بریده‌هایی از کتاب تربیت بدون فریاد

با نظریه تلقیح راجرآلن و ران‌رُز در خصوص پیامد رفتارها آشنا شویم. آنها در کتاب خود، بجا و سنجیده این سؤال را مطرح می‌کنند؛ چگونه خود را نسبت به بیماری سرخک مصون می‌سازیم؟ با تزریق دُز کوچکی از میکروب آن. همین مطلب در مورد پیامد و نتیجه کارها صدق می‌کند. هرچه کودکان ما بیشتر با عواقب اندک قانون‌شکنی‌های کوچک خود روبه‌رو شوند، کمتر دچار خطاهای بزرگ و عواقب شدید آنها می‌شوند. نظر ما این است که هرچه فرزندان ما زودتر با قانون «هرچه بکاریم همان را درو خواهیم کرد.» آشنا شوند، کمتر مجبور می‌شوند، به موازات رشدشان، تاوانهای سنگین‌تری برای خطاهای بزرگ‌تر خود پس دهند.

ما خیلی کمتر از آن چیزی که همواره به ما گفته می‌شود، به جای فرزندانمان مسئولیم، اما خیلی بیشتر از آنچه تصور می‌کنیم، نسبت به آنها مسئولیت داریم.

اگر بتوانید فرزند خود را کنترل کنید، آیا باید این کار را بکنید؟ آیا معنی تربیت این است؟

عبرت گرفتن از اشتباهات مؤثرترین شکل ممکن آموزش است.

هرچه کودکان ما بیشتر با عواقب اندک قانون‌شکنی‌های کوچک خود روبه‌رو شوند، کمتر دچار خطاهای بزرگ و عواقب شدید آنها می‌شوند.

اگر همیشه سؤالات فرزندتان را پاسخ دهید و به او بگویید برای حل مشکلات چه کار کند، فرصت رشد مهارت، کشف و نوآوری را از او می‌گیرید.

اگر فرزندان ما فضایی نداشته باشند که در آن با علایق و نفرتهای خود آشنا شوند و دست به آزمایش و خطا بزنند زندگی آنها به صورت عاریتی پیش می‌رود و این تنها دو گزینه پیش روی آنها می‌گذارد: مبارزه با کسانی که سعی می‌کنند برای زندگی آنها تصمیم بگیرند (کودک سرکش و یاغی) یا گردن نهادن به خواسته‌های اطرافیان (کودک منفعل و آدم‌آهنی).

اگر فرزندان ما حریمی نداشته باشند که خطاهایشان در آن رخ دهد، زندگی آنها عاریه‌ای بیش نخواهد بود.

ایجاد تحول در زندگی و روابط‌مان صرفا با انجام کاری متفاوت آغاز می‌شود.

نکته واقعی این است که برای عمل به تمام مسئولیت‌های لازم برای «خود» بودنتان قیام کنید. هرگاه این واقعیت را بپذیرید و طبق آن عمل کنید واقعا در زندگی خود و دنیا انقلا

این چیزی است که از تمام روابط خود، بیش از هر چیزی در دنیا، انتظار داریم: عشق و محبتی که آزادانه انتخاب شده باشد و این همان چیزی است که ما بیش از همه از کودکانمان و برای کودکانمان می‌خواهیم. ما خواهان رابطه‌ای با فرزند خود هستیم که ناشی از احترام و خواست واقعی آنها باشد نه از قدرت و سیاست‌های پرخاشگرانه و غیرمسئولانه ما

شخصی که خود را دوست دارد نیازی ندارد دیگران او را تأیید کنند یا حتی خوبیهایش را جبران کنند تا به کار خود ادامه دهد. او از خود مراقبت می‌کند تا دیگران، به‌ویژه فرزندانش، مجبور نباشند این کار را برای او انجام دهند. البته که دوست داشتن واقعی این است، هم در مورد خودتان و هم در مورد دیگران.

بنابراین تا وقتی از خودبیزاری انگیزه کارهای ما باشد، هرگز به تلاشی که ما را از این انگیزه محروم کند، ادامه نخواهیم داد حتی اگر برای ما مفید باشد.

آسیبی که فقدان اقتدار، به ویژه در زندگی کودکان، به وجود می‌آورد درست مانند سوءاستفاده از قدرت، وحشتناک است.

بخشی از مسئولیت ما این است که با نشان دادن جایگاه فرزندانمان حریمی برای آنها ایجاد کنیم. یعنی فضایی در اختیارشان قرار دهیم و اجازه دهیم از آنِ خودشان باشد. اما یک معنی دیگر آن این است که به آنها نشان دهیم چه بخشی به آنها تعلق ندارد. بی‌تردید آنها دوست ندارند شما حدود را تعیین کنید، اما مبارزه برای حریم خصوصی بخشی طبیعی از رشد سالم است. تکلیف آنها این است که برای وسعت بخشیدن به حریم خود مبارزه کنند.

ما می‌خواهیم به خود و دیگران نشان دهیم که کودکانمان به چه کسی تعلق دارند. مشکل در همین جا خوابیده است. آنها متعلق به ما نیستند. آنها مال خودشان هستند. وقتی آنها را در تنگنای کوچک یک الگوی رفتاری خاص قرار می‌دهیم. توان بالقوه و قدرت کشف و کنکاش آنها را محدود می‌سازیم و به این ترتیب یک اطمینان را از زندگی آنها می‌گیریم: قدرت تغییر.

هرچه زودتر این حقیقت را بپذیرید و ابتدا خود را دوست بدارید، زودتر می‌توانید به اطرافیانتان، به‌ویژه فرزندانتان، خدمت کنید.

شما نمی‌توانید از خانواده خود مراقبت کنید مگر آنکه ابتدا به خود توجه کنید.

اولین مسئولیت شما در قبال خانواده‌تان این است که مراقب خود باشید.

فرزندان ما شیوه زندگی کردن ما را زیر نظر دارند و رفتار ما بلندتر از هر کلام دیگری که از دهان ما خارج شود، حرف می‌زند.