بریده‌هایی از کتاب تربیت بدون فریاد

رنج و سختی اغلب مهم‌ترین عامل سرعت‌بخش تغییرات بزرگ است.

آنچه کودکان بیش از همه نیاز دارند، والدینی است که به آنها نیاز نداشته باشند. می‌دانم که این جمله کمی آزاردهنده است، از این رو یک بار دیگر آن را بخوانید. حال اجازه دهید کمی آن را باز کنیم. آنچه کودکان بیش از همه نیاز دارند این است که والدینشان اولین افرادی باشند که آنها را فردی مستقل، دارای زندگی و قدرت تصمیم‌گیری و آینده‌ای مجزا بدانند. کودکان به دنیا نیامده‌اند که والدین احساس محبت، صمیمیت، احترام یا قدردانی کنند. آنها به وجود آمده‌اند تا به صورت بزرگسالانی خودفرمان رشد کنند و خودشان بشوند. نیاز آنها این است که ما فضای کافی برای انجام این مهم در اختیار آنها قرار دهیم.

مسئول بودن یعنی ترغیب و تشویق فرزندان؛ طوری که آنها به صورت خودانگیخته رفتار کنند. و این مستلزم تغییری اساسی است، تغییر از کنترل رفتار فرزندان به سوی تأثیر گذاشتن بر تصمیم‌گیریهای آنها. هدف شما تأثیرگذاری است. به یاد داشته باشید که شما نباید به جای فرزندتان احساس مسئولیت کنید.

در روابطی که با دیگران داریم در آنِ واحد فقط می‌توانیم یک کنترل را در دست بگیریم. به محض آنکه بخواهیم کنترل فرد دیگری را در دست بگیریم، ناخودآگاه کنترل خود را به دست آنها می‌دهیم.

باید مرتب درون خود را بپایید و نگرانیهای عمیق خود را، از اینکه مثلاً به علت این یا آن الگوی نادرست ممکن است فرزندتان پرخاشگر، افسرده، منفور یا بیکار شود، فروبنشانید.

اگر هدف شما این است که فرزندتان به کنکاش در حریم خود بپردازد و آن را با شما در میان بگذارد، بهتر است به کار مشترکی مشغول شوید که در عین مرتبط نگه داشتن شما با یکدیگر، مانع از رودررو قرار گرفتن شما شود؛

ما می‌توانیم ترس، خستگی، نگرانی یا خشم را تحمل کنیم اما هیچ چیز مانند درماندگی و سردرگمی ما را از پا نمی‌اندازد، مانع ادامه کارمان نمی‌شود و ما را دچار خشم نمی‌کند

اگر شما خود را کاملاً مسئول بدانید که فرزندتان را با زور به سوی خوب بودن سوق دهید، آنگاه کاملاً جا دارد که برنامه یا ساختاری نظام‌مند هم برای این کار در نظر بگیرید. هرچند این روش موجب می‌شود والدین خود را مهم و مسلط احساس کنند، اما کودکان احساس ضعف و بی‌کفایتی می‌کنند.

اکثر ما هیجانی بدتر از عجز و سردرگمی نمی‌شناسیم. ما می‌توانیم ترس، خستگی، نگرانی یا خشم را تحمل کنیم اما هیچ چیز مانند درماندگی و سردرگمی ما را از پا نمی‌اندازد، مانع ادامه کارمان نمی‌شود و ما را دچار خشم نمی‌کند.

اگر این کتاب هیچ‌چیز برای شما نداشته باشد این نکته را دارد که: در جایگاه والدین، بزرگ‌ترین مشکل ما تلویزیون و تأثیرات منفی آن نیست؛ حتی مواد مخدر و مشروبات الکلی هم نیست. بزرگ‌ترین مشکل ما واکنش‌های هیجانی ماست.

والدین احساس می‌کنند بیش از اندازه تحت فشارند، بیش از اندازه مسئولند، آمادگی لازم را ندارند و آن‌طور که باید از آنها قدردانی نمی‌شود

فرزندان ما شیوه زندگی کردن ما را زیر نظر دارند و رفتار ما بلندتر از هر کلام دیگری که از دهان ما خارج شود، حرف می‌زند.

کودکان می‌خواهند والدینشان کمتر نگران شوند و خیلی بیشتر متعادل و خویشتن‌دار باشند.

مهم‌ترین کاری که می‌توانیم برای فرزندانمان بکنیم این است که بر خودمان تمرکز کنیم، نه بر آنها.

والدین می‌توانند حرف بزنند اما تا زمانی که به گفته‌های خود عمل نکنند، نمی‌توانند چیزی به فرزند خود بیاموزند. ــ آرنولد گلاسگو، روان‌شناس

آنچه فرزندان ما نیاز دارند والدینی است که خونسردی خود را حفظ کنند، به ویژه زمانی که اوضاع حسابی به هم می‌ریزد. کودکان می‌خواهند والدینشان کمتر نگران شوند و خیلی بیشتر متعادل و خویشتن‌دار باشند. آنها دوست دارند شما خونسرد بمانید، حتی زمانی که خود از کوره درمی‌روند.

والدین می‌توانند حرف بزنند اما تا زمانی که به گفته‌های خود عمل نکنند، نمی‌توانند چیزی به فرزند خود بیاموزند.

بزرگ‌ترین مشکل ما تلویزیون و تأثیرات منفی آن نیست؛ حتی مواد مخدر و مشروبات الکلی هم نیست. بزرگ‌ترین مشکل ما واکنش‌های هیجانی ماست. به همین دلیل مهم‌ترین کاری که می‌توانیم برای فرزندانمان بکنیم این است که بر خودمان تمرکز کنیم، نه بر آنها. به جای آنکه سعی کنیم با اضطراب کودک خود را کنترل کنیم، بهتر است ببینیم چه چیزی را می‌توانیم کنترل کنیم: فرونشاندن واکنش‌های نسنجیده و احساسی خود.

در واکنش عجولانه نسبت به فرمولی که گوش ندادن و کم‌توجهی به کودک را تجویز می‌کرد و بسیاری از والدین با آن بزرگ شده‌اند، جهت افراطی دیگری پیش گرفته‌ایم و تصور می‌کنیم که زندگی ما باید حول فرزندمان بچرخد. نگاهی به خود بیندازید

شخصی که خود را دوست دارد نیازی ندارد دیگران او را تأیید کنند یا حتی خوبیهایش را جبران کنند تا به کار خود ادامه دهد. او از خود مراقبت می‌کند تا دیگران، به‌ویژه فرزندانش، مجبور نباشند این کار را برای او انجام دهند. البته که دوست داشتن واقعی این است، هم در مورد خودتان و هم در مورد دیگران.