بریده‌هایی از کتاب تربیت بدون فریاد

اول خود را دوست داشتن تنها روش صحیح برای بی‌فریاد ماندن است؛ زیرا این تنها راه بی‌فریاد ماندن است و بی‌آنکه نیاز شما را به فرزندانتان تحمیل کند به نفع آنها تمام می‌شود.

فرزندان ما شیوه زندگی کردن ما را زیر نظر دارند و رفتار ما بلندتر از هر کلام دیگری که از دهان ما خارج شود، حرف می‌زند. ـ ویلفرد ای. پیترسون، مؤلف

هرچه کودکان ما بیشتر با عواقب اندک قانون‌شکنی‌های کوچک خود روبه‌رو شوند، کمتر دچار خطاهای بزرگ و عواقب شدید آنها می‌شوند. نظر ما این است که هرچه فرزندان ما زودتر با قانون «هرچه بکاریم همان را درو خواهیم کرد.» آشنا شوند، کمتر مجبور می‌شوند، به موازات رشدشان، تاوانهای سنگین‌تری برای خطاهای بزرگ‌تر خود پس دهند.

در جایگاه والدین، بزرگ‌ترین مشکل ما تلویزیون و تأثیرات منفی آن نیست؛ حتی مواد مخدر و مشروبات الکلی هم نیست. بزرگ‌ترین مشکل ما واکنش‌های هیجانی ماست. به همین دلیل مهم‌ترین کاری که می‌توانیم برای فرزندانمان بکنیم این است که بر خودمان تمرکز کنیم، نه بر آنها. به جای آنکه سعی کنیم با اضطراب کودک خود را کنترل کنیم، بهتر است ببینیم چه چیزی را می‌توانیم کنترل کنیم: فرونشاندن واکنش‌های نسنجیده و احساسی خود.

مهم‌ترین کاری که می‌توانیم برای فرزند خود انجام دهیم این است که یاد بگیریم روی رفتار خود تمرکز کنیم.

تربیت موضوعی نیست که به کودکان مربوط شود بلکه مربوط به والدین است.

«تربیت یک سری راهکار یا ترفند نیست که برای کنترل یک انسان دیگر طراحی شده باشد. بلکه نوع خاصی از ارتباط بین والد و فرزند است.

اگر آنها در انتخاب و تصمیم‌گیری آزاد نباشند نمی‌توانند به ارتباط بین انتخابها و پیامدهای آنها پی‌ببرند.

فرزندان ما شیوه زندگی کردن ما را زیر نظر دارند و رفتار ما بلندتر از هر کلام دیگری که از دهان ما خارج شود، حرف می‌زند.

این زیانبارترین دروغ درباره تربیت است که «ما به جای فرزندانمان مسئول هستیم.»

مهم‌ترین کاری که می‌توانیم برای فرزند خود انجام دهیم این است که یاد بگیریم روی رفتار خود تمرکز کنیم.

به جای آنکه سعی کنیم با اضطراب کودک خود را کنترل کنیم، بهتر است ببینیم چه چیزی را می‌توانیم کنترل کنیم: فرونشاندن واکنش‌های نسنجیده و احساسی خود.

ر جایگاه والدین، بزرگ‌ترین مشکل ما تلویزیون و تأثیرات منفی آن نیست؛ حتی مواد مخدر و مشروبات الکلی هم نیست. بزرگ‌ترین مشکل ما واکنش‌های هیجانی ماست. به همین دلیل مهم‌ترین کاری که می‌توانیم برای فرزندانمان بکنیم این است که بر خودمان تمرکز کنیم، نه بر آنها. به جای آنکه سعی کنیم با اضطراب کودک خود را کنترل کنیم، بهتر است ببینیم چه چیزی را می‌توانیم کنترل کنیم: فرونشاندن واکنش‌های نسنجیده و احساسی خود.

مهم‌ترین کاری که می‌توانیم برای فرزند خود انجام دهیم این است که یاد بگیریم روی رفتار خود تمرکز کنیم. شاید این گفته در حال حاضر معنای چندانی برایتان نداشته باشد. در واقع ممکن است کاملاً توهین‌آمیز به نظرتان برسد و با خود بگویید: «یعنی چه؟ توجه‌ام را از بچه‌ام برگردانم و متوجه خودم کنم! آیا این کار بر خلاف اصول تربیتی نیست؟» باید بگویم که خیر، این‌طور نیست. البته منظورم این نیست که فرزند خود را در انتهای فهرست اولویتها قرار دهید، اصلاً و ابدا. آنچه می‌خواهم بگویم این است که اگر بر خود تمرکز کنید رابطه سالم‌تر و شادتری با کل اعضای خانواده خواهید داشت.

هر کودکی دوست دارد والدینی " خوب " داشته باشد، اما این حرف بدین معنی نیست که آنها والدینی می‌خواهند که سعی می‌کنند مطابق آخرین سبک‌های روز زندگی کنند (این کار قطعا آرامش شما را از بین می‌برد). در ضمن برخلاف بعضی از آموزشهای رایج، والد خوب بودن به این معنی نیست که آن‌قدر مقابل فرزندمان کوتاه بیاییم که آنها هر کاری دوست دارند، بکنند. آنچه فرزندان ما نیاز دارند والدینی است که خونسردی خود را حفظ کنند، به ویژه زمانی که اوضاع حسابی به هم می‌ریزد. کودکان می‌خواهند والدینشان کمتر نگران شوند و خیلی بیشتر متعادل و خویشتن‌دار باشند. آنها دوست دارند شما خونسرد بمانید، حتی زمانی که خود از کوره درمی‌روند.

شما نمی‌توانید از خانواده خود مراقبت کنید مگر آنکه ابتدا به خود توجه کنید.

چگونه خود را نسبت به بیماری سرخک مصون می‌سازیم؟ با تزریق دُز کوچکی از میکروب آن. همین مطلب در مورد پیامد و نتیجه کارها صدق می‌کند. هرچه کودکان ما بیشتر با عواقب اندک قانون‌شکنی‌های کوچک خود روبه‌رو شوند، کمتر دچار خطاهای بزرگ و عواقب شدید آنها می‌شوند.

هر انتخابی، کوچک یا بزرگ، پیامدی دارد. این حقیقتی اساسی در زندگی است.

آنچه ما با تکرار القاب و برچسب‌های گوناگون انجام می‌دهیم، هر چقدر هم مثبت باشند، این است که آزادی فرزندمان را برای رشد و تکامل از بین می‌بریم.

وقتی به فرزندان خود لقب می‌دهیم، حریم آنها را به شدت محدود می‌سازیم.