بریده‌هایی از کتاب تربیت بدون فریاد

هرگاه تسلیم واکنش هیجانی ناشی از نگرانی شویم، دقیقا به ایجاد همان شرایطی کمک می‌کنیم که امیدواریم از آن برکنار بمانیم.

با صدای بلند بگویید: «مسئولیت من نسبت به فرزندم این است که، صرف نظر از رفتار او، مراقب رفتار خود باشم»

این زیانبارترین دروغ درباره تربیت است که «ما به جای فرزندانمان مسئول هستیم.»

بهتر است ببینیم چه چیزی را می‌توانیم کنترل کنیم: فرونشاندن واکنش‌های نسنجیده و احساسی خود.

تمرکز بر خود سفری خودخواهانه نیست؛ بلکه کشف زمینه‌هایی است که هنوز در آنها نیاز به رشد دارید. معنی تربیت بدون فریاد این است: بصیرت و آگاهی نسبت به رشد و تکامل مستمر خود، طوری که بتوانید فرزندانتان را نیز در مسیر رشدشان هدایت کنید.

ویژگیهای شخص خودگردان را ذکر می‌کنیم: او می‌داند در زندگی چه می‌خواهد و برای رسیدن به آن تلاش می‌کند. او با کمال میل با دیگران مشورت می‌کند، اما در نهایت خود اوست که تصمیم می‌گیرد. یکپارچگی و صداقت در شخصیت او نمایان است؛ یعنی عقاید، امیال، گفته‌ها و رفتارهای او با هم همخوانی دارند. به نظر او هر کس (و از جمله والدینش) مسئول رفتار خود است و دیگران را مسئول مشکلات خود نمی‌داند. او از انتقاد به عنوان یک اظهارنظر استقبال می‌کند، اما بلافاصله آن را به عنوان یک حقیقت نمی‌پذیرد. او از خود مراقبت می‌کند تا برای دیگران مفید باشد، بی‌آنکه نیاز داشته باشد دیگران از او مراقبت کنند.

اگر شما خود را کاملاً مسئول بدانید که فرزندتان را با زور به سوی خوب بودن سوق دهید، آنگاه کاملاً جا دارد که برنامه یا ساختاری نظام‌مند هم برای این کار در نظر بگیرید. هرچند این روش موجب می‌شود والدین خود را مهم و مسلط احساس کنند، اما کودکان احساس ضعف و بی‌کفایتی می‌کنند.

شخصی که خود را دوست دارد نیازی ندارد دیگران او را تأیید کنند یا حتی خوبیهایش را جبران کنند تا به کار خود ادامه دهد. او از خود مراقبت می‌کند تا دیگران، به‌ویژه فرزندانش، مجبور نباشند این کار را برای او انجام دهند. البته که دوست داشتن واقعی این است، هم در مورد خودتان و هم در مورد دیگران.

هدف من از نوشتن این کتاب ساده است: آرام کردن دنیا

پاسخهای هیجانی شما به خودتان بستگی دارند.

از چرخش در مدار زندگی فرزندانتان دست بردارید و بر خود تمرکز کنید.

بصیرت و آگاهی نسبت به رشد و تکامل مستمر خود، طوری که بتوانید فرزندانتان را نیز در مسیر رشدشان هدایت کنید.

آنجا که پای روابط ایده‌آل در میان است، واکنش هیجانی بدترین دشمن ماست.

اصول زندگی را به فرزندان بیاموزیم و بعد آنها را آزاد بگذاریم که خود تصمیم بگیرند که آن اصول را به کار بندند یا با آنها مخالفت کنند و با عواقب آن روبه‌رو شوند.

از چرخش در مدار زندگی فرزندانتان دست بردارید و بر خود تمرکز کنید.

هیچ دانه‌ای به بار نخواهد نشست مگر آنکه ابتدا در خاک بمیرد. پس تعجبی ندارد اگر احساس کنیم تربیت فرزند ما را از پا درخواهد آورد!

تمام انقلابها همواره با نوعی مقاومت روبه‌رو شده‌اند و انقلاب شما از این قاعده مستثنا نیست، حتی اگر بخواهید وضعیت خانواده خود را بهتر کنید. حتی ظالم‌ترین حکومتها هواداران و شهروندان وفاداری دارند که حاضرند جانشان را فدای چیزی کنند که به نفعشان نیست. چرا؟ یک علت ساده: احساس آشنایی.

شما نمی‌توانید از خانواده خود مراقبت کنید مگر آنکه ابتدا به خود توجه کنید. به همین سادگی

اگر کودک خود را می‌زنید اما دوست ندارید این کار را بکنید، باید کمی بیشتر بر خود تمرکز کنید. چرا باید تنبیهی برای فرزند خود در نظر بگیرید که دوست ندارید؟ چون برای او لازم است؟ برای چه؟ اصلاح رفتار او؟ آرام کردن او؟ به او نشان دهید که رئیس کیست؟ برای آنکه اجرای حدود تأثیر مطلوب خود را بگذارد باید بر مبنای تصمیم اصولی و قاطع فردی باشد که آن را تعیین می‌کند. اگر درباره تنبیهی که انتخاب کرده‌اید تردید داشته باشید این تردید را کاملاً به فرزند خود انتقال می‌دهید. در واقع شما این پیام را به او منتقل می‌کنید: دیگر عقلم به جایی قد نمی‌دهد و جز اینکه از پایین‌ترین مرتبه قدرتم یعنی زورم استفاده کنم کار دیگری به ذهنم نمی‌رسد.

این نوع برخوردها، یعنی برخورد با مسائل جدی به روشهای غیرجدی، روشهایی ظریف برای طفره رفتن از جنبه حرفه‌ای تربیت کودک است