده و اکنون حسادت را برمی انگیزانند از بین ببرند. ‌ ‌آن‌ها ‌به دنبال این هستند که آشپرخانه پرجلوه خویش را از حیوانات آنسوی فاسیس پر کنند و شرم نمی‌کنند که پرنده‌هایی ‌از پارتیانز مطالبه نمایند،

‌باور کنید، ‌هرکسی که جهان هستی را ایجاد کرده اعم از اینکه خدایی مطلق بوده، ‌یا علتی مجرد که توانایی اعمال بزرگ را دارد، ‌روحی الوهی که بدون کوچکترین فشاری به درون تمام از بزرگترین تا کوچکترین چیزها نفوذ کرده، ‌یا سرنوشت و سلسله علل نامتغیر‌- ‌قصدش این بوده است که حتی بی‌اهمیت‌ترین ‌دارائی‌های ‌ما می‌بایست در ید اختیار فرد دیگری قرار گیرد.

‌آن گاه که لذات اشتباه و فانی، ‌اذهان بیهوده و بچگانه ایشان- اذهانی که از هر لذت پایداری غافل مانده‌اند ‌- را ترک می‌کند،

‌اما شخصی که در کامجویی خانه بنا نکرده باشد، ‌با از دست دادن آن نیز مضمحل نخواهد شد. ‌ ‌ثبات و پایداری آدمی، ‌ ذهنی را پرورش می‌دهد که در هنگام مواجه با شرایط مغلوب نمی‌شود. ‌

آنانی که تمام سال‌هایشان را در رنج بیماری‌ها ‌گذرانده و بدترین مراحل زندگی را با شجاعت و عزمی استوار تحمل نموده‌اند ‌به کامیابی دست می‌یابند.

تو می‌بایست به مشاغلی ‌آرام‌تر، ‌بی خطرتر و مهم‌تر ‌بپردازی. ‌ ‌آیا می‌اندیشی که نظارت بر انتقال ذرت به سیلوها که با تقلب و بی‌دقتی کشتیرانان بخشی از آن به یغما می‌رود و مراقبت از آن که ذرت مرطوب نشود یا بر اثر گرما فاسد نشود و مطابقت دادن بر حسب وزن و پیمانه؛ ‌با درک علوم مقدس و ارجمندی که ‌به‌واسطه‌ آن‌ها ‌به ذات خداوند، ‌خواست وشیوه زندگانی او پی خواهی برد، ‌به اینکه ‌پس از آن که از بند تن آزاد شدیم، ‌طبیعت کجا در ما حلول خواهدکرد؛ ‌چه نیرویی است که تمام عناصر سنگین این جهان را در زمین نگاه داشته، ‌معلق شدن عناصر سبک در بالا، ‌بردن آتش تا بالاترین نقطه و قراردادن ستاره‌ها ‌در حرکت با تغییرات مناسب آن‌ها ‌و چیزهای دیگری در توالی‌هایی ‌که پر از موضوعات اعجاب آور هستند؛ یکسان ‌است؟

دلیل اینکه ‌این اشخاص حتی به هنگام لذات ‌بردن نیز ناراحت هستند، ‌چیست؟ ‌علت این است که ‌این لذت‌ها ‌بر مبنای علل محکمی استوار نشده‌اند ‌، ‌بلکه چنان بی‌اساس‌اند ‌که به محض برخاستن به لرزه می‌افتند. ‌